Daar gingen we dan weer halverwege september 2019: voor de derde keer naar Cyprus. Je zou zeggen: “drie keer is scheepsrecht!” Daar hielden we ons dan ook maar aan vast. Met goede maar ook wel realistische hoop begonnen we onze reis naar Schiphol. Ook hielden we ons hart vast over hoe het met Carla zou verlopen… Ze was nog steeds erg misselijk, had moeite eten en medicatie binnen te houden en sliep ook slecht. We hadden nog voorgesteld om haar thuis op te halen, maar ze zei dat ze wel zelfstandig naar Schiphol zou kunnen komen.
Rond 12 uur ‘s middags troffen we elkaar op Schiphol. Carla was wel misselijk maar op zich ging het wel. De vliegreis ging gelukkig ook wel voorspoedig en Carla had ook niet hoeven over te geven. Deze keer hadden we geen hotel in het kustplaatsje geboekt, maar gewoon in de hoofdstad Nicosia/Lefkosa. Het zou immers een soort flitsbezoek worden van maar drie dagen (heenreis, dag van terugplaatsing en terugreis). Eenmaal aangekomen was het al best laat en zijn we eigenlijk meteen naar bed gegaan, zodat we zo goed mogelijk uitgerust waren voor de belangrijke dag van morgen. En zo was dag 1 alweer voorbij.
‘s Ochtends zagen we elkaar weer bij het ontbijt. Carla had helaas niet zo goed geslapen, maar dat kwam ook doordat er een rookmelder precies boven haar deur op de gang bleef piepen. Dit hebben we meteen doorgegeven aan de receptie. Vervelend! Hadden we dat maar eerder geweten, dan hadden we in kunnen grijpen… Na het ontbijt wilde Carla nog even opfrissen en rusten voordat we naar de kliniek gingen. Wij tweeën liepen zelf even de stad in om antimisselijkheidsmedicatie te halen voor Carla en om te verkennen waar we eventueel later zouden kunnen lunchen en dineren. Al snel herkenden we bepaalde punten van de binnenstad die we eerder tijdens een excursie van onze eerste Cyprusreis hadden bezichtigd. Ook zagen we verschillende hippe koffie- en lunchtentjes die erg bij ons in de smaak vielen. Eenmaal aan de koffie konden we even op de WiFi en zagen we opeens een e-mail van de kliniek dat ze ons al eerder dan afgesproken zouden komen ophalen. Irritant, weer zo’n last-minute verandering… We belden gauw Carla, gooiden onze koffies achterover en haastten ons terug naar het hotel. Gelukkig was Carla er wel al klaar voor en hoefde zij zich niet te haasten. Toen we bij het hotel aankwamen, stond de chauffeur al klaar en konden we meteen naar de kliniek vertrekken.
Het was deze keer een aanzienlijk korter ritje, want we zaten met het hotel maar een paar straten verwijderd van onze kliniek, EurocareIVF. De kliniek was een stuk kleiner dan de vorige klinieken waar we waren geweest (Kolan British Hospital en Vita Altera). Het lag aan een drukke weg met veel grote auto’s direct voor het kleine gebouwtje geparkeerd, waardoor het gebouw een beetje wegviel. Meteen bij binnenkomst was er een receptie en er stonden daar allemaal stoelen waar veel mensen met kinderen zaten te wachten. Daardoor was het een beetje rumoerig, maar het gaf ook wel afleiding om die andere mensen te kunnen observeren. Je gaat je dan toch afvragen wat er voor verhalen achter die mensen/stellen/gezinnen schuilgaan.

We werden vriendelijk opgevangen door Lyndsay Cameron, onze patiëntcoördinator waar we de laatste tijd, naast Dr. Vedat, ook veel contact mee hadden gehad. Ze vertelde dat de embryo’s nog niet ontdooid waren maar dat Dr. Vedat eerst Carla zou gaan controleren. Het duurde even voordat we aan de beurt waren, maar na enige tijd zagen we Dr. Vedat. Hij was erg druk en stond ons maar kort van tevoren te woord. Hij nam Carla alleen mee naar binnen om haar baarmoederslijmvlies te checken met een echo. Het duurde best lang dat Carla binnen was. Even later kwam Carla de deur uitgelopen met een verontrust gezicht. Ze zei dat Dr. Vedat niet veel had gezegd, maar dat hij haar baarmoederslijmvlies meerdere keren achter elkaar had opgemeten. Ze had er geen goed gevoel bij. Gek genoeg hadden we dit scenario dat het slijmvlies nu niet goed zou zijn nog helemaal niet bedacht… In Nederland was het immers goed geweest, toch?
Weer enige tijd later werden we naar binnen geroepen door Dr. Vedat. Hij liet ons zien op de echobeelden dat het baarmoederslijmvlies maar 7 a 8 mm was en het er “brokkelig” uit zag. Dit zijn niet de juiste omstandigheden voor een terugplaatsing en de kansen zouden op deze manier nihil zijn, gaf hij eerlijk toe… Dit betekende dat de embryo terugplaatsing nu dus niet zou kunnen doorgaan. We waren allemaal even heel erg verdrietig en Dr. Vedat gaf ons even wat tijd voor ons drieën alleen in zijn kantoor. We probeerden ook Carla te troosten, dat dit ook echt niet haar schuld was, maar dat dit echt overmacht was. Even later legden we Carla ook uit dat we zometeen nog wat vragen wilden stellen aan Dr. Vedat over hoe we het een eventuele volgende keer nog anders zouden kunnen aanpakken, maar dat we er hierbij niet vanuit zouden gaan dat Carla dit weer automatisch voor ons zou gaan doen. We beseften ons heel goed dat deze keer echt zwaar was geweest voor haar en dat ze het misschien wel niet meer wilde doen.
Toen Dr. Vedat weer terugkeerde op kantoor vertelden we hem dat we zijn eerlijkheid erg op prijs stelden, want hij had dit net zo goed kunnen verzwijgen en ons geld kunnen innen. Dat zouden we namelijk wel echt iets voor bijvoorbeeld Team Miracle vinden. Hij zei al meteen dat we voor nu helemaal niets hoefden te betalen, niets voor hun tijd, de echo en niets voor het ophalen van ons door de chauffeur. We vroegen ook aan hem hoe het kon dat het baarmoederslijmvlies nu weer zo dun was geworden. Dr. Vedat dacht dat het lag aan de misselijkheid en diarree, waardoor de medicatie niet lang genoeg de tijd had gehad om opgenomen te worden in het lichaam van Carla. Hij had zelf nog nooit meegemaakt dat iemand zo ziek was geworden van de medicatie en dacht zelf dat Carla een soort buikgriep had. Carla had het gevoel dat het écht aan de medicatie lag. Achteraf bleek dat Carla ook veel zieker was geweest dan ze had laten blijken in de berichten naar ons. Als we dit beter hadden geweten, hadden we er wellicht nog eerder iets aan kunnen doen met antimisselijkheidsmedicatie of iets dergelijks. Maar ja, dat is allemaal achteraf… Nu eerst deze tegenslag verwerken. En dat was niet gemakkelijk, midden op Cyprus…
Volgende keer vervolgen we ons verhaal.