In onze vorige blog vertelden we jullie dat we met een duivels dilemma zaten. We hadden een hele leuke vrouw en potentiële nieuwe draagmoeder ontmoet (genaamd Loes), waar het goed mee klikte. Aan de andere kant hadden we onze vorige draagmoeder (Carla), die nu toch nog wel één laatste poging op Cyprus zou willen wagen met de laatste twee ingevroren embryo’s. We realiseerden ons goed dat de kans dat het traject op Cyprus überhaupt kans van slagen had wel super klein zou zijn, maar dan zouden we het in ieder geval nog een kans hebben kunnen geven en zouden we nooit meer achteraf kunnen zeggen: “Wat als?” Het zou dan ook écht afgesloten zijn.
Carla had hierbij wel aangegeven dat ze dit dan pas na de zomer zou willen proberen, omdat ze de komende maanden niet makkelijk Nederland uit zou kunnen vanwege werk en privé-omstandigheden. Maar oei, het was op dat moment pas april 2019 en het zou daardoor nog wel minimaal 4 tot 5 maanden duren voordat we weer naar Cyprus zouden afreizen. Van de andere kant: we hadden natuurlijk ook wel weer opnieuw voorbereidingstijd nodig, waarmee we deze tijd ook goed zouden kunnen benutten. Maar zou Loes wel zolang willen wachten? Aan de andere kant vonden wij het ook niet verstandig om binnen een half jaar te starten met een laag-technologisch draagmoederschapstraject, omdat je elkaar natuurlijk ook nog echt een stuk beter moet leren kennen. Wat zouden Loes en haar vrouw Hanne hiervan vinden? Gelukkig zouden ze al snel ons komen opzoeken in Nijmegen en zouden we dit “lastige” onderwerp kunnen aansnijden. We vonden in ieder geval wel dat we dit zo snel mogelijk open en eerlijk moesten bespreken met hen: eerlijkheid duurt het langst.
We vonden het wel erg spannend om het erover te moeten hebben, toen Loes en Hanne bij ons thuis waren. Gelukkig was het meteen weer erg gezellig. Lekker koffie gedronken bij ons thuis en daarna zouden we gaan lunchen in de stad. We hadden besloten om het meteen thuis bij de koffie te bespreken. Na onszelf over deze drempel te hebben gezet, vertelden we dat Carla ons had aangeboden om toch nog de poging op Cyprus te wagen en dat wij daar van de ene kant positief en van de andere kant twijfelachtig tegenover stonden. We vertelden dat de kans wel echt super klein zou zijn dat het zou lukken, maar dat we het op deze manier wel echt zouden kunnen afsluiten. We zouden de tussentijd verder kunnen gebruiken om elkaar beter te leren kennen om op die manier snel daarna van start te kunnen gaan met ons laag-technologische draagmoedertraject met Loes. We noemden wel ook meteen de voorwaarde dat Loes hier dan ook voor de volle 100% achter moest staan. Als zij er een heel gek gevoel bij zou krijgen dat we op “twee paarden” aan het wedden waren, dan zouden we het niet willen doen. We beseften ons immers goed dat de kansen met Loes vele malen groter waren en ons uiteindelijke doel was toch om een gezinnetje te stichten. Loes kwijtraken was dus absoluut niet wat we wilden. Dat hadden we van tevoren ook zo besloten, dan zouden we kiezen voor Loes.
Loes vertelde meteen dat ze al een voorgevoel had dat er iets met ons aan de hand was. Ze had blijkbaar gemerkt dat we iets zouden gaan vertellen. Ze liet het even kort bezinken, maar reageerde daarna eigenlijk heel positief en Hanne overigens ook. Loes zei dat we deze kans met Carla echt moesten benutten. We waren ontzettend opgelucht over deze reactie! Een last viel van onze schouders en het was ook zo fijn om het open en eerlijk te kunnen bespreken. Daaruit bleek maar weer hoe goed ons contact was. Dat is echt een goed teken voor wat zou komen gaan met ons vieren. De rest van de middag hadden we het nog erg ongedwongen en leuk. Loes eindigde onze middag met een geruststellende opmerking: ze gunde het ons ontzettend en op deze manier moesten we er gewoon voor gaan!
De dagen erna hoopten we dat Loes en Hanne zich niet voor het blok gezet hadden gevoeld. Misschien dachten ze er nu inmiddels anders over, nu ze het een paar dagen hadden kunnen laten bezinken. We besloten snel weer met hen af te spreken en een week later reden we alweer naar België. Hanne had een heerlijke lunch voorbereid. Al snel probeerden we naar een bevestiging te zoeken of ze echt achter dit idee van Carla en Cyprus stonden. We wilden hen tenslotte echt niet kwijt raken. Maar ze stonden er nog precies zo achter als de week daarvoor. Wat fijn zeg, en wat zijn ze toch lief! Daarnaast zijn we die dag aan de hand van de checklist van Zwanger voor een ander verder in gesprek met ze gegaan om ons gezamenlijke draagmoedertraject verder te bespreken. Een hele handige lijst! We merkten dat er langere gesprekken per bespreekpunt uit voortvloeiden, waardoor hier meerdere afspraken voor nodig waren. Maar we merkten ook: gelukkig zaten we bij veel dingen al meteen op één lijn. Super!
So far so good!
To be continued!