Vorige week eindigden we onze blog met het bericht dat Carla wat bloedspotjes had gezien. Zelf maakte ze zich hier niet zo’n zorgen om, dus dat probeerden wij dan ook maar niet te doen. Al eerder hadden we ook al vanuit de kliniek gehoord dat het vaker gebeurt dat er een beetje bloed vrijkomt bij de innesteling van een embryo. Met deze gedachte probeerden we ons maar gerust te stellen. Wel vertelde de kliniek dat we de progesteron pessaria moesten opschroeven van 3x naar 4x per dag. Dit was natuurlijk erg lastig voor Carla, want 3x was voor haar al heel wat. De pessaria moesten namelijk verspreid over de dag ingebracht worden, waarna je 10 minuten plat moest liggen. Erg lastig om op je werk te doen, laat staan 2x op een werkdag… Dit is iets dat we niet moesten onderschatten. Zo mooi wat Carla voor ons over heeft… Helaas hield het bloedverlies in de dagen daarna zo af en toe met hele kleine beetjes aan. Wat zou dat toch betekenen?
Daarnaast had Carla een hele tijd voordat we naar Cyprus gingen, een vervelend hoestje met een beetje verhoging, dat een aantal maanden aanhield. Hiervoor was ze ook bij haar huisarts geweest. Een virus, waar ze niets aan kon doen. Net voordat we naar Cyprus gingen was het gelukkig verdwenen. Echter, dit was nu ook weer teruggekomen (na terugkeer in Nederland) en Carla had opnieuw een afspraak met de huisarts gemaakt. Wij stelden voor dat als ze toch bloed moest laten prikken, we dit meteen konden combineren met een tweede meting van het hCG zwangerschapshormoon om voor de zekerheid te checken of hier nog alles goed mee was. Dit vond Carla ook een goed idee.
Een paar dagen later zou Carla bloedprikken en ons de uitslag doorbellen. Precies op die dag zou Milan op congres gaan naar het buitenland, dus we zouden helaas niet bij elkaar zijn om de uitslag te horen. Na lang getwijfel hadden we besloten dat Milan maar wel op congres moest gaan… Voor hetzelfde geld was alles goed en had hij het congres voor niks geannuleerd.
Carla belde Pieter rond 13.00 uur op. Pieter was toen op zijn werk. De vorige hCG waarde was 388 en zou nu inmiddels 10-100x zo hoog moeten zijn. En wat bleek… de waarde was nu slechts 218… “Oh nee, dat meen je niet?” De grond viel echt even onder Pieters voeten weg… We hadden nog zó gehoopt dat het bloedverlies niets zou betekenen.
We wisten wel dat de uitslag van 218 niets goeds zou betekenen, maar toch ga je op zo’n moment denken dat je misschien een uitzondering bent en dat om de een of andere gekke reden het hCG enigszins gelijk zou zijn gebleven. Een meetfout? Een andere gedachte van Carla’s huisarts was dat er misschien een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ontstaan zou kunnen zijn. Hiervoor was een week later al een echo ingepland.
Aan Pieter de taak om Milan het slechte nieuws te brengen. Milan zat op dat moment in een busje met collega’s op weg van het vliegveld naar het congres. Geen ideaal moment, maarja, het is ook geen nieuws dat je langer op zich kan laten wachten helaas. Milan reageerde ook verslagen. Het liefst wilden we op dat moment bij elkaar zijn om elkaar te troosten, maar dat kon helaas niet… Er is op zo’n moment toch niets wat we konden doen en het beste was op dat moment om maar afleiding te zoeken. Voor Milan betekende dat het congres meemaken met zijn collega’s en de mooie stad bezichtigen… Pieter stortte zich weer op zijn werk, zo goed en kwaad als dit lukte.
Daarna gaven we het resultaat ook door aan de kliniek. De kliniek gaf kortweg aan dat we moesten doorgaan met de medicatie totdat we uitsluitsel van een echo hadden. Deze konden we wegens omstandigheden helaas niet eerder plannen dan de afspraak die Carla al de week daarna had staan.
Het werd een erg vervelende week. Ergens wisten we natuurlijk al dat het mislukt was, maar toch heb je een sprankje hoop dat het niet waar is, totdat je een definitief uitsluitsel van een echo hebt.
Daar klampten we ons dus nog maar even aan vast…
Tot volgende week.