Month: January 2019

Hallo allemaal,

In de avond van dag 7 konden we dan gaan bellen met Umit, de manager/eigenaar van Team Miracle. Hij bleek helemaal niet op de hoogte te zijn van onze wens om onze ingevroren embryo van de vorige IVF-poging te verplaatsen van het Kolan hospital naar Vita Altera. Men had niet bedacht dat we deze embryo voor deze tweede poging misschien wilden gaan gebruiken, maar wel eventueel voor een volgende keer. Maar, hoeveel pogingen denken zij dan dat we nog willen gaan doen?! Daarnaast hadden we ook al een paar keer aangegeven dat dit onze laatste poging zou gaan zijn… Umit zei bovendien dat het nu niet meer mogelijk was om dit voor maandag te regelen. “Nou, lekker dan…” We wisten zelf ook wel dat het nu hoogstwaarschijnlijk niet meer in het weekend geregeld kon worden, maar we waren nu wel de dupe van hun fout. En dat terwijl we al vanaf het begin hadden willen voorkomen dat dit fout zou gaan. Waarom had Nicole de embryo overplaatsing niet al geregeld op het moment dat we van kliniek veranderden? Waarom had ze het niet na onze aankomst op Cyprus geregeld, toen we er opnieuw over begonnen tegenover haar? Waarom denken Nicole en de rest van Team Miracle überhaupt niet wat meer mee als coördinerend team met al hun ervaring? Men wist toch dat onze vorige poging ook weinig embryo’s had opgeleverd? Dan is de verwachting toch ook dat dat deze keer niet ineens heel veel beter zou zijn? En dan is het toch ook logisch dat we onze kostbare embryo van de vorige keer voorhanden willen hebben bij deze nieuwe poging? Nog los van onze eigen verzoeken om deze overplaatsing te regelen. En, waarom moeten we onszelf als “patiënt” helemaal gaan inlezen over een dag 3 terugplaatsing en dat vervolgens voorstellen aan het team? Waar is de communicatie en de pro-activiteit? We waren hier eigenlijk echt heel kwaad over en wij waren nu degenen die in onzekerheid zaten over de transfer van aankomende maandag. Onzekerder dan wanneer we nog een embryo als “back-up” zouden hebben gehad… Umit reageerde gelukkig begripvol en stelde voor het contact niet meer via Nicole te laten lopen. We vroegen ons af wat we hier nu nog mee zouden opschieten, of het dan niet lastiger zou worden (met een nieuwe patiënt coördinator die ons nog niet kende), maar we konden Nicole ook even niet meer luchten. Umit zei dat we onze emoties niet naar onze draagmoeder moesten uiten, omdat dat niet goed zou zijn voor het proces. Dat waren we ook niet van plan, maar het was wel moeilijk om weer even de “resetknop” in te drukken. De volgende dag zou Carla alweer bij ons arriveren.

De volgende dag hadden we gelukkig wel veel tijd om even op adem te komen van alle hectiek van de dag daarvoor, omdat Carla pas aan het eind van de middag bij ons zou aankomen. Ze zou precies dezelfde vlucht hebben als wij de week daarvoor en met een chauffeur naar ons hotel worden gebracht. Het was een zonnige dag, dus we konden even lekker aan het zwembad liggen. Toch hield alles ons wel erg bezig in ons hoofd, wat natuurlijk ook logisch is. Alles is tot nu toe zó anders gelopen dan de vorige keer. Je denkt te weten waar je aan toe bent, een ontspannen tweede poging te gaan doen en dan opeens gaan dingen totaal anders dan je van tevoren had verwacht.

Rond 16.00 uur kwam Carla aan bij ons hotel. We lieten haar even rustig uitpakken. Ze had nog geen lunch gehad en het diner zou pas vanaf 19.00 uur zijn. Dus we zijn gauw met haar naar het haventje gelopen om wat lekkers te eten. Tijdens de lunch moesten we haar vertellen dat de plannen dus opnieuw gewijzigd waren en dat de terugplaatsing al de volgende dag zou zijn… Gelukkig reageerde ze hier begripvol op. Carla was erg moe van de reis. De volgende dag werden we alweer op 7.00 uur opgehaald. We hielden ons dus voor de rest van de avond koest en hielden goede hoop op een succesvolle embryo transfer de volgende dag.

Daarover volgend weekend meer.

Hallo lezers!

We hebben jullie even in spanning gehouden over het resultaat van de eicelpunctie. Dr. Vedat vertelde ons dat de punctie goed gegaan was en dat er 7 eicellen geoogst waren. 1 daarvan was echter erg klein en was daardoor waarschijnlijk niet geschikt. Dus het kwam erop neer dat we er net zoals de vorige keer weer 6 in totaal hadden. Dat viel niet tegen, maar ook niet echt mee. Al met al geen beter resultaat dan eerder, ondanks de hogere dosis en bijwerkingen. Maar omdat het er initieel niet zo goed uit had gezien, waren we er heel blij mee! Hopelijk zouden ze deze keer alle 6 succesvol bevrucht worden, maar dat kregen we pas de volgende dag te horen. Nu was het nog wachten totdat Annet zich weer sterk genoeg voelde, zodat we weer konden terugkeren naar ons hotel. Annet had deze keer wel best wat last van (minimaal) bloedverlies, waar Dr. Vedat nog even naar heeft gekeken. Hij zei dat dit geen kwaad kon, zolang het maar steeds minder zou worden in de komende dagen. Toen Annet zich weer de oude voelde, tekenden we als laatste nog het formulier van de embryo-overplaatsing. Het formulier zelf stelde eigenlijk weinig voor. Waarschijnlijk had Team Miracle deze zelf in elkaar gezet. “Moest dat nu zo lang duren?” Het was nu vrijdag en aanstaande woensdag (dag 5 van de embryo’s) zou de terugplaatsing gaan plaatsvinden. “Hopelijk kunnen ze het maandag of dinsdag dan nog regelen…” Ongeveer 2 uurtjes na de punctie gingen we weer naar het hotel. Eenmaal daar terug ging Annet op bed liggen, want ze had best last van haar buik en nog steeds iets bloedverlies. ‘s Avonds voelde ze zich weer iets beter en hebben we nog een taartje gegeten in een leuk koffietentje tegenover het hotel om het kleine succes alvast te vieren.

In de vroege ochtend die daarop volgde (dag 7) was het alweer tijd voor Annet en haar vriendin Els om naar huis te gaan. Annet had nog steeds best last van een pijnlijke buik, terwijl ze dit de vorige keer amper had gehad. Oorspronkelijk hadden we natuurlijk ook gedacht dat ze nog een dag na de eicelpunctie goed kon uitrusten, maar doordat de punctie met een dag was uitgesteld, moest ze nu dus meteen de volgende dag naar huis. We vonden het best vervelend voor haar en je voelt je dan ook een beetje schuldig over datgene wat ze allemaal voor ons moet ondergaan… In de loop van de ochtend, toen de meiden dus al waren vertrokken en met het vliegtuig opgestegen, kregen we een bericht van Nicole in de groepsapp met het nieuws dat slechts 4 van de 6 eicellen bevrucht waren… Ze had eraan toegevoegd dat ze dit geen slechte start vond en dat ze de komende 5 dagen met rust gelaten zouden worden om verder te gaan groeien. Hoe kon ze dit geen slechte start vinden?! In onze ogen was dit juist wel een slechte start, want de vorige keer waren 5 van de 6 eicellen bevrucht en we hoopten nu juist op 6 van de 6! Dit voelde wel echt even als een domper. De vorige keer waren er namelijk ook nog eens 2 embryo’s in de loop van de 5 dagen groei afgevallen, waardoor we er uiteindelijk 3 (van de 5) over hadden. Wanneer je bedenkt dat het er nu weer rond de 2 zouden zijn die kunnen afvallen, misschien zelfs 3 of 4, dan zouden we misschien maar 1 (of geen) embryo overhouden… Het maakte ons erg onzeker en we gingen direct verschillende scenario’s schetsen om te zien of we er iets mee konden doen. Allereerst waren we ook nieuwsgierig wat überhaupt eigenlijk de kansen zijn op een succesvolle bevruchting bij IMSI. Hierbij vonden we literatuur dat dit rond de 60-70% ligt. Dus eigenlijk kwam ons resultaat van deze keer daar erg mee overeen en was onze verwachting van 100% bevruchting niet realistisch geweest. Eigenlijk weer een voorbeeld van iets waar de kliniek en Team Miracle meer mee kunnen doen in het kader van voorlichting over een IVF-traject. Als je een realistische verwachting hebt, ervaar je dingen ook anders. Toen we in de literatuur aan het zoeken waren, zagen we ook cijfers over de kans van slagen bij dag 3 versus dag 5 embryo transfers. Behalve een embryo transfer op dag 5, is het namelijk ook mogelijk om ervoor te kiezen een embryo al terug te plaatsen bij dag 3 van de groei, dus eerder. We lazen dat zo’n dag 3 embryo transfer meestal de voorkeur heeft boven een dag 5 embryo transfer, wanneer er maar weinig embryo’s zijn om mee te beginnen (bij bevruchting). De ratio hierachter is dat je de embryo’s zo snel mogelijk (dag 3) in de baarmoeder plaatst aangezien dit de beste omgeving is om te groeien en ontwikkelen (dus nog beter dan een incubator in een IVF-laboratorium). Daarentegen, als er veel eicellen/embryo’s zijn om mee te beginnen, kun je langer wachten met de transfer en op dag 5 de beste embryo’s kiezen. Deze “survival of the fittest” van 5 dagen selecteert de sterkste embryo’s, waardoor de kans per teruggeplaatste embryo op een zwangerschap hoger is. Dit was bij ons dus niet echt meer het geval dit keer, met onze start van 4 bevruchte eicellen. En we snapten er eigenlijk ook niets van dat dit niet richting ons was gecommuniceerd vanuit Team Miracle. We besloten daarom Dr. Vedat zelf eens te bellen om met hem te overleggen, we waren benieuwd hoe hij hierover dacht. Gelukkig was hij bereid om met ons te overleggen op deze zaterdag. Hij zei inderdaad dat het beter was om een dag 3 terugplaatsing uit te voeren, dit was ook zijn eerste idee toen hij hoorde over ons aantal bevruchte eicellen. Het zou ook volgens hem niet slim zijn om tot dag 5 te wachten, omdat je dan de kans loopt dat je überhaupt geen embryo’s meer over hebt. Een dag 3 plaatsing zou dus in ons huidige geval het beste uitpakken. Deze nieuwe veranderingen deden ons hoofd tollen. We communiceerden naar Team Miracle (via de groepsapp) dat we voor een dag 3 terugplaatsing op maandag wilden gaan en dat we dan dus ook de ingevroren embryo uit het Kolan ziekenhuis nodig zouden hadden als back-up, stel dat we uit de huidige poging geen of niet genoeg embryo’s zouden hebben. Nicole antwoordde dat ze ging kijken wat ze kon doen, maar hier hoorden we de rest van de dag niets meer over. We werden steeds zenuwachtiger, want ja, het was al over 2 dagen en de overplaatsing van de ingevroren embryo zou nog helemaal in gang moeten worden gezet. We eisten een gesprek met de manager/eigenaar van Team Miracle, genaamd Umit, om de situatie te bespreken.

Daarover de volgende keer meer…

In onze blog over de vorige (dat wil zeggen eerste) IVF-poging hadden we verteld dat we destijds uiteindelijk drie dag-5-embryo’s hadden, waarvan er twee waren teruggeplaatst en één was ingevroren (zie hier). Nu we tijdens onze huidige Cyprus reis al snel onzeker nieuws kregen over het aantal follikels/eicellen dat überhaupt aan het rijpen was, was het wel enigszins geruststellend dat we nog deze ingevroren embryo van de vorige keer over hadden. Deze lag wel nog in het Kolan ziekenhuis, waar we onze eerste poging hadden gedaan. Gelukkig was het volgens Nicole erg eenvoudig om deze te laten overplaatsen naar onze huidige kliniek bij Dr. Vedat, Vita Altera. We hadden dit al van tevoren in Nederland met haar besproken (als eventuele optie) en hadden dit nu opnieuw aangekaart toen we haar voor het eerst ontmoetten. Dit zou geen enkel probleem moeten zijn en de embryo kon als we dat wilden zelfs binnen enkele uren in Vita Altera zijn.

Dag 3 van ons bezoek begon best relaxed met een wandeling en later op de dag nog even luieren aan het zwembad. Annet had toch best wat last van de injectieplek van de dag ervoor. Ze had, zoals we al hadden verteld, de dosis Menopur (voor eicel stimulatie) moeten verhogen met één extra flesje (van 75). Dit flesje bevatte Menogon, hetgeen in principe hetzelfde middel is als Menopur, alleen minder zuiver volgens de kliniek. Menopur was namelijk niet beschikbaar op Cyprus. Door deze Menogon was de injectieplek rood, opgezet, jeukerig en gevoelig geworden. Ook voelde Annet zich over het algemeen niet helemaal fit door alle hoge doses hormonen. Dit vonden we natuurlijk erg naar voor haar. De vorige keer had ze eigenlijk bijna nergens last van gehad, dus we hadden hier niet op gerekend. Volgens de kliniek kon de huidreactie verder geen kwaad (het kwam veel voor) en we probeerden het maar goed in te vetten, zodat ze hopelijk minder last zou hebben van de jeuk. De rest van de dag hebben we het dus maar rustig aan gedaan. Aan het einde van de dag moesten we de vervelende Menopur + Menogon spuit nog een keer (voor de laatste keer) zetten… Extra lastig natuurlijk als je al weet dat je huid erop gaat reageren.

De volgende dag (dag 4) was het opnieuw tijd voor een kliniekbezoek. Opnieuw zouden we met een echo gaan kijken hoe het ervoor stond met de follikels. We kregen goed nieuws! Dr. Vedat had er vertrouwen in dat er nu toch nog 6 tot 7 eitjes zouden zijn bij de punctie. Wat een opluchting! Dat was heel fijn om te horen! Toch bleef spannend wat het uiteindelijk zou gaan worden… Tijdens het kliniekbezoek probeerden we opnieuw te informeren hoe het stond met het overplaatsen van onze vorige embryo (vanaf het Kolan), was deze al onderweg of gearriveerd? Nicole was er helaas niet dit keer, maar dit zou nog steeds geregeld worden, was het antwoord. Wij dachten: “Hoe moeilijk kan het zijn om zoiets te regelen?”

‘s Avonds raasde er een flinke storm over het eiland. We hadden Annet maar lekker proberen te pamperen met een massage, voordat we de hatching-injectie moesten zetten om 22.00 uur. Deze hatching-injectie zorgt voor de allerlaatste rijping van de eicellen, hetgeen vervolgens nog precies 1,5 dag/36 uur duurt. De injectie moet dus precies 36 uur voorafgaande aan de eicelpunctie worden gezet, in ons geval dus om klokslag 22.00 uur.

De dag daarna (dag 5) moesten we ons ook redelijk rustig houden vanwege Annets conditie. De hormonen en de eicelrijping vergden toch wel veel kracht van haar lichaam. Haar onderbuik werd flink bol en er was nog steeds jeuk bij de injectieplekken. We hebben ons redelijk koest gehouden rondom het hotel, waardoor er eigenlijk weinig over deze dag te vertellen valt.

Toen, op 23 november 2018 (dag 6 van onze reis) was het alweer de spannende dag van de eicelpunctie en bevruchting. Zenuwslopend! ‘s Ochtends bij het ontbijt pakten we ook maar een lunchpakketje in, want het beloofde een lange dag te worden in de kliniek. Eenmaal daar aangekomen werden we deze keer naar de vierde verdieping van de kliniek gewezen, de “klinische” verdieping. Hier waren allerlei patiëntenkamers. Er waren zo nog drie andere stellen aanwezig, die werden geholpen die dag. Wat dan meteen door je hoofd gaat is: als ze maar niets verwisselen! Als eerste kregen we te horen dat de EmbryoScope optie niet voor handen was. De machine werd op dit moment gekalibreerd door het bedrijf dat ervoor verantwoordelijk was en was daarom niet beschikbaar. Dit vonden we wel erg jammer. We konden ons ook eigenlijk niet voorstellen dat ze dit niet van tevoren hadden geweten. Men verzekerde ons dat de “normale” incubator evengoed was voor de embryogroei (qua omstandigheden, temperatuur, etc.), maar dus als enige nadeel heeft dat men niet tussendoor kan zien hoe de groei vordert. Het blijft dan dus een verrassing..! We vroegen nogmaals hoe het stond met de embryo overplaatsing. Nicole was er weer niet en de coördinator die er nu was (Hakan) leek er niet veel van af te weten. Het was nu inmiddels vrijdag en we zouden hem deze woensdag nodig hebben als eventuele back-up. Na aandringen en doorvragen bleek er een formulier getekend te moeten worden door Annet en Pieter, om de overplaatsing in gang te zetten. Dit formulier zou dan naar het ministerie gestuurd moeten worden voor toestemming tot overplaatsing. Het formulier zou in ieder geval wel vandaag geregeld worden. Annet moest ondertussen dat we aan het wachten waren alvast haar ziekenhuisschort aantrekken. Al snel werd het infuus geprikt door een gezellige oudere Turkse/Cypriotische anesthesioloog, die goed Duits sprak en allerlei praatjes had. Daarna werd Annet meegenomen voor de eicelpunctie. Tegelijkertijd was het moment voor Pieter om zijn “taak” te vervullen. Na een kwartier waren we weer allemaal compleet. Alles was allemaal voorspoedig gegaan. Annet moest een flinke roes uitslapen dit keer, langer dan bij de vorige eicelpunctie. Helaas voelde ze zich bij het ontwaken niet zo “euforisch” als de vorige keer, eigenlijk gewoon direct normaal. Wel had ze weer een flink brandend gevoel gehad bij het toedienen van het narcotica, net zoals de vorige keer. We moesten nog een tijdje wachten op het resultaat van het aantal daadwerkelijk verkregen eicellen, aangezien dit onder de microscoop moest worden bekeken. Ondertussen kregen we eindelijk het formulier van de embryo overplaatsing dat Nicole gemaild had naar Hakan, zodat wij deze konden ondertekenen. Toen kwam Dr. Vedat binnen met het nieuws… waar we de volgende week meer over zullen vertellen.

Groetjes van Milan & Pieter

Hallo allemaal! Voor jullie allemaal veel gezondheid en liefde gewenst voor 2019 🙂 Hierbij onze eerste nieuwe blog van 2019, waarin we vertellen over de eerste twee dagen van onze tweede Cyprus reis (Cyprus 2.0)!

Het was weer zover, we gingen onze volgende reis naar Cyprus maken! Al vroeg in de ochtend werden we door Milan’s en Annet’s vader naar het vliegveld gebracht. Deze keer hadden we een directe vlucht geboekt van Schiphol naar Larnaca, op het zuidelijke (Griekse) deel van Cyprus. Hierna moesten we nog drie kwartier met de auto om naar het noordelijke (Turkse) deel van Cyprus te reizen, waar we wederom verbleven en zouden worden behandeld. Deze directe vlucht was zoveel fijner. Geen lange/ongunstige overstaptijden meer. En toen we arriveerden, stond de auto al klaar om ons op te halen, dus “sit back and relax”. Dit was anders dan de vorige keer, omdat we toen met een overstap in Istanbul op het vliegveld van het noordelijke deel landden. We hadden toen niet voor deze directe vlucht optie gekozen omdat we gekke onduidelijke berichten hierover op internet lazen en ook geen eenduidige informatie van de ambassade hadden gekregen over het oversteken van de grens van Zuid- naar Noord-Cyprus. Hiervan was achteraf niets waar: je kon makkelijk de grens over in de auto met je paspoort of ID-kaart. Deze grensoversteek voor auto’s is net buiten het centrum van de hoofdstad Nicosia/Lefkosa. Deze hoofdstad is overigens ook doormidden gesplitst en verdeeld tussen de twee landen Griekenland en Turkije. We moesten alleen wel wat lang wachten omdat er veel auto’s stonden. Het zag er bijzonder uit, want tussen de twee grensposten is een heel stuk niemandsland: de zogenaamde VN-bufferzone.

We kwamen laat in de middag aan in ons oude vertrouwde Dome hotel in Kyrenia/Girne, waar we de vorige keer ook waren verbleven. Dit hotel was ons goed bevallen, hoewel we ook wel gezocht hadden naar andere hotels. Toch viel onze keuze weer op het Dome hotel, omdat de locatie perfect is zo aan de zee en op loopafstand naar het stadscentrum. Er zijn weliswaar veel resorts die ons wat leuker leken, maar deze waren allemaal “in the middle of nowhere”. Na rustig onze spullen te hebben uitgeruimd en na een dutje was het alweer etenstijd. Daarna hebben we nog een klein rondje door het centrum gelopen en gingen we gauw lekker terug naar de hotelkamer, want de volgende dag was alweer een belangrijke dag!

Het was namelijk tijd om voor het eerst naar de nieuwe kliniek te gaan, voor de echo van Annet. De chauffeur stond ons om 10.00 uur op te wachten bij het hotel. We waren erg nieuwsgierig, maar ook wel een beetje nerveus, over hoe deze nieuwe kliniek ons zou bevallen. We hadden maar één foto gekregen van Nicole en ze zei dat ze er nog niet meer had, terwijl we van de vorige kliniek een hele website met foto’s konden bekijken. Als dat maar geen slecht voorteken was… Ons was verteld dat de nieuwe kliniek op 5 minuten rijafstand van onze vorige kliniek, Kolan British Hospital, zou liggen. Toen we de hoofdstad binnenreden, konden we het Kolan al zien liggen, maar we sloegen af in tegengestelde richting en gingen dieper en dieper de stad binnen. Het was zeker langer dan 5 minuten rijden, eerder 10 minuten van de vorige kliniek af. We konden ons even niet voorstellen dat hier midden in de stad een IVF-kliniek zou liggen. Maar toen waren we er opeens. Met enige verbazing keken we toch aan tegen een modern gebouw en binnen zag het er ook heel netjes en clean uit. We werden verzocht om plaats te nemen. Na 5 minuten kwam Nicole ook binnen. Haar ontmoetten we dus voor de eerste keer, want de vorige keer was ze nog met zwangerschapsverlof. Ze was erg vriendelijk en bracht ons naar de 5de verdieping van het gebouw, dat fungeerde als een soort polikliniek. Daar zag het er ook erg mooi uit, eigenlijk veel beter dan de vorige kliniek (die ook wel prima was, maar veel ouderwetser). Op een kantoortje dat speciaal was ingericht voor Team Miracle maakten we nog verder kennis met Nicole terwijl we wachtten op Dr. Vedat die nog bezig was.

Toen konden we door naar het kantoor van Dr. Vedat. Hij was erg vriendelijk en maakte ook af en toe wat grapjes, wat goed tegen de spanning werkte. We kregen een goed gevoel bij hem, door zijn vriendelijke, deskundige houding en goede Engelse taalgebruik. We legden alle medicatieschema’s naast elkaar en spraken de behandeling nog eens door. Zoals we al eerder vertelden, hield Dr. Vedat rekening met de mogelijkheid dat we misschien wel de dag erna de punctie konden gaan uitvoeren. Annet zou dan wellicht een dag minder hormonen hoeven te injecteren. Zijn ervaring was namelijk dat eicellen soms sneller rijpen dan gemiddeld en dat het dan beter is om ze een dag eerder al te oogsten. Om te zien hoe dit in ons geval zou zijn, maakte hij een echo bij Annet. Maar toen Dr. Vedat eenmaal de eicelfollikels had opgemeten via de echo, bleken er pas 2 eicellen een juiste grootte te hebben (zoals op die rijpingsdag de bedoeling was). De overige follikels waren nog steeds aan de kleine kant. Dat was wel even slikken! Dus niet te snel rijpend, maar juist wat te langzaam… Wat nu?! Dr. Vedat ging flink aan het rekenen. Hij besloot dat we de eicelpunctie juist beter een dag later uit konden voeren dan oorspronkelijk gepland. Zo was er meer tijd om de rijping te voltooien. Dit betekende dus ook dat Annet nog een dagje langer de hormonen zou moeten gaan spuiten (en ook ging de dosis iets omhoog) om haar eicelfollikels verder te stimuleren, in de hoop dat deze zich beter zouden ontwikkelen. Het was wel even heftig om zoveel veranderingen op dat moment te verwerken. Maar goed, we konden de gedachtegang goed volgen en vonden het fijn dat het allemaal zo goed en gepersonaliseerd werd gepland. Gelukkig was het ook allemaal goed mogelijk, omdat we de vluchten enigszins ruim hadden gepland, ook die van Carla. We spraken af om over 2 dagen (de dag van de oorspronkelijke eicelpunctie) nog een extra echo uit te voeren. Erg spannend dus, maar Dr. Vedat had er wel vertrouwen in dat er meer eicelfollikels de juiste grootte zouden krijgen, terwijl deze 2 tegelijkertijd niet te groot zouden worden. We konden niet meer doen dan afwachten. Het was fijn in ieder geval het gevoel te hebben dat we het maximale uit onze situatie zouden gaan halen.

Om bij te komen na dit eerste, intensieve kliniekbezoek besloten we even lekker van de zon te genieten en bij het zwembad van het hotel alles te laten bezinken. Het weer was redelijk goed en we konden enkele uurtjes in korte broek van de zon genieten. De volgende dag was het alweer dag 3!

Volgende week vertellen we verder.