In onze vorige blog vertelden we jullie dat onze embryo’s, na veel gedoe, succesvol waren overgebracht naar EurocareIVF. In de tussentijd dat we dit probeerden te regelen, speelde er van alles met Carla en ook met ons laag-technologische traject (met Loes) dat we al een beetje in gang aan het zetten waren qua juridische stappen. Zo hadden we begin augustus 2019 een gesprek gehad met advocate Wilma Eusman over ons Nederlands-Belgische draagmoeder traject. Met een positief gevoel hadden we dat gesprek achter ons gelaten in afwachting van een samenvatting en vervolgstappen die Wilma Eusman op papier zou zetten. Drie weken later kregen we bericht. In de brief werden de overeenkomsten, maar ook vooral de tegenstellingen in het Nederlandse en Belgische recht uitgelicht. De brief had in onze ogen een negatieve toon, met veel mitsen en maren. De weg van erkenning door één van de wensouders voor de geboorte leek van tevoren helaas al uitgesloten. Wat in haar ogen overbleef was een ingewikkeld internationaal adoptieproces, waar Wilma ook nogal wat beren op de weg zag. Al met al dus helemaal niet zo positief als we ons herinnerde van ons gesprek met haar. Na de brief volgde nog een lange lijst met kritische opmerkingen op onze overeenkomst en checklist, helaas zonder verbetersuggesties erbij, maar wel een gepeperde rekening. We hoopten eigenlijk dat een advocaat wat meer dingen voor ons zou kunnen voorkauwen en niet dat wij er nog eens extra veel werk aan hadden en ook veel onduidelijkheden voor onszelf moesten ophelderen. Er speelde ook al zoveel in ons leven op dat moment… De moed zakte ons op dat moment een beetje in de schoenen. Met een onbevredigd gevoel probeerden we contact op te nemen met Wilma, maar dat bleek nog lastiger dan we dachten…
Terug naar ons Cyprus avontuur. Eind augustus gingen we op weg om de lucrin injectie aan Carla toe te dienen. Zoals we al eerder hadden verteld, zou deze haar eigen vrouwelijke hormoonhuishouding stilleggen, zodat haar cyclus met medicatie beter geregeld zou kunnen worden. Die dag stopte Carla ook met de pil en zou ons derde Cyprus avontuur weer écht kunnen gaan beginnen. De dagen daarna was het even afwachten of Carla last zou hebben van de lucrin in de vorm van een soort overgangsklachten… Uiteindelijk had Carla gelukkig niet veel klachten van de lucrin, afgezien van wat hoofdpijn in de avonden, maar ze wist ook niet zeker of dit perse van de lucrin afkomstig was. Het verliep dus voorspoedig, want Carla werd ook volgens het schema ongesteld en ze zou een paar dagen later met de andere medicatie kunnen starten. Vervolgens zouden we op meerdere momenten het baarmoederslijmvlies laten controleren met een echo in Nederland, zodat Dr. Vedat vanuit Cyprus de voortgang goed kon controleren.
Maar al gauw ging het toch wat meer bergafwaarts met de voorspoedigheid… De eerste dagen van de medicatie waren zwaar voor Carla, want ze had flinke hoofdpijn en werd erg misselijk. Ze zei dat ze dit de vorige keer ook wel had gehad en dat het na 3 dagen wel weg zou trekken. Een paar dagen later hadden we de eerste echo: het baarmoederslijmvlies was 3,9 mm dik (nog geen triple lining). De eierstokken zagen er rustig uit, wat erop wijst dat de lucrin goed zijn werk doet. Wij dachten dat dit alles wel goed nieuws zou zijn en stuurde het echo verslag door aan Dr. Vedat. Maar helaas zag hij dit toch anders… Hij vond het baarmoederslijmvlies aan de dunne kant en stelde voor om de medicatie wat op te gaan hogen. Dit vonden we erg lastig om aan Carla te moeten vertellen aangezien ze al zo misselijk was van de medicatie. Voor haar voelde het ook moeilijk, en we vroegen ons allemaal af hoeveel Dr. Vedat dan al verwacht had zo vroeg in de cyclus, namelijk dag 6. We zochten op hoe het de vorige keer met deze dikte zat en daar zagen we inderdaad dat het destijds op dag 6 wel aanzienlijk dikker was, met 7,6 mm (ook geen triple lining)… In de dagen die daarop volgde, werd het helaas niet minder met de misselijkheid. We voelden ons echt machteloos en een beetje schuldig dat Carla zich zo slecht voelde voor ons proces. Maar toch probeerde Carla het allemaal vol te houden. Wat een topvrouw! Ze hoopte echt dat het ‘t ook allemaal waard zou zijn, anders zou ze een boel lelijke woorden roepen, zei ze!
Een week later stond de volgende echo op de planning. We waren met z’n allen erg gespannen. Deze was tot al onze opluchting goed met 13 mm baarmoederslijmvlies én triple lining! Dr. Vedat was ook erg blij met dit resultaat en we konden ons medicatieschema gewoon blijven vervolgen. Wel kwam er andere medicatie bij zoals prednison om haar afweer alvast te onderdrukken, om de baarmoeder klaar te stomen voor ontvangst van een “vreemd” vruchtje. Carla zei dat ze het goede echo resultaat graag zou vieren, maar hier voelde ze zich toch te misselijk voor… Een paar dagen later kregen we bericht dat Carla zó misselijk was dat ze haar hormoonpillen niet meer binnen kon houden… Eigenlijk was het de paar dagen daarvoor juist weer net wat beter gegaan met de misselijkheid, vertelde Carla. We kregen het advies van Dr. Vedat dat ze niet perse meer alle pillen hoefde te nemen, maar dat ze moest kijken of ze op z’n minst de helft kon blijven nemen. De dagen hierna was ze nog steeds wel misselijk (met braken), maar Carla had het idee dat de medicatie telkens wel lang genoeg in haar maag had gezeten om opgenomen te worden. Daarnaast had ze ook wat last van lichte diarree gekregen. Super vervelend voor haar… en wat een verschil met de vorige keer! Al gauw zouden we vertrekken naar Cyprus. We reserveerden voor de zekerheid maar een plaatsje in het vliegtuig dichtbij een toilet…
Fingers crossed!
Groet van Milan & Pieter