Goedemiddag bloglezers!
Vandaag was het dag 9 van onze tweede Cyprus reis, de grote dag: de embryo terugplaatsing. Dit keer op dag 3 na de bevruchting. Het was weer een erg spannend moment! Vooral spannend was het om te horen of we überhaupt embryo’s hadden om terug te plaatsen. Mocht dit zo zijn, dan zouden we het liefst drie van deze dag 3 embryo’s laten terugplaatsen, omdat de kans om zwanger te worden met twee dag 3 embryo’s maar erg klein zou zijn… Bij onze eerste Cyprus reis, toen we terugplaatsten op dag 5, was dit anders, en hadden we bewust voor twee embryo’s gekozen. Carla had overigens een aantal maanden voor onze tweede reis ook al op eigen initiatief aangegeven dat ze deze keer wel open zou staan voor drie embryo’s, dus los van een dag 3 terugplaatsing waar het nu om zou gaan. Maar ja, zouden we de kans krijgen om er drie terug te plaatsen?
Aangekomen in de kliniek kregen we weer ons eigen kamertje toegewezen op de 4e verdieping (kliniek afdeling). Waar we tijdens de eicelpunctie een grote kamer hadden gekregen, hadden we nu een nogal klein kamertje. Daar wachtten we op wat komen ging. Op een gegeven moment kwam Umit binnenlopen. Hij vertelde ons het fantastische nieuws dat de embryo’s nog alle vier aan het groeien/delen waren, maar dat ze er wel verschillend qua kwaliteit uitzagen. De drie embryo’s die er het beste uitzagen, zouden vandaag kunnen worden teruggeplaatst. Dit was goed nieuws en een hele opluchting! Hier waren we al heel blij mee na alle tegenslagen van de afgelopen dagen! Eindelijk weer een keer goed nieuws. En, de ingevroren embryo van het Kolan hospital zouden we dus niet nodig hebben, gelukkig.
Het was nu wachten totdat dr. Vedat beschikbaar was, zodat hij het baarmoederslijmvlies van Carla kon checken. Dit duurde best even, want er waren weer 2 à 3 andere stellen die vandaag ook de terugplaatsing zouden hebben. Weer spookt dan ergens de gedachte door je hoofd “Als ze maar niets verwisselen?!” Na een tijdje konden we dan naar het kantoor van dr. Vedat, op de 5e etage. Carla had heel lief Hollandse stroopwafels meegenomen voor dr. Vedat en voor Team Miracle. Dr. Vedat kende ze al en vond ze heel lekker! Dat viel dus wel in de smaak. Toen was het tijd voor de echo en daaruit bleek gelukkig dat Carla’s baarmoeder er heel goed uitzag (baarmoederslijmvlies van maar liefst 13 mm). We besloten met dr. Vedat definitief om dus de drie beste embryo’s vandaag terug te plaatsen. De vierde embryo lieten we doorgroeien tot dag 5, om deze vervolgens eventueel nog te kunnen invriezen (als back-up). So far so good! We waren optimistisch. Toen was het weer een kwestie van veel water drinken voor Carla, tot haar blaas goed vol was, want dit was nodig voor de echogeleide terugplaatsing.
Het duurde best even voordat Carla drang voelde om te plassen. Ze wilde ook niet al teveel drinken, waardoor ze ineens heel erg zou moeten. De zuster kwam tussendoor een aantal keer vragen of Carla’s blaas al vol genoeg zat, maar dat was telkens nog niet zo. Wij dronken braaf met Carla mee: gedeeld leed is half leed! “Zul je zo zien dat ik zodadelijk ineens erg moet en dat we dan moeten wachten” zei Carla. En ja hoor, dit was ook het geval, want toen Carla’s blaas op een gegeven moment wel vol zat, werd op dat moment een andere vrouw de behandelkamer binnengebracht. Toen moesten we dus nog even op onze beurt wachten. Toen het zover was, mocht Carla meelopen naar de behandelkamer. Gek idee om haar zo weg te zien lopen, op weg naar de embryo’s! Voor ons was het toen weer wachten geblazen. Ook dit duurde voor ons gevoel wat langer dan de vorige keer, bij dr. Firdevs. Als het maar allemaal goed gaat daarbinnen. “Kunnen ze dit wel allemaal goed coördineren, zodat de juiste embryo’s op het juiste tijdstip op de juiste plek zijn? Of staan die embryo’s al een tijd te ‘verpieteren’?” Weer allerlei gedachten die op zo’n moment door je hoofd spoken. Achteraf vertelde Carla ons juist dat het allemaal wat langer duurde dan de vorige keer, omdat dr. Vedat haar alles stap voor stap had uitgelegd in de behandelkamer. Heel anders dan bij dr. Firdevs, die niets had uitgelegd en waarbij Carla zich nogal ongemakkelijk had gevoeld. Tja, dan ben je ook sneller klaar natuurlijk. Dan maar liever langer wachten!
Toen Carla terugkwam kon ze dan eindelijk liggend op een po plassen. Dit vond ze wel lastig, maar ze moest inmiddels wel zó nodig dat het wel lukte. Even later kwam dr. Vedat binnen om te vertellen dat de terugplaatsing goed was gegaan. Ook iets dat bij dr. Firdevs niet was gebeurd, toen hoorde we niets achteraf. Een opluchting dat het was gelukt! Dan was het voor nu duimen dat het goed zou blijven gaan. Carla moest nu nog minimaal één uur in bed blijven liggen van dr. Vedat, terwijl dit bij de vorige kliniek nog twee uur was. Ook hoefde ze nu niet perse met haar knieën omhoog te liggen. Dr. Vedat vertelde dat hiervoor helemaal geen wetenschappelijk bewijs was, dat dit beter was. “Toch gek al die tegenstrijdigheden”, vonden wij. Misschien is het allemaal inderdaad niet nodig of aangetoond, maar wij adviseerden haar dit toch maar wel te doen. Het kan immers geen kwaad, en je weet nooit. Daarnaast wilden we in de tussentijd toch nog een goed gesprek met Umit voeren over de gang van zaken in de afgelopen dagen (zonder Carla natuurlijk, zij had rust nodig). Na een uur konden we met Umit gaan praten op zijn kantoor.
Een behoorlijk ongemakkelijk gesprek. Want we waren natuurlijk erg blij met hoe het vandaag allemaal gelopen was, en dat we de ingevroren embryo niet meer nodig hadden gehad, maar de weg ernaartoe had in bepaalde opzichten echt niet zo hoeven te gaan en daar komen ze niet zomaar mee weg. We hadden een lijstje gemaakt met punten waar we niet tevreden over waren geweest. Hiervoor bood Umit al snel zijn excuses aan. We zeiden dat we op dit punt niet meer veel hadden aan excuses en vroegen of die excuses zich konden vertalen in een of andere compensatie? Hij vroeg waar wij aan zaten te denken. Hierop antwoordden wij dat ze bijvoorbeeld de overgebleven embryo misschien kosteloos voor ons zouden kunnen laten invriezen, ook al was de kans klein dat deze het tot dag 5 zou redden. Dit kon Umit niet beloven, omdat dit iets was dat de kliniek (Vita Altera) betaalt. We kregen dus helaas niet veel klaargespeeld in dit gesprek. Uiteindelijk hebben we wel bepaalde andere kleine kosten niet meer hoeven te betalen (zoals de assisted hatching die op dag 3 nodig is) en zouden ze de teller weer op 2 jaar zetten wanneer ze de ingevroren embryo van het Kolan naar Vita Altera zouden hebben overgeplaatst. Toch bleef het een beetje wrang, maar goed, we moesten ons nu maar vooral op de goede afloop focussen en dit zware emotionele gevoel van dit gesprek van ons afschudden.
Terug in de kamer bij Carla konden we rustig onze spullen inpakken. Hakan kwam ons de medicatie brengen die Carla vanaf dat moment weer nodig zou hebben. Helaas waren de hormoonpleisters die Carla nodig had op heel Cyprus niet meer verkrijgbaar. Gelukkig had ze er nog een aantal over en konden we het daarmee uithouden tot precies de dag dat we weer in Nederland aankwamen. We bedachten dat de ouders van Milan misschien wel deze pleisters zouden kunnen ophalen bij de apotheek in Nederland en deze aan Carla konden meegeven als ze ons toch zouden ophalen van het vliegveld. We hadden hiervoor wel een nieuw recept nodig van de kliniek en hiervoor konden we contact opnemen met Julie (de vrouw van Umit en net als hij manager/eigenaar van Team Miracle). Zij zou vanaf dat moment het contact met ons onderhouden, in de plaats van Nicole. Weer veel geregel!
Eenmaal terug in het hotel ging Carla rusten op haar hotelkamer en gingen wij de hormoonpleisters regelen. We belden hiervoor weer met vruchtbaarheidskliniek Nij Geertgen, omdat zij ons de vorige keer ook al zo begripvol hadden geholpen bij de echo van Annet. We wisten dat zij een eigen apotheek hadden. Het was gelukkig mogelijk om het recept vanuit Cyprus naar hen te mailen en de hormoonpleisters op te laten halen door Milan’s ouders. We hadden al via de mail gevraagd of Julie zo snel mogelijk het recept kon klaarmaken, maar we hadden (voor de verandering) maar weer geen antwoord terug. Ook in de appgroep van Team Miracle hadden we gevraagd of men dit zo snel mogelijk kon doen. We probeerden Julie in de avond ook nog te bellen, maar kregen geen gehoor.
De volgende dag (dag 10) hadden we nog steeds geen recept ontvangen. We realiseerden ons dat we die dag echt het recept moesten hebben, om alles nog geregeld te krijgen qua levertijd etc. We probeerden Julie dus nogmaals te bellen. Toen bleek ze ons nummer zowaar te hebben geblokkeerd… “Nou lekker dan…!” Met Nicole hadden we meestal wel binnen een paar uur antwoord, dus Julie leek nu nog niet echt een verbetering te zijn…
Wordt vervolgd!