Lieve bloglezers,
In de vorige blog vertelden we dat het eerste contact met onze nieuwe coördinator Julie een beetje stroef verliep, op zijn zachtst gezegd… Uiteindelijk kregen we, na verschillende keren aandringen, toch in de middag (van dag 10) een korte zakelijke e-mail van haar met het recept voor de hormoonpleisters van Carla. We vonden het jammer dat ze niet even de tijd nam om zichzelf voor te stellen via de telefoon of in ieder geval via de mail. We kenden haar immers nog helemaal niet en hadden voorheen nog nooit met haar gemaild of gesproken. Maar goed, we hadden nu in ieder geval hetgeen dat we nodig hadden, en daar gaat het dan uiteindelijk om. Het recept stuurden we zo snel mogelijk door naar de apotheek van Nij Geertgen en de vader van Milan kon het tegen het einde van die dag al bij ze ophalen.
Omdat de embryo transfer dit keer dus 2 dagen eerder plaats had gevonden dan oorspronkelijk gepland, hadden we nu nog een aantal dagen over om vol te maken op Cyprus. De rest van dag 10, dag 11 en 12. We wisten niet zo heel goed wat we met de tijd wilden doen, omdat we Carla ook veel rust wilden gunnen. Dus een excursie of iets dergelijks zit er dan niet echt in, omdat je dan meteen minimaal 4 uur weg bent en daar ook veel bij moet lopen… Bovendien hadden we tijdens onze eerste Cyprus reis al behoorlijk wat highlights van het Turkse eilanddeel gezien. We besloten daarom om overal maar gewoon rustig de tijd voor te nemen: lunchen, winkeltjes afstruinen (maar niet te lang), kleine wandelingen door het dorp maken, kaarten, dineren.
Op dag 11 kregen we trouwens nog heel goed (en onverwachts) nieuws te horen. We werden tijdens de lunch gebeld door Umit, van Team Miracle. Hij vertelde ons dat de vierde embryo, die in eerste instantie er het minst goed had uitgezien, het toch had gehaald tot dag 5! Dit hadden we eigenlijk niet meer echt verwacht en dus ook niet meer op gehoopt, omdat men hem er dus op dag 3 niet zo geweldig uit vond zien. We kregen van Umit de vraag of we deze opnieuw wilden laten invriezen. Het was weliswaar geen A-kwaliteit embryo, maar we konden het ook niet zomaar weggooien, ook al was dit Carla’s laatste poging. Wie weet wat er in de toekomst nog gebeurt… We besloten deze dan ook te laten invriezen. Wanneer de ingevroren embryo van onze vorige poging ook naar de kliniek van Dr. Vedat zou worden verplaatst, hadden we er dan weer in principe twee in totaal. We hadden van Umit in het eerdere gesprek (zie de vorige blog) gehoord dat men deze vorige embryo over ongeveer twee weken zou gaan overplaatsen. Wat een mooi nieuws dat hij dan zou worden aangevuld met een tweede! Een echte opsteker op onze voorlaatste dag, het voelde toch als een soort back-up voor de toekomst, ook al hadden we een goed gevoel over de huidige poging. “Wie weet voor een tweede kindje” zeiden we lachend tegen elkaar.
De volgende dag was het dag 12, onze laatste dag op Cyprus. 29 november 2018. Na een rustig ontbijt en het sluiten van onze koffers, werden we aan het einde van de ochtend opgehaald om naar de luchthaven te vertrekken. Het was daarmee weer tijd om afscheid te nemen van Cyprus. Met nog een momentje van bezinning bij de zee (zie de foto), keken we terug op een trubbelige reis met veel ups en downs, veel emoties en veel onverwachte wendingen in ons verhaal. Maar hopelijk toch met een goede afloop! We waren trots op Carla, op Annet, en ook een beetje op onszelf. We hadden allemaal kosten noch moeite gespaard en veel doorstaan, met in ons achterhoofd ons ultieme doel. Een gezin, een kind.
Terug in Nederland, na een rustige vlucht en leuke eerste ontmoeting tussen de ouders van Milan en Carla op de luchthaven, was het tijd om thuis bij te komen. Terug te vallen in het normale leven. En, af te wachten totdat we de zwangerschapstest konden gaan uitvoeren. Hopelijk ook dit keer weer met positief resultaat…
Liefs van Milan & Pieter