Stroomversnelling

Hoi iedereen,

In onze vorige blog vertelden we dat we in contact waren gekomen met Loes en haar vrouw Hanne. In ons appgroepje kwamen we snel meer dingen over elkaar te weten. Zo hebben Loes en Hanne samen al 3 kinderen, die Hanne heeft gedragen. Dit was niet hun oorspronkelijke plan, omdat Loes eigenlijk ook een zwangerschap voor hun gezin wilde volbrengen. Maar de laatste zwangerschap van Hanne werd een tweelingzwangerschap. Hiermee was hun gezin dus compleet. Loes heeft sindsdien altijd nog de wens gehad om zwanger te zijn en besloot na lang wikken en wegen dit aan te gaan met een Nederlands stel. En dit is Loes eigenlijk zo goed bevallen, qua zwangerschap, maar ook qua geluk dat ze zo’n stel kon geven, dat ze dit nogmaals overweegt te doen.

Verder hadden we veel gechat over de ervaringen van haar draagmoederschap en we merkten bij veel dingen dat we op één lijn zaten. We hoopten wel dat Loes ons oprecht zou vinden via de app, want het kan al snel overkomen dat iemand je “naar de mond” praat. Na een paar weken over ditjes en datjes gechat te hebben, besloten we weer wat directer te vragen naar Loes’ gedachten over draagmoederschap. Weet ze nu inmiddels al meer of ze het echt nog eens zou willen doen? Hierop antwoordde ze positief, alleen wist ze nog niet met wie. De vijver met wensouders is natuurlijk groot. Na nog wat serieuzere vragen over en weer besloten we elkaar maar eens in het echt te gaan ontmoeten. Hiervoor reisden wij af naar België. Bijna 2 uur rijden. Spannend!

Het werd een erg aangename ontmoeting. Hun kinderen waren er ook bij. Dat vonden we in het begin wel een beetje onwennig, omdat we ook wat serieuzere dingen wilden bespreken, maar hier gingen we gewoon in mee. Loes en Hanne zijn namelijk erg open naar hun kinderen toe. De tijd vloog voorbij en vlak voor etenstijd vertrokken we weer. Achteraf op de app nog nagevraagd of ze niet vonden dat we te lang waren blijven plakken, maar ze zeiden dat ze het juist ook zo gezellig vonden. We spraken naar elkaar uit dat we van beide kanten een goede klik voelden. Wat fijn! Diezelfde dag prikten we nog een datum voor een volgende afspraak later die maand, deze keer bij ons in Nijmegen.

In de tussentijd hadden we nog een “Meet the Pink Parents” bijeenkomst in Amsterdam, georganiseerd door “Meer dan Gewenst”. Hier werden allerlei ervaringsverhalen gedeeld van LHBTQI+ koppels met verschillende gezinsvormen: adoptie, pleeggezin, co-ouderschap, draagmoederschap. Erg interessante avond en ook weer veel andere stellen ontmoet. Ook waren er allerlei standjes met informatie over verschillende onderwerpen. Zo ontmoetten we ook advocate Nicoline Grijmans. We raakten in gesprek met haar en we hadden het al een beetje oriënterend over ons potentiële nieuwe laag-technologische draagmoedertraject. We hadden namelijk van Loes en Hanne vernomen dat ze nog steeds in de juridische afhandeling zaten van haar vorige draagmoederschap. Het was een ingewikkeld proces geworden omdat de Nederlandse en de Belgische wet op dit gebied erg van elkaar verschillen en er wat fouten in het proces waren gemaakt, die nog teruggedraaid moesten worden. We vonden Nicoline Grijmans erg prettig om mee te praten en zouden graag met haar verder willen gaan, mochten we verdere juridische ondersteuning nodig hebben. We mochten haar ook altijd nog laagdrempelig benaderen voor wat meer informatie mocht het wat concreter worden, zei ze.

Een week later hadden we ook nog een “laatste” afspraak staan met onze vorige draagmoeder Carla, in een heerlijk sushi restaurant. We wilden samen met haar stilstaan bij alles wat we samen hadden meegemaakt en haar bedanken voor alles wat ze voor ons gedaan had. Het was een fijn weerzien. We vertelden Carla dat de twee embryo’s nu eindelijk, na veel gedoe, in één kliniek bij elkaar lagen: Vita Altera. Carla zei toen opeens dat ze nog steeds met een onbevredigend gevoel zat dat deze twee embryo’s daar nu “ongebruikt” lagen, terwijl wij nu dus eigenlijk aan het begin leken te staan van een nieuw laag-technologisch traject met Loes. Vervolgens vertelde Carla dat ze het eigenlijk nog wel een laatste keer zou willen proberen met deze twee embryo’s. Wat?! Dat bracht ons wel even van het padje..! Want, ook wijzelf zouden dit heel graag willen, maar de kansen waren eigenlijk zo ontzettend klein dat dit zou gaan lukken. En daarnaast hadden wij nu dus ook net een nieuw en goed contact met Loes en Hanne en dat wilden we ook niet zomaar op het spel zetten. Maarja, aan de andere kant wil je niet je hele leven het gevoel hebben dat daar nog twee embryo’s op Cyprus liggen met de gedachten “Wat als?”.

Een duivels dilemma dus. Eigenlijk natuurlijk ook een luxe probleem te noemen! Het ging allemaal even erg snel voor ons en hier moesten we eens rustig over gaan nadenken. Wat moesten we nu toch doen?

Wordt vervolgd…

Zure nasmaak

Hallo iedereen!

Na twee intense Cyprus-reizen was het tijd voor iets nieuws. We hadden ons weer laten horen op de Facebookpagina. Toch bleef Cyprus ons achtervolgen. We hadden immers nog twee embryo’s liggen in twee verschillende klinieken. Tijdens onze laatste Cyprus-reis was het niet gelukt om de embryo van Kolan te verplaatsen naar Vita Altera, tot onze grote frustratie.

Tijdens ons laatste face-to-face gesprek in November 2018 met Umit (de directeur) hadden we hier ons ongenoegen nogmaals over geuit en werd ons beloofd dat de embryo binnen twee weken wel naar Vita Altera verplaatst zouden worden.

Maar helaas, het was inmiddels januari 2019 geweest en nog steeds hadden we niets gehoord. Julie, onze nieuwe coördinator vanuit Team Miracle, bedacht ons op dat moment ook nog maar eens te mailen wat eigenlijk de uitslag was van onze zwangerschapstest… In dezelfde mail herinnerde ze ons er ook aan dat er nog invrieskosten openstonden van onze laatste embryo. “Pardon?! Zouden jullie niet eens eerst regelen dat onze embryo’s in ieder geval weer bij elkaar zijn, voordat we weer gaan betalen?” dachten wij. Julie pakte het hard aan en vertelde dat de embryo binnen een paar dagen vernietigd zouden worden als ze geen betaling van ons zou ontvangen. We stonden dus weer met onze rug tegen de muur. Julie vertelde later dat Umit geen herinnering had aan de belofte om de embryo te verplaatsen. Daarnaast hadden ze nog officiële toestemming nodig van een bepaald ministerie, om dit te kunnen regelen. Hiervoor had ze onze paspoorten en een handgeschreven brief met toestemming en handtekeningen nodig. Deze formulieren hadden we echter al ingevuld op de dag van de eicel collectie in November 2018!

Na weer anderhalve maand radiostilte hoorden we dan eindelijk dat het ministerie zou gaan overleggen op 8 maart. Op 6 maart kregen we echter al een appje van Umit dat de embryo succesvol was overgeplaatst, met een foto van het “rietje” waarin de embryo zat ingevroren. Hier zagen we onze namen herkenbaar op staan en dit gaf ons een geruststellend gevoel. Hoe dit nu verder zat met dat ministerie, bleef een mysterie. Heel vaag allemaal. Maar dit zou nog niet onze gekste ervaring zijn met Team Miracle helaas…

Om deze blog met een positieve noot te eindigen, hadden we rond deze tijd ook een leuk berichtje via Facebook ontvangen. Een bericht van een vrouw genaamd Loes van eind dertig, die al een keer eerder draagmoeder was geweest en nu opnieuw laag-technologisch draagmoederschap overwoog. Haar telefoonnummer stond in het bericht en we stuurden haar direct een appje. Met haar toestemming maakten we een groepsapp aan, waaraan naast wij tweeën en Loes, ook haar vrouw, Hanne, werd toegevoegd. Op die manier kon iedereen vanaf het begin goed met elkaar communiceren. Loes waarschuwde ons wel meteen dat ze een nieuw traject overwoog, maar dat ze ons echt nog niet meteen valse hoop wou geven. Ze was nog in een oriëntatie fase. 

De volgende keer zullen we meer over dit contact vertellen!

Liefs, M & P.

De namen Loes en Hanne zijn gefingeerd.

Terug van weggeweest

Lieve lezers,

We zijn weer terug van weggeweest!

Onze laatste blog is alweer bijna 1,5 jaar geleden… Helaas is onze droom nog niet in vervulling gegaan, maar we hebben ook zeker niet stilgezeten. Integendeel.

De reden waarom we zo lang niets van ons hebben laten horen, is dat we druk bezig zijn geweest..! Hierover willen we jullie graag weer bijpraten. We hebben nog een boel in te halen.

Onze laatste blog heette “terugblik met tranen“, want ook ons tweede Cyprus avontuur in November 2018 was helaas niet gelukt. In de tijd daarna knaagden het wel erg in ons hoofd dat er nog twee embryo’s opgeslagen lagen op Cyprus, één in het Kolan British Hospital van Team Miracle, en één bij Vita Altera. “Wat ingewikkeld”. “Wat was het een proces”. “Moeten we dit nog wel willen?” Er ging van alles door ons hoofd. We besloten op de Facebookpagina onze laatste blog te delen om mensen hiervan deelgenoot te maken.

In februari 2019 spraken we weer af met Carla. Opnieuw hadden we een fotoboekje gemaakt van de reis en alles daaromheen ter herinnering. Het was fijn om elkaar weer te zien. Carla had ook wel een knagend gevoel dat er nog twee embryo’s “op haar lagen te wachten”. Wij vertelden haar dat we wel weer verder op zoek zouden willen gaan naar een invulling van onze kinderwens, naar een nieuwe draagmoeder. Dat vond Carla gelukkig helemaal prima. Ze gunde het ons ook zo erg. We vertelden dat we op dit moment ons ook meer wilden gaan richten op de zoektocht naar een vrouw die laagtechnologisch (met haar eigen eicellen) zou willen dragen. Want we hebben achteraf wel gemerkt dat onze kansen op een succesvolle hoogtechnologische draagmoederzwangerschap wel erg klein waren. De grootste reden hiervoor was toch wel het aantal eicellen van onze eiceldonor, de zus van Milan, Annette. Maar dit was tevens de grootste reden voor ons geweest om hoogtechnologisch draagmoederschap na te jagen: zodat een kind toch genetisch een beetje van ons tweeën zou zijn. Daarnaast leek het erop dat draagmoeders meer open staan voor hoogtechnologisch dan laagtechnologisch draagmoederschap. Toch zagen we steeds vaker op de Facebookpagina verhalen voorbijkomen van laagtechnologisch draagmoederschap en ook op de draagmoederpicknick hadden we alleen maar stellen ontmoet die op laagtechnologische wijze bezig waren of bezig waren geweest. Op dat moment dachten we dan ook: “Wat zijn wij toch eigenlijk ingewikkeld bezig”. Maar ja, de draagmoeders liggen natuurlijk ook zeker niet voor het oprapen en dit hoogtechnologische traject was ook wel een hele mooie kans voor ons geweest.

Na onze blog gedeeld te hebben op de Facebookpagina, wilden we onszelf hier ook nog beter voorstellen, want dat hadden we nooit echt goed gedaan. Ook wilden we kenbaar maken dat weer op zoek waren (op onze website houden we de gefingeerde namen aan):

Hallo iedereen!

Na ons bericht van een paar weken geleden op de discussiepagina, stellen we ons ook graag hier nog even voor. Wij zijn Pieter (29 jaar, links op de foto) en Milan (31 jaar). 8 jaar vol liefde samen en 2 jaar geleden getrouwd. We wonen op een mooi plekje aan de Waal in Nijmegen, waar Pieter werkt als onderzoeker in de immunotherapie en Milan als huisarts. Ook al zijn we erg gelukkig samen, vol ambitie, sportiviteit, een sterke band met onze familie en lieve vrienden om ons heen, missen we toch ook echt een kleintje in ons leven. We zouden zo graag vaders willen zijn. Ruim twee jaar geleden begonnen wij daarom met onze blog WENSVADERS: www.wensvadersnederland.nl. Omdat we veel waarde hechten aan onze eigen privacy op het openbare internet, schrijven we op onze blog onder de namen Milan & Pieter.

Via de blog kwam een draagmoeder op ons pad, met wie we in 2018 twee keer een hoogtechnologische IVF-poging op Cyprus hebben ondernomen. Milan’s zus was hierbij onze eiceldonor. Wat zo bijzonder had kunnen zijn en waar we zo intens op hadden gehoopt, lukte helaas niet. We zijn de twee dames super dankbaar voor hun inspanningen en begrijpen dat het voor hen hier ophoudt. Na enkele maanden pauze te hebben genomen om de tegenslagen te accepteren en verwerken, pakken we nu de draad weer op. We kunnen en willen onze kinderwens niet naast ons neerleggen.

Neem gerust een kijkje op onze website. We helpen graag iedereen in deze Facebookgroep vooruit met onze ervaringen op Cyprus en met (hoogtechnologisch) draagmoederschap. Maar bovenal zijn we natuurlijk zelf op zoek naar een lieve vrouw die ons misschien weer verder zou willen helpen, hoog- of laagtechnologisch. Bericht ons gerust bij vragen of tips!

Groetjes Milan & Pieter

Nu was het weer afwachten of we reacties zouden krijgen… Spannend!

Tot de volgende blog!

Milan & Pieter