Hoi iedereen,
In onze vorige blog vertelden we dat we in contact waren gekomen met Loes en haar vrouw Hanne. In ons appgroepje kwamen we snel meer dingen over elkaar te weten. Zo hebben Loes en Hanne samen al 3 kinderen, die Hanne heeft gedragen. Dit was niet hun oorspronkelijke plan, omdat Loes eigenlijk ook een zwangerschap voor hun gezin wilde volbrengen. Maar de laatste zwangerschap van Hanne werd een tweelingzwangerschap. Hiermee was hun gezin dus compleet. Loes heeft sindsdien altijd nog de wens gehad om zwanger te zijn en besloot na lang wikken en wegen dit aan te gaan met een Nederlands stel. En dit is Loes eigenlijk zo goed bevallen, qua zwangerschap, maar ook qua geluk dat ze zo’n stel kon geven, dat ze dit nogmaals overweegt te doen.
Verder hadden we veel gechat over de ervaringen van haar draagmoederschap en we merkten bij veel dingen dat we op één lijn zaten. We hoopten wel dat Loes ons oprecht zou vinden via de app, want het kan al snel overkomen dat iemand je “naar de mond” praat. Na een paar weken over ditjes en datjes gechat te hebben, besloten we weer wat directer te vragen naar Loes’ gedachten over draagmoederschap. Weet ze nu inmiddels al meer of ze het echt nog eens zou willen doen? Hierop antwoordde ze positief, alleen wist ze nog niet met wie. De vijver met wensouders is natuurlijk groot. Na nog wat serieuzere vragen over en weer besloten we elkaar maar eens in het echt te gaan ontmoeten. Hiervoor reisden wij af naar België. Bijna 2 uur rijden. Spannend!
Het werd een erg aangename ontmoeting. Hun kinderen waren er ook bij. Dat vonden we in het begin wel een beetje onwennig, omdat we ook wat serieuzere dingen wilden bespreken, maar hier gingen we gewoon in mee. Loes en Hanne zijn namelijk erg open naar hun kinderen toe. De tijd vloog voorbij en vlak voor etenstijd vertrokken we weer. Achteraf op de app nog nagevraagd of ze niet vonden dat we te lang waren blijven plakken, maar ze zeiden dat ze het juist ook zo gezellig vonden. We spraken naar elkaar uit dat we van beide kanten een goede klik voelden. Wat fijn! Diezelfde dag prikten we nog een datum voor een volgende afspraak later die maand, deze keer bij ons in Nijmegen.
In de tussentijd hadden we nog een “Meet the Pink Parents” bijeenkomst in Amsterdam, georganiseerd door “Meer dan Gewenst”. Hier werden allerlei ervaringsverhalen gedeeld van LHBTQI+ koppels met verschillende gezinsvormen: adoptie, pleeggezin, co-ouderschap, draagmoederschap. Erg interessante avond en ook weer veel andere stellen ontmoet. Ook waren er allerlei standjes met informatie over verschillende onderwerpen. Zo ontmoetten we ook advocate Nicoline Grijmans. We raakten in gesprek met haar en we hadden het al een beetje oriënterend over ons potentiële nieuwe laag-technologische draagmoedertraject. We hadden namelijk van Loes en Hanne vernomen dat ze nog steeds in de juridische afhandeling zaten van haar vorige draagmoederschap. Het was een ingewikkeld proces geworden omdat de Nederlandse en de Belgische wet op dit gebied erg van elkaar verschillen en er wat fouten in het proces waren gemaakt, die nog teruggedraaid moesten worden. We vonden Nicoline Grijmans erg prettig om mee te praten en zouden graag met haar verder willen gaan, mochten we verdere juridische ondersteuning nodig hebben. We mochten haar ook altijd nog laagdrempelig benaderen voor wat meer informatie mocht het wat concreter worden, zei ze.
Een week later hadden we ook nog een “laatste” afspraak staan met onze vorige draagmoeder Carla, in een heerlijk sushi restaurant. We wilden samen met haar stilstaan bij alles wat we samen hadden meegemaakt en haar bedanken voor alles wat ze voor ons gedaan had. Het was een fijn weerzien. We vertelden Carla dat de twee embryo’s nu eindelijk, na veel gedoe, in één kliniek bij elkaar lagen: Vita Altera. Carla zei toen opeens dat ze nog steeds met een onbevredigend gevoel zat dat deze twee embryo’s daar nu “ongebruikt” lagen, terwijl wij nu dus eigenlijk aan het begin leken te staan van een nieuw laag-technologisch traject met Loes. Vervolgens vertelde Carla dat ze het eigenlijk nog wel een laatste keer zou willen proberen met deze twee embryo’s. Wat?! Dat bracht ons wel even van het padje..! Want, ook wijzelf zouden dit heel graag willen, maar de kansen waren eigenlijk zo ontzettend klein dat dit zou gaan lukken. En daarnaast hadden wij nu dus ook net een nieuw en goed contact met Loes en Hanne en dat wilden we ook niet zomaar op het spel zetten. Maarja, aan de andere kant wil je niet je hele leven het gevoel hebben dat daar nog twee embryo’s op Cyprus liggen met de gedachten “Wat als?”.
Een duivels dilemma dus. Eigenlijk natuurlijk ook een luxe probleem te noemen! Het ging allemaal even erg snel voor ons en hier moesten we eens rustig over gaan nadenken. Wat moesten we nu toch doen?
Wordt vervolgd…
