Month: May 2020

Daar gingen we dan weer halverwege september 2019: voor de derde keer naar Cyprus. Je zou zeggen: “drie keer is scheepsrecht!” Daar hielden we ons dan ook maar aan vast. Met goede maar ook wel realistische hoop begonnen we onze reis naar Schiphol. Ook hielden we ons hart vast over hoe het met Carla zou verlopen… Ze was nog steeds erg misselijk, had moeite eten en medicatie binnen te houden en sliep ook slecht. We hadden nog voorgesteld om haar thuis op te halen, maar ze zei dat ze wel zelfstandig naar Schiphol zou kunnen komen. 

Rond 12 uur ‘s middags troffen we elkaar op Schiphol. Carla was wel misselijk maar op zich ging het wel. De vliegreis ging gelukkig ook wel voorspoedig en Carla had ook niet hoeven over te geven. Deze keer hadden we geen hotel in het kustplaatsje geboekt, maar gewoon in de hoofdstad Nicosia/Lefkosa. Het zou immers een soort flitsbezoek worden van maar drie dagen (heenreis, dag van terugplaatsing en terugreis). Eenmaal aangekomen was het al best laat en zijn we eigenlijk meteen naar bed gegaan, zodat we zo goed mogelijk uitgerust waren voor de belangrijke dag van morgen. En zo was dag 1 alweer voorbij.

‘s Ochtends zagen we elkaar weer bij het ontbijt. Carla had helaas niet zo goed geslapen, maar dat kwam ook doordat er een rookmelder precies boven haar deur op de gang bleef piepen. Dit hebben we meteen doorgegeven aan de receptie. Vervelend! Hadden we dat maar eerder geweten, dan hadden we in kunnen grijpen… Na het ontbijt wilde Carla nog even opfrissen en rusten voordat we naar de kliniek gingen. Wij tweeën liepen zelf even de stad in om antimisselijkheidsmedicatie te halen voor Carla en om te verkennen waar we eventueel later zouden kunnen lunchen en dineren. Al snel herkenden we bepaalde punten van de binnenstad die we eerder tijdens een excursie van onze eerste Cyprusreis hadden bezichtigd. Ook zagen we verschillende hippe koffie- en lunchtentjes die erg bij ons in de smaak vielen. Eenmaal aan de koffie konden we even op de WiFi en zagen we opeens een e-mail van de kliniek dat ze ons al eerder dan afgesproken zouden komen ophalen. Irritant, weer zo’n last-minute verandering… We belden gauw Carla, gooiden onze koffies achterover en haastten ons terug naar het hotel. Gelukkig was Carla er wel al klaar voor en hoefde zij zich niet te haasten. Toen we bij het hotel aankwamen, stond de chauffeur al klaar en konden we meteen naar de kliniek vertrekken.

Het was deze keer een aanzienlijk korter ritje, want we zaten met het hotel maar een paar straten verwijderd van onze kliniek, EurocareIVF. De kliniek was een stuk kleiner dan de vorige klinieken waar we waren geweest (Kolan British Hospital en Vita Altera). Het lag aan een drukke weg met veel grote auto’s direct voor het kleine gebouwtje geparkeerd, waardoor het gebouw een beetje wegviel. Meteen bij binnenkomst was er een receptie en er stonden daar allemaal stoelen waar veel mensen met kinderen zaten te wachten. Daardoor was het een beetje rumoerig, maar het gaf ook wel afleiding om die andere mensen te kunnen observeren. Je gaat je dan toch afvragen wat er voor verhalen achter die mensen/stellen/gezinnen schuilgaan.

We werden vriendelijk opgevangen door Lyndsay Cameron, onze patiëntcoördinator waar we de laatste tijd, naast Dr. Vedat, ook veel contact mee hadden gehad. Ze vertelde dat de embryo’s nog niet ontdooid waren maar dat Dr. Vedat eerst Carla zou gaan controleren. Het duurde even voordat we aan de beurt waren, maar na enige tijd zagen we Dr. Vedat. Hij was erg druk en stond ons maar kort van tevoren te woord. Hij nam Carla alleen mee naar binnen om haar baarmoederslijmvlies te checken met een echo. Het duurde best lang dat Carla binnen was. Even later kwam Carla de deur uitgelopen met een verontrust gezicht. Ze zei dat Dr. Vedat niet veel had gezegd, maar dat hij haar baarmoederslijmvlies meerdere keren achter elkaar had opgemeten. Ze had er geen goed gevoel bij. Gek genoeg hadden we dit scenario dat het slijmvlies nu niet goed zou zijn nog helemaal niet bedacht… In Nederland was het immers goed geweest, toch?

Weer enige tijd later werden we naar binnen geroepen door Dr. Vedat. Hij liet ons zien op de echobeelden dat het baarmoederslijmvlies maar 7 a 8 mm was en het er “brokkelig” uit zag. Dit zijn niet de juiste omstandigheden voor een terugplaatsing en de kansen zouden op deze manier nihil zijn, gaf hij eerlijk toe… Dit betekende dat de embryo terugplaatsing nu dus niet zou kunnen doorgaan. We waren allemaal even heel erg verdrietig en Dr. Vedat gaf ons even wat tijd voor ons drieën alleen in zijn kantoor. We probeerden ook Carla te troosten, dat dit ook echt niet haar schuld was, maar dat dit echt overmacht was. Even later legden we Carla ook uit dat we zometeen nog wat vragen wilden stellen aan Dr. Vedat over hoe we het een eventuele volgende keer nog anders zouden kunnen aanpakken, maar dat we er hierbij niet vanuit zouden gaan dat Carla dit weer automatisch voor ons zou gaan doen. We beseften ons heel goed dat deze keer echt zwaar was geweest voor haar en dat ze het misschien wel niet meer wilde doen.

Toen Dr. Vedat weer terugkeerde op kantoor vertelden we hem dat we zijn eerlijkheid erg op prijs stelden, want hij had dit net zo goed kunnen verzwijgen en ons geld kunnen innen. Dat zouden we namelijk wel echt iets voor bijvoorbeeld Team Miracle vinden. Hij zei al meteen dat we voor nu helemaal niets hoefden te betalen, niets voor hun tijd, de echo en niets voor het ophalen van ons door de chauffeur. We vroegen ook aan hem hoe het kon dat het baarmoederslijmvlies nu weer zo dun was geworden. Dr. Vedat dacht dat het lag aan de misselijkheid en diarree, waardoor de medicatie niet lang genoeg de tijd had gehad om opgenomen te worden in het lichaam van Carla. Hij had zelf nog nooit meegemaakt dat iemand zo ziek was geworden van de medicatie en dacht zelf dat Carla een soort buikgriep had. Carla had het gevoel dat het écht aan de medicatie lag. Achteraf bleek dat Carla ook veel zieker was geweest dan ze had laten blijken in de berichten naar ons. Als we dit beter hadden geweten, hadden we er wellicht nog eerder iets aan kunnen doen met antimisselijkheidsmedicatie of iets dergelijks. Maar ja, dat is allemaal achteraf… Nu eerst deze tegenslag verwerken. En dat was niet gemakkelijk, midden op Cyprus…

Volgende keer vervolgen we ons verhaal.

In onze vorige blog vertelden we jullie dat onze embryo’s, na veel gedoe, succesvol waren overgebracht naar EurocareIVF. In de tussentijd dat we dit probeerden te regelen, speelde er van alles met Carla en ook met ons laag-technologische traject (met Loes) dat we al een beetje in gang aan het zetten waren qua juridische stappen. Zo hadden we begin augustus 2019 een gesprek gehad met advocate Wilma Eusman over ons Nederlands-Belgische draagmoeder traject. Met een positief gevoel hadden we dat gesprek achter ons gelaten in afwachting van een samenvatting en vervolgstappen die Wilma Eusman op papier zou zetten. Drie weken later kregen we bericht. In de brief werden de overeenkomsten, maar ook vooral de tegenstellingen in het Nederlandse en Belgische recht uitgelicht. De brief had in onze ogen een negatieve toon, met veel mitsen en maren. De weg van erkenning door één van de wensouders voor de geboorte leek van tevoren helaas al uitgesloten. Wat in haar ogen overbleef was een ingewikkeld internationaal adoptieproces, waar Wilma ook nogal wat beren op de weg zag. Al met al dus helemaal niet zo positief als we ons herinnerde van ons gesprek met haar. Na de brief volgde nog een lange lijst met kritische opmerkingen op onze overeenkomst en checklist, helaas zonder verbetersuggesties erbij, maar wel een gepeperde rekening. We hoopten eigenlijk dat een advocaat wat meer dingen voor ons zou kunnen voorkauwen en niet dat wij er nog eens extra veel werk aan hadden en ook veel onduidelijkheden voor onszelf moesten ophelderen. Er speelde ook al zoveel in ons leven op dat moment… De moed zakte ons op dat moment een beetje in de schoenen. Met een onbevredigd gevoel probeerden we contact op te nemen met Wilma, maar dat bleek nog lastiger dan we dachten…

Terug naar ons Cyprus avontuur. Eind augustus gingen we op weg om de lucrin injectie aan Carla toe te dienen. Zoals we al eerder hadden verteld, zou deze haar eigen vrouwelijke hormoonhuishouding stilleggen, zodat haar cyclus met medicatie beter geregeld zou kunnen worden. Die dag stopte Carla ook met de pil en zou ons derde Cyprus avontuur weer écht kunnen gaan beginnen. De dagen daarna was het even afwachten of Carla last zou hebben van de lucrin in de vorm van een soort overgangsklachten… Uiteindelijk had Carla gelukkig niet veel klachten van de lucrin, afgezien van wat hoofdpijn in de avonden, maar ze wist ook niet zeker of dit perse van de lucrin afkomstig was. Het verliep dus voorspoedig, want Carla werd ook volgens het schema ongesteld en ze zou een paar dagen later met de andere medicatie kunnen starten. Vervolgens zouden we op meerdere momenten het baarmoederslijmvlies laten controleren met een echo in Nederland, zodat Dr. Vedat vanuit Cyprus de voortgang goed kon controleren.

Maar al gauw ging het toch wat meer bergafwaarts met de voorspoedigheid… De eerste dagen van de medicatie waren zwaar voor Carla, want ze had flinke hoofdpijn en werd erg misselijk. Ze zei dat ze dit de vorige keer ook wel had gehad en dat het na 3 dagen wel weg zou trekken. Een paar dagen later hadden we de eerste echo: het baarmoederslijmvlies was 3,9 mm dik (nog geen triple lining). De eierstokken zagen er rustig uit, wat erop wijst dat de lucrin goed zijn werk doet. Wij dachten dat dit alles wel goed nieuws zou zijn en stuurde het echo verslag door aan Dr. Vedat. Maar helaas zag hij dit toch anders… Hij vond het baarmoederslijmvlies aan de dunne kant en stelde voor om de medicatie wat op te gaan hogen. Dit vonden we erg lastig om aan Carla te moeten vertellen aangezien ze al zo misselijk was van de medicatie. Voor haar voelde het ook moeilijk, en we vroegen ons allemaal af hoeveel Dr. Vedat dan al verwacht had zo vroeg in de cyclus, namelijk dag 6. We zochten op hoe het de vorige keer met deze dikte zat en daar zagen we inderdaad dat het destijds op dag 6 wel aanzienlijk dikker was, met 7,6 mm (ook geen triple lining)… In de dagen die daarop volgde, werd het helaas niet minder met de misselijkheid. We voelden ons echt machteloos en een beetje schuldig dat Carla zich zo slecht voelde voor ons proces. Maar toch probeerde Carla het allemaal vol te houden. Wat een topvrouw! Ze hoopte echt dat het ‘t ook allemaal waard zou zijn, anders zou ze een boel lelijke woorden roepen, zei ze!

Een week later stond de volgende echo op de planning. We waren met z’n allen erg gespannen. Deze was tot al onze opluchting goed met 13 mm baarmoederslijmvlies én triple lining! Dr. Vedat was ook erg blij met dit resultaat en we konden ons medicatieschema gewoon blijven vervolgen. Wel kwam er andere medicatie bij zoals prednison om haar afweer alvast te onderdrukken, om de baarmoeder klaar te stomen voor ontvangst van een “vreemd” vruchtje. Carla zei dat ze het goede echo resultaat graag zou vieren, maar hier voelde ze zich toch te misselijk voor… Een paar dagen later kregen we bericht dat Carla zó misselijk was dat ze haar hormoonpillen niet meer binnen kon houden… Eigenlijk was het de paar dagen daarvoor juist weer net wat beter gegaan met de misselijkheid, vertelde Carla. We kregen het advies van Dr. Vedat dat ze niet perse meer alle pillen hoefde te nemen, maar dat ze moest kijken of ze op z’n minst de helft kon blijven nemen. De dagen hierna was ze nog steeds wel misselijk (met braken), maar Carla had het idee dat de medicatie telkens wel lang genoeg in haar maag had gezeten om opgenomen te worden. Daarnaast had ze ook wat last van lichte diarree gekregen. Super vervelend voor haar… en wat een verschil met de vorige keer! Al gauw zouden we vertrekken naar Cyprus. We reserveerden voor de zekerheid maar een plaatsje in het vliegtuig dichtbij een toilet…

Fingers crossed!

Groet van Milan & Pieter

We besloten ons probleem met frisse moed te gaan oplossen. Het zou ons wel op de een of andere manier lukken die twee embryo’s naar de nieuwe kliniek, EurocareIVF, te krijgen (waar Dr. Vedat nu werkte). Gelukkig had EurocareIVF zelf ook al voorgesteld om het voor ons te willen gaan regelen en zij zouden dan ook contact opnemen met Team Miracle bij Vita Altera. Daarnaast was er trouwens nog meer drama gaande bij Team Miracle: de twee eigenaren, Ümit İnak en Julie Hodson, die ook met elkaar getrouwd zijn en een gezin hebben samen, zouden uit elkaar zijn en daarbij zou ook Team Miracle in tweeën uiteen zijn gevallen. Dit was voor ons nóg maar meer reden om over te willen stappen. Wat een gedoe allemaal! We besloten gauw Team Miracle te gaan mailen over ons besluit. We legden hen uit dat we het er met Carla over hadden gehad en er vervolgens goed over hadden nagedacht. We hadden nu eenmaal een erg goed gevoel bij Dr. Vedat en dat leek voor nu het meest vertrouwde en belangrijkste in dit proces. We waren wel een beetje gespannen over hoe Team Miracle zou reageren hierop…

Twee dagen later kregen we bericht terug van Team Miracle. Ze reageerden tot onze verbazing erg instemmend en lieten blijken dat ze wilden meewerken. We denken dat ze ons waarschijnlijk ook liever kwijt waren dan rijk, omdat wij toch ook telkens wel erg kritisch waren op hun handelen. Ze vertelden dat ze voor het transport van de embryo’s een goedkeuringsbrief nodig hadden van het ministerie, die EurocareIVF zou moeten regelen. Ook hadden ze een handgeschreven brief van ons nodig waar de toestemming vanuit ons in stond. Wanneer we een datum voor onze embryo transfer hadden, zouden de embryo’s getransporteerd kunnen worden. We wilden dat de embryo’s zo snel mogelijk getransporteerd zouden worden, zo ver mogelijk vóór onze behandeling en gingen alles zo snel mogelijk in gang zetten. Volgens Dr. Vedat zou de toestemming van het ministerie eigenlijk niet eens nodig zijn zolang wijzelf maar toestemming gaven, maar we gingen het maar gewoon zo spelen zoals Team Miracle het nodig vond. 

Later die dag kregen we een link doorgestuurd van Dr. Vedat van de plaatselijke roddelpers. Via Google-translate kwamen we erachter dat hierin stond dat Ümit zijn vrouw Julie en hun eigen kinderen met de dood had bedreigd. De volgende dag kregen we nog een verontrustend bericht van dr. Vedat dat een oud-patiënt van Team Miracle had gehoord dat Ümit uit boosheid/wraak embryo’s in de kliniek zou hebben vernietigd… Dat zou echt een nachtmerrie voor ons zijn! Dit gaf ons ook weer zoveel extra druk en spanningen. Dit leek wel een soapserie! “Waarom kan er nu niets bij ons van een leien dakje gaan?” zeiden we tegen elkaar. We merkten ook toen pas dat onze laatste correspondentie met Team Miracle niet van Julie afkomstig was, maar van vorige patiëntcoördinator Nicole Smith (waar we ook een aantal slechte ervaringen mee hadden gehad). Om het proces van embryo transport nog meer te kunnen versnellen gaf Dr. Vedat ons het persoonlijke nummer van de hoofdembryoloog Ali Kızılkanat bij Vita Altera om hem op zijn verantwoordelijkheden te wijzen. Om hem te berichten dat we wisten dat hij eindverantwoordelijk zou zijn, mochten onze embryo’s vernietigd zijn of niet juist aankomen. Hierdoor kwamen we er weer achter dat we de verkeerde embryoloog in onze handgeschreven brief hadden genoemd (de toestemmingsbrief die nodig was). Dit was een embryoloog die daar niet meer werkte, maar wel op de website stond. Dit was blijkbaar een neppe parallelle webpagina volgens Dr. Vedat. “Pff, wat zijn dat toch allemaal voor een praktijken in Cyprus”, verzuchten we. Van Team Miracle zou er ook een nep-webpagina circuleren, hoorden we eerder ook al. Verwarrend allemaal..! 

Een aantal dagen later moesten we onze brief nogmaals aanpassen, want de namen van Carla en Milan mochten er toch niet bij staan, omdat draagmoederschap en homostellen toch weer niet helemaal zouden worden erkend door het ministerie, ook al weten zij heel goed dat dit soort constructies ook worden behandeld in Cyprus. Heel vaag allemaal, maar daar gingen we weer… Er waren nu al een aantal dagen overheen gegaan nadat we onze initiële handschreven brief hadden opgesteld en deze was nu nog steeds niet naar het ministerie gestuurd. We maakten ons flink zorgen of onze embryo’s er überhaupt nog wel zouden zijn… Om het nog vager te maken, kregen we op dat moment weer bericht vanuit Team Miracle dat de goedkeuring van het ministerie toch niet nodig zou zijn en dat we zelf onze embryo’s zouden kunnen komen ophalen op de ochtend van onze embryo transfer. Dit wilden we eigenlijk niet doen, omdat dit extra spanningen zou geven op die dag qua planning. Ook gaf het ons onzekerheid of de embryo’s er dan nog wel zouden zijn en of ze dan misschien toch niet op hun woord zouden terugkomen en zouden zeggen dat er wél toestemming van het ministerie nodig zou zijn. Daarom hebben we toch bij EurocareIVF erop aangedrongen om wél de goedkeuring van het ministerie te regelen, voor de zekerheid. Hierbij checkten we geregeld bij Team Miracle of ze deze goedkeuring al hadden gekregen van het ministerie. Meer dagen verstreken en er was nog steeds geen antwoord van het ministerie… Daarnaast kregen we ook nog onderstaand statement doorgestuurd van Dr. Vedat die op de “Team Miracle at Cyprus IVF Centre IVF Support Group” stond:

Gelukkig kregen we snel hierna weer een officieel bericht vanuit EurocareIVF dat hun embryoloog onze embryo’s gauw zou gaan ophalen bij Vita Altera. Dat vonden we wel erg fijn, maar we snapten niet waarom de plannen nu ineens wéér veranderd waren. Daarnaast konden we natuurlijk ook niet controleren of het ook wel echt onze embryo’s zouden zijn die ze zouden meenemen. We vroegen dan ook of ze een foto konden maken van de rietjes waar de embryo’s in zitten, voor enige zekerheid… We moesten accepteren dat meer zekerheid niet mogelijk was…

Een aantal dagen later kregen we bericht van Dr. Vedat, met deze foto’s, en de mededeling dat de embryo’s succesvol waren overgebracht naar EurocareIVF! Wat een opluchting was dat voor ons op dat moment. Eindelijk goed nieuws!

Ondertussen dat dit alles speelde op Cyprus rondom het transport van de embryo’s, speelde er ook van alles in Nederland met onze draagmoeder Carla. Dingen die helaas niet volgens de planning liepen…

Hierover de volgende keer meer!

Beste lezers,

In onze vorige blog vertelden we jullie dat advocate Nicoline Grijmans ons helaas niet goed verder kon helpen en ons doorverwees naar Wilma Eusman. Zij is voor velen in de draagmoeder/kinderwens-wereld een bekende. Daardoor waren we bang dat zij erg druk zou zijn, dus we probeerden gauw een afspraak met haar te maken. Waar we al bang voor waren, kwam ook daadwerkelijk uit: door haar drukte en geplande zomervakantie, konden we pas anderhalve maand later terecht. Dat was wel een tegenvaller! Want er moest waarschijnlijk nog heel veel geregeld worden! Niet wetende hoe complex het daadwerkelijk ging worden…

De maand juli 2019 begon met een historische doorbraak: “rechten draagmoeders en wensouders voortaan direct vastgelegd”. Het kabinet wil dat al vóór de geboorte helder moet zijn wie de ouders zijn. De afspraken tussen draagmoeder en wensouders moeten al voor de bevruchting worden vastgelegd en bij een verzoek aan de rechter worden voorgelegd. Op de geboorteakte komen de namen van de wensouders te staan en niet die van de draagmoeder. Dit was mooi nieuws, maar al snel kwamen we erachter dat de draagmoeder in Nederland moet wonen en de Nederlandse nationaliteit moet hebben. Loes had wel de Nederlandse nationaliteit, maar woonde helaas niet in Nederland. Het ging dus helaas niet voor ons op. Het bericht voelde daarom ook wat dubbel. Mooi dat het eindelijk vooruit gaat in de wetgeving, maar tegelijkertijd zijn wij wéér degenen die achter het net vissen. Loes had het bericht ook gelezen en voelde zich er een beetje onzeker door. Dit omdat ze dacht dat wij misschien nu wel naar iemand anders op zoek zouden willen gaan, iemand uit Nederland. We stelden haar erin gerust dat we dat natuurlijk niet zomaar gingen doen. Deze wet stond immers ook nog in de kinderschoenen en moest nog van kracht worden. En we hebben natuurlijk ook niet weer zomaar iemand gevonden waar we zo’n goede klik mee hebben en óók in Nederland woont.

Begin augustus hadden we onze afspraak met Wilma Eusman op haar advocatenkantoor in Amsterdam. Deze was op loopafstand van het centraal station. Eenmaal in de straat aangekomen, waren we op zoek naar een statig advocatenpand. Maar dat was niet het geval: het kantoor was gevestigd onder een appartementengebouw. Aan de binnenkant zag het er ook wat gedateerd uit. Dat voelde op zich ook wel weer goed, dat er niet onnodig veel geld in dat soort uiterlijkheden wordt gepompt, maar hopelijk in belangrijkere zaken. Nadat we even hadden gewacht, konden we al snel meelopen naar het kantoor van Wilma, waar we begonnen met het uitleggen van onze situatie. Met de ervaring die Wilma als advocate heeft, hadden we niet echt verwacht dat onze situatie toch nieuw voor haar zou zijn. Ze is erg van het hardop denken, en zo konden we ook meegaan in haar gedachteproces. Hierdoor duurt het ook wel allemaal wat langer hebben we het idee en dat zijn natuurlijk wel uren die ze allemaal rekent. En dat is zeker geen kattenpis! Op het eind waren we wel positief gestemd: ze zag wel mogelijkheden om het geheel juridisch te gaan regelen, vooral omdat Loes de Nederlandse nationaliteit draagt. De belangrijkste punten waar we nu mee aan de slag konden gaan, waren:

1. Beide stellen gaan een persoonlijke brief schrijven met de beweegredenen waarom ze dit traject willen aangaan, een brief gericht aan het toekomstige kind. Dit zou tijdens het juridische proces de persoonlijke kant aan de rechter kunnen tonen.
2. De checklist die we al hadden doorgenomen en uitgewerkt, gaan we overgieten in een officiëlere overeenkomst, die we uiteindelijk met z’n allen kunnen gaan tekenen.
3. Er zou ook een onafhankelijke (Belgische) advocaat nodig zijn voor Loes en Hanne, waarmee zij ook onafhankelijk advies kunnen inwinnen en de overeenkomst kunnen bespreken. Hier had Wilma al wat ideeën voor, die ze ons per e-mail zou aandragen.

Met deze punten konden we de komende tijd weer flink mee aan de slag!

De week voordat we met Wilma hadden afgesproken, werden we opgeschrikt door een bericht van Dr. Vedat die ons uit het niets belde. De pleuris zou zijn uitgebroken bij Team Miracle in Vita Altera IVF kliniek. Dr. Vedat vertelde dat hij daar niet meer werkte, omdat hij het totaal niet eens was met de manier waarop Team Miracle daar bepaalde patiënten wilde blijven behandelen, terwijl het in zijn ogen geen zin meer had, of er iets anders moest gebeuren. Team Miracle zou alleen maar op het geld uit zijn en weinig oog hebben voor de belangen van de patiënt zelf. Dit was wel echt heftig nieuws voor ons, want we dachten nu eens eindelijk te weten waar we aan toe zouden zijn tijdens onze volgende en hopelijk laatste Cyprus reis. Ongeveer een week later kregen we ook van Julie te horen (van Team Miracle) dat Dr. Vedat daar niet meer werkte, vanwege een “clash of personality issues”. Inmiddels had men ook al een nieuwe gynaecoloog in de arm genomen, genaamd Dr. Enver. Ons onderbuiksgevoel vertelde ons dat we niet bij Team Miracle moesten blijven, maar Dr. Vedat achterna moesten gaan, die inmiddels alweer aan het werk was bij een nieuwe kliniek: EurocareIVF. Deze kliniek kwam ons bekend voor, want tijdens onze oriëntatiefase waren we deze kliniek ook al tegengekomen en hadden we met patiënt coördinator Sherry gesproken. Deze hebben wij overigens destijds niet beschreven in de blog, omdat het anders te ingewikkeld ging worden. We hadden destijds wel een goed gevoel gehad bij Sherry, alleen hadden we o.a. qua uitstraling van de website een beter gevoel bij Team Miracle. We communiceerden naar Julie dat we er in ieder geval over gingen nadenken, omdat we de eventuele overstap ook graag met Carla wilden bespreken. Carla liet aan ons weten dat het haar niet zo heel veel zou uitmaken en dat ze onze inschatting het meeste vertrouwde. Het zou natuurlijk ook weer een flinke kluif worden om onze laatste twee ingevroren embryo’s te gaan vervoeren naar weer een nieuwe kliniek. Want hier is natuurlijk de volledige medewerking van Team Miracle voor nodig. Zouden ze dit wel willen gaan doen?

Hierover de volgende keer meer…

Groetjes! Milan & Pieter

Hoi lezers!

We voelden ons de koning te rijk! We konden ons Cyprus avontuur alsnog gaan vervolgen met Carla en zouden een plan B hebben met Loes, mocht Cyprus niet gaan lukken (en die kans was groot). Er kwamen daarnaast op dat moment ook nog eens concrete initiatieven in Nederland om hoogtechnologisch draagmoederschap voor een homostel mogelijk te maken. Zo had vruchtbaarheidskliniek Nij Geertgen in mei 2019 een informatiemiddag georganiseerd om deze nieuwe plannen aan te kondigen. Hier zagen we een aantal bekende gezichten, maar ook een hoop onbekende gezichten die allemaal dezelfde wens hadden als wij. Een gezicht dat vaag bekend voorkwam voor Milan was die van Kamal, een oud-geneeskunde studiegenoot van hem, die ook in de omgeving van Nijmegen woont. Kamal had ook al een heftig draagmoedertraject achter de rug met zijn vriend. Hier waren zij voor naar Canada afgereisd om het met een bureau daar via de commerciële route aan te pakken. Na meerdere terugplaatsingen, positieve zwangerschapstesten en miskramen, stonden zij nog steeds met lege handen. Ze wilden eigenlijk even afstand van dit alles nemen, maar deze bijeenkomst konden ze niet verstek laten gaan. Kamal stelde voor aan ons om over een aantal maanden eens met elkaar af te spreken om ervaringen uit te wisselen. Eerst wilden zij eens alles een plekje gaan geven, voordat ze er klaar voor waren om alles weer op te rakelen. Een leuk idee vonden wij, en het begin van een nieuwe vriendschap weten we nu achteraf. 

De Nij Geertgen bijeenkomst kunnen we verder samenvatten in een aantal belangrijke punten: De eiceldonor moet bij voorkeur jonger dan 36 jaar zijn. Een keizersnede in het verleden bij de draagmoeder is niet altijd een contra-indicatie. Veel dingen zijn bespreekbaar en over veel specifieke situaties werd aangegeven dat er altijd een gesprek over kan plaatsvinden. Een behandeling wordt geschat op 15.000-20.000 euro (onverzekerde zorg en zonder garantie op succes). Naast de medische procedures werd er ook uitleg gegeven over de psychologische procedures, waarbij alle partijen flink aan de tand worden gevoeld door een onafhankelijke psychologe. Advocate Nicoline Grijmans, die we eerder hadden ontmoet bij de Meer dan Gewenst bijeenkomst, vertelde dat ook juridische counseling in het behandeltraject wordt opgenomen. Dit is overigens nog niet bij de bovengenoemde kosten inbegrepen. We spraken Nicole nog even na afloop over ons eventuele traject met Loes. Nicole zou wel met ons willen meedenken en zei graag de uitspraak van de rechter te willen zien van Loes’ vorige draagmoedertraject. Deze had Loes voor ons kunnen anonimiseren en stuurden we zodoende snel door aan Nicoline. Ook advocate Wilma Eusman was aanwezig en ook haar spraken we hier kort over aan. Zij zag ook wel wat beren op de weg in dit juridische traject, vooral omdat Loes en Hanne in België wonen. Dat baardde ons wel wat zorgen…

Voor onze situatie was hoogtechnologisch draagmoederschap in Nederland dus niet echt aan de orde, omdat we nog met Cyprus bezig waren en daarna laagtechnologisch verder zouden willen gaan. Er moest weer eerst veel voorbereid worden hiervoor. We hadden met Carla al een week in september 2019 in gedachten, waarin we met z’n allen zouden kunnen gaan. We gingen weer flink aan de mail en bel met Dr. Vedat, de gynaecoloog. Het liep nu eigenlijk als een geoliede machine, want we hadden inmiddels flink ervaring met alle regelzaken.

Maar… ons Cyprus avontuur zou ons Cyprus avontuur niet zijn zonder de nodige veranderingen. Dr. Vedat zou namelijk graag nóg meer controle willen hebben over de cyclus van Carla. Dit zou hij willen doen middels een zogenaamde “lucrin injectie”. Deze geef je ergens in de tweede helft van de menstruatiecyclus om op die manier eigenlijk je hele vrouwelijk hormoonhuishouding plat te leggen. Door daarna met medicatie deze hormonen alsnog toe te dienen, zou hij zelf veel meer grip hebben op de ontwikkeling van het baarmoederslijmvlies. We vonden dit zelf eigenlijk wel een beetje een raar idee. Wat voor bijwerkingen zou Carla hierdoor gaan ervaren, vroegen we. Dr. Vedat vertelde ons dat ze wat symptomen van de overgang zou kunnen krijgen, zoals opvliegers. We vonden het wel weer lastig om dit aan Carla te moeten gaan vertellen, het zou iets zijn dat er voor haar weer bij zou gaan komen. Verrassend genoeg reageerde ze er prima op. Zij keek inmiddels ook niet meer op van de hoeveelheid medicatie. Al gauw konden we de data definitief maken en hadden we onze vliegtickets en hotel alweer geboekt.

Tegelijkertijd liep er ook het een en ander met Loes. We gingen alvast haar menstruatiecycli bijhouden. Ze had ons namelijk verteld dat ze toch wat onregelmatig was, en dat moesten we beter in kaart gaan brengen. Ook hebben we een aantal keren uitgebreid via Skype gesproken om de checklist verder door te nemen. Om alles zo vloeiend mogelijk te laten verlopen, moet er veel besproken worden. Over de conceptie, zwangerschap, bevalling en alles daarna. Maar ook over financiën en praktische zaken. En over het juridische deel, wat een moeilijk hoofdstuk beloofde te worden. Want een aantal weken later kregen we bericht van Nicoline Grijmans dat het toch te ingewikkeld voor haar zou zijn, omdat het een rechtszaak zou worden waarbij zowel het Nederlandse als Belgische recht betrokken zou moeten worden. Er zou dus veel van het internationale recht nodig zijn. Hier heeft Nicoline niet veel ervaring mee en daarom verwees ze ons door naar Wilma Eusman, die juist hierin gespecialiseerd is.

Dit zou allemaal nog veel voeten in de aarde gaan hebben… Volgende keer meer!

Een zonnige groet van Milan & Pieter.

De naam Kamal is gefingeerd.

In onze vorige blog vertelden we jullie dat we met een duivels dilemma zaten. We hadden een hele leuke vrouw en potentiële nieuwe draagmoeder ontmoet (genaamd Loes), waar het goed mee klikte. Aan de andere kant hadden we onze vorige draagmoeder (Carla), die nu toch nog wel één laatste poging op Cyprus zou willen wagen met de laatste twee ingevroren embryo’s. We realiseerden ons goed dat de kans dat het traject op Cyprus überhaupt kans van slagen had wel super klein zou zijn, maar dan zouden we het in ieder geval nog een kans hebben kunnen geven en zouden we nooit meer achteraf kunnen zeggen: “Wat als?” Het zou dan ook écht afgesloten zijn.

Carla had hierbij wel aangegeven dat ze dit dan pas na de zomer zou willen proberen, omdat ze de komende maanden niet makkelijk Nederland uit zou kunnen vanwege werk en privé-omstandigheden. Maar oei, het was op dat moment pas april 2019 en het zou daardoor nog wel minimaal 4 tot 5 maanden duren voordat we weer naar Cyprus zouden afreizen. Van de andere kant: we hadden natuurlijk ook wel weer opnieuw voorbereidingstijd nodig, waarmee we deze tijd ook goed zouden kunnen benutten. Maar zou Loes wel zolang willen wachten? Aan de andere kant vonden wij het ook niet verstandig om binnen een half jaar te starten met een laag-technologisch draagmoederschapstraject, omdat je elkaar natuurlijk ook nog echt een stuk beter moet leren kennen. Wat zouden Loes en haar vrouw Hanne hiervan vinden? Gelukkig zouden ze al snel ons komen opzoeken in Nijmegen en zouden we dit “lastige” onderwerp kunnen aansnijden. We vonden in ieder geval wel dat we dit zo snel mogelijk open en eerlijk moesten bespreken met hen: eerlijkheid duurt het langst.

We vonden het wel erg spannend om het erover te moeten hebben, toen Loes en Hanne bij ons thuis waren. Gelukkig was het meteen weer erg gezellig. Lekker koffie gedronken bij ons thuis en daarna zouden we gaan lunchen in de stad. We hadden besloten om het meteen thuis bij de koffie te bespreken. Na onszelf over deze drempel te hebben gezet, vertelden we dat Carla ons had aangeboden om toch nog de poging op Cyprus te wagen en dat wij daar van de ene kant positief en van de andere kant twijfelachtig tegenover stonden. We vertelden dat de kans wel echt super klein zou zijn dat het zou lukken, maar dat we het op deze manier wel echt zouden kunnen afsluiten. We zouden de tussentijd verder kunnen gebruiken om elkaar beter te leren kennen om op die manier snel daarna van start te kunnen gaan met ons laag-technologische draagmoedertraject met Loes. We noemden wel ook meteen de voorwaarde dat Loes hier dan ook voor de volle 100% achter moest staan. Als zij er een heel gek gevoel bij zou krijgen dat we op “twee paarden” aan het wedden waren, dan zouden we het niet willen doen. We beseften ons immers goed dat de kansen met Loes vele malen groter waren en ons uiteindelijke doel was toch om een gezinnetje te stichten. Loes kwijtraken was dus absoluut niet wat we wilden. Dat hadden we van tevoren ook zo besloten, dan zouden we kiezen voor Loes.

Loes vertelde meteen dat ze al een voorgevoel had dat er iets met ons aan de hand was. Ze had blijkbaar gemerkt dat we iets zouden gaan vertellen. Ze liet het even kort bezinken, maar reageerde daarna eigenlijk heel positief en Hanne overigens ook. Loes zei dat we deze kans met Carla echt moesten benutten. We waren ontzettend opgelucht over deze reactie! Een last viel van onze schouders en het was ook zo fijn om het open en eerlijk te kunnen bespreken. Daaruit bleek maar weer hoe goed ons contact was. Dat is echt een goed teken voor wat zou komen gaan met ons vieren. De rest van de middag hadden we het nog erg ongedwongen en leuk. Loes eindigde onze middag met een geruststellende opmerking: ze gunde het ons ontzettend en op deze manier moesten we er gewoon voor gaan!

De dagen erna hoopten we dat Loes en Hanne zich niet voor het blok gezet hadden gevoeld. Misschien dachten ze er nu inmiddels anders over, nu ze het een paar dagen hadden kunnen laten bezinken. We besloten snel weer met hen af te spreken en een week later reden we alweer naar België. Hanne had een heerlijke lunch voorbereid. Al snel probeerden we naar een bevestiging te zoeken of ze echt achter dit idee van Carla en Cyprus stonden. We wilden hen tenslotte echt niet kwijt raken. Maar ze stonden er nog precies zo achter als de week daarvoor. Wat fijn zeg, en wat zijn ze toch lief! Daarnaast zijn we die dag aan de hand van de checklist van Zwanger voor een ander verder in gesprek met ze gegaan om ons gezamenlijke draagmoedertraject verder te bespreken. Een hele handige lijst! We merkten dat er langere gesprekken per bespreekpunt uit voortvloeiden, waardoor hier meerdere afspraken voor nodig waren. Maar we merkten ook: gelukkig zaten we bij veel dingen al meteen op één lijn. Super!

So far so good!

To be continued!