Month: June 2020

Lieve lezers,

Onze inmiddels vierde Cyprusreis stond voor de deur, we vonden het toch weer erg spannend. Maar we zaten ondertussen ook nog steeds gespannen te wachten op het overleg tussen onze twee advocaten. Dat schoot steeds maar niet op helaas. Het adviesgesprek tussen Loes en advocate Veronique was al eind september geweest. Veronique’s advies was uiteindelijk pas halverwege oktober verstuurd naar onze advocate Wilma. Na herhaaldelijk bellen naar Wilma kregen we telkens het antwoord dat ze zou gaan bellen: “eind deze week bel ik”, “ik zal begin volgende week bellen” en “ik zal morgen bellen”. De frustratie liep hoog bij ons op, zoals je je wel kunt voorstellen na al die loze beloftes… Nadat ze ons had verteld dat ze de volgende dag met Veronique zou bellen, kregen we een week later eindelijk een mail dat ze daadwerkelijk gebeld had en bovendien hun gezamenlijke advies. Hierin benoemde Wilma ook wel dat dit bericht er “eindelijk” was en er stonden excuses aan het einde van de brief, dus ze begreep onze frustratie gelukkig wel. Hopelijk op naar verbetering (maar niet heus, zo weten we nu)…

In de brief stonden verschillende kopjes hoe we het juridische ouderschap en gezag bij ons zouden kunnen krijgen. Via het afstammingsrecht zouden we het juridisch ouderschap bij één van ons kunnen krijgen en het meemoederschap van Hanne kunnen betwisten. Het betwisten van het meemoederschap was volgens Veronique namelijk wel een paar keer gelukt bij zwangerschappen waarbij er ook een feritiliteitskliniek aan te pas was gekomen. Veronique dacht dat als het kind door middel van zelfinseminatie tot stand zou komen, het daarmee ook wel zou moeten kunnen lukken. Verder stonden er nog zaken in de brief zoals: erkenning in Nederland van een Belgische beslissing, adoptie door de andere wensouder, gezag, ziektekostenverzekering en draagmoederovereenkomst. Veel om weer te begrijpen, te laten bezinken en nu ook weer bij het schrijven van deze blog goed om bij stil te staan. 

In de afgelopen maanden waren we zelf al erg veel met de overeenkomst beziggeweest, omdat deze volgens Wilma wel echt nodig was voor de kinderbescherming en om het rechtsproces in Nederland te vergemakkelijken. Zo zei Wilma over de overeenkomst: 

“Een aantal bepalingen zijn naar Nederlands recht niet afdwingbaar, maar ik ben een groot voorstander van het samen op papier zetten van de afspraken, zodat alle betrokkenen weten waar ze instappen. Bovendien weten derden (bv. een rechter) dan later wat jullie uitgangspunt was. De Staatscommissie Herijking Ouderschap beveelt een overeenkomst aan en de Minister van Justitie heeft in zijn brief van 12 juli 2019 deze aanbeveling overgenomen en gezegd dat hij met wetgeving gaat komen in overeenstemming met deze aanbevelingen. Dat betekent dat straks de overeenkomst verplicht wordt”.

Zoals we al eerder zeiden, moesten we dit juist niet doen voor het Belgische rechtssysteem, want dat zou juist als “een rode lap voor een stier” werken, volgens Veronique. Wilma had ook een paar keer gekeken naar onze conceptovereenkomst, maar ook hierbij hadden we het gevoel dat het voor geen meter opschoot. Wilma had namelijk (als ze überhaupt al antwoordde) telkens zoveel aanmerkingen op onze overeenkomst en gooide daarbij zoveel ballen in de lucht, dat we met elk punt steeds weer veel uitzoekwerk hadden. Wij hadden juist het idee dat ze ons wel wat gerichter met bepaalde dingen zou kunnen helpen zoals potentiële opties voorleggen, in plaats van zeggen “denk hier goed over na”. Hierdoor hadden wij er telkens uren denk- en uitzoekwerk aan.

Het advies van Wilma en Veronique hadden we weer zo gauw mogelijk in onze conceptovereenkomst verwerk, zodat we deze weer naar Wilma voor feedback konden sturen. Deze keer zetten wij daar expliciet in de mail bij dat wanneer bepaalde formuleringen niet mochten kloppen of wanneer Wilma deze liever anders zou zien, ze deze direct zelf mocht aanpassen. Ook vroegen we of ze nog andere belangrijke punten zag die we moesten doorlopen en dat we het heel fijn zouden vinden als zij ons hierin de weg zou wijzen. 

We hoopten hier ook weer snel antwoord op te krijgen, niet wetende dat het meer dan een maand zou duren voordat we weer wat te horen kregen… In de tussentijd was het tijd om naar Cyprus te gaan. Hier zullen we onze volgende blog aan wijden!

Liefs!

Het zorgwekkende was dus dat de menstruatie van Loes maar uitbleef… Misschien werkte de Lucrin wel té goed nu? Loes voelde zich ook uitermate vrolijk en verre van “PMS-erig”. Hanne zou wel elke maand zo’n spuit willen zetten bij Loes, zei ze nog grappend. Een paar dagen later had Loes een paar dagen krampen ervaren, maar deze waren op een gegeven moment weer opgehouden, zonder menstruatie. De enige bijwerking die ze verder van de Lucrin had, was dat haar gewrichten wat stijver werden. De menstruatie moest wel gauw op gang komen, zodat we met de medicatie konden starten en het schema van behandeling konden volgen. We hadden immers alles al gepland en uitgestippeld voor 3 dagen Cyprus en er was eigenlijk geen ruimte voor speling hierin. We vroegen aan Dr. Vedat waar we nog in konden schipperen, mocht de menstruatie niet op tijd komen. Hierop antwoordde Dr. Vedat dat we 2-3 dagen vertraging wel zouden kunnen gaan inlopen, maar niet meer. En de 2-3 dagen zou ook al eigenlijk niet helemaal optimaal zijn. Wat een stress! En die stress zorgt er op zijn beurt natuurlijk ook weer voor dat een menstruatie uitblijft. We zaten vast in een vicieuze cirkel… We probeerden Loes wel zoveel mogelijk gerust te stellen. Overal is wel weer een oplossing voor te vinden, zeiden we.

Maar dan uiteindelijk net op het nippertje, dag 39 van de cyclus, was daar dan eindelijk de menstruatie. We waren nog nooit zo blij geweest met een menstruatie met z’n allen. Loes voelde zich overigens erg chagrijnig, maar dat hoort er begrijpelijk bij. Dit moment van de menstruatie paste nog precies in het schema, gelukkig. Loes maakte hierop de grap dat ze altijd al een “deadline-pusher” was geweest! Diezelfde dag had Loes ook de eerste afspraak om de baarmoeder te laten checken. De resultaten hiervan waren goed en we kregen groen licht om met de medicatie te starten.

Daar kwam echter het volgende probleem. Omdat we nog best veel medicatie over hadden van Carla, hadden we een deel nieuw besteld en een deel van Carla opgestuurd naar Loes. Loes had helaas dit deel van Carla nog niet ontvangen en dit was precies datgene waarmee ze die eerste dag moest beginnen. Wat dom van ons! We zagen via de PostNL website dat het pakketje de volgende dag pas zou aankomen. We proberen normaal gesproken juist alles zó zorgvuldig uit te stippelen, maar dit was iets wat we dus over het hoofd hadden gezien… We overlegden gauw met Dr. Vedat, en hij liet ook wel doorschemeren dat het dom was van ons… Maar hij puzzelde erop los en kon nog wel een oplossing vinden door het ene medicament eerder te nemen en het andere op te hogen…

Toen Loes een paar dagen de medicatie had gebruikt, voelde ze zich op een gegeven moment ook wel erg misselijk. Gelukkig hoefde ze niet te braken, want het zakte ook wel telkens weer af. Het gaf ons een deja-vu gevoel richting de vorige poging, met Carla. We stelden voor dat ze anti-misselijkheidsmedicatie kon gebruiken, mocht ze het echt niet meer houden. Voor nu ging het nog wel (zonder medicatie). Na verloop van een paar dagen zakte de misselijkheid ook wel weer af gelukkig.

Bij de tweede echo had Loes een erg onvriendelijk vrouwelijke gynaecoloog die haar behandelde alsof ze in een fabriek werkte. De resultaten waren gelukkig wel positief, met een baarmoederslijmvlies van 9.2 mm. Hierdoor concludeerde Dr. Vedat dat ze goed reageerde op de medicatie en ze mocht zelfs de dosis van de Estrofem iets verlagen van 8 naar 6 per dag.

Een week later was het alweer tijd voor de derde en laatste echo. De week was verder voorspoedig gegaan qua inname van medicatie. Het gekke was dat de dikte van het baarmoederslijmvlies wel iets was afgenomen, namelijk 7,45 mm, maar nog wel steeds triple lining. Dr. Vedat vroeg of de echo’s telkens door een andere persoon waren gemaakt en dat was ook zo. Hij sloeg daarom verder geen alarm.

Verder hadden we inmiddels uitgedacht hoe we de reis naar Cyprus gingen aanpakken. We hadden namelijk een vroege vlucht vanaf Schiphol, wat betekent dat je er niet op tijd genoeg kan zijn met het openbaar vervoer. Loes zou daarom de avond ervoor naar ons huis in Nijmegen komen, blijven avondeten en slapen, zodat we met de auto vanuit ons huis konden vertrekken (lekker vroeg). Op de terugweg zouden we haar dan weer thuis afzetten in België.

Het kon dus weer gaan beginnen wat ons betrof! Reis nummer 4! Daarover in de volgende blog meer.

Liefs, Milan en Pieter

Hallo lezers,

We pakken in deze blog weer de draad op waar we in de vorige blog waren geëindigd:

We bleven herhaaldelijk bij onze advocate Wilma Eusman peilen of ze al wat van de advocate van Loes, Veronique van Asch, had gehoord. Maar telkens was dat niet zo. Aan de e-mail die Veronique van Asch eerder naar Loes had gestuurd, hadden we helaas maar weinig. Na een dikke twee weken wachten belde Loes met Veronique om te vragen wanneer ze nou eens contact zou gaan opnemen met Wilma. Toen vertelde Veronique haar dat het “strikt deontologisch” niet is toegestaan dat Veronique contact zou opnemen met Wilma. Oftewel: Veronique mocht het advies niet direct doorspelen aan een andere advocaat. Dit was overigens niet zoals Veronique het eerder had verteld aan Loes, maar goed. Veronique mailde dan ook haar advies naar Loes, waarna Loes het vervolgens kon doorspelen naar onze advocate Wilma… In deze adviezen van Veronique bleek toch weer andere nieuwe informatie te staan. Waar Wilma begreep dat het “meemoederschap” van de (vrouwelijke) partner van Loes niet betwist zou kunnen worden in België, bleek dat volgens Veronique wel te kunnen. En wanneer Loes in Nederland zou bevallen, en het kind dan op het adres van ons (de wensouders) ingeschreven zou worden, zou er ook geen sprake zijn van interlandelijke adoptie. Ook dacht Veronique juist dat het Nederlandse recht op het gehele traject van toepassing zal zijn en niet het Belgische. Wat een tegenstellingen allemaal zeg! Het leek ons heel goed als de twee advocaten maar eens goed samen onderling zouden gaan overleggen. Hopelijk gebeurde dat nu snel! Maar dat zou ons nog wel eens kunnen gaan tegenvallen weten we nu inmiddels…

Tussen alle ingewikkelde rechtsmaterie door en frustraties/ergernissen die de advocaten ons hierbij gaven, waren we ook nog steeds bezig met de voorbereidingen om met Loes naar Cyprus te gaan. Zo had Loes een afspraak bij de privékliniek Parkweg Sommer in Maastricht om een echo van de baarmoeder uit te laten voeren. Deze was verder prima, alleen was deze kliniek met €200,- voor een echo wel een stuk duurder dan de klinieken waar Carla telkens was geweest (waar zij rond de €75,- moest betalen). En voordat Loes er erg in had gehad, had de gynaecoloog bij haar ook een uitstrijkje gemaakt, wat nog eens €100,- extra kostte. Dat was even een duur dagje, dus voor vervolgecho’s gingen we toch maar even op zoek naar een andere kliniek.

Alle testuitslagen stuurden we weer door naar Dr. Vedat in Cyprus en al gauw daarna kregen we van hem “groen licht” om alles weer te gaan regelen en boeken. We planden onze reis voor het einde van november 2019. Dit zou ook goed uitkomen met de Lucrin en de verwachte menstruatie waarna Loes met de hormoon kon gaan beginnen. Ook nu wilden we weer met echo’s het baarmoederslijmvlies goed gaan volgen voordat we naar Cyprus zouden gaan. En liefst besteedden we hierbij natuurlijk niet telkens €200,-. Na wat zoeken bleken er in België ook klinieken te zijn waar je zonder verwijzing van de huisarts zo terecht kunt. Gelukkig, en ook nog eens dichtbij voor Loes! 

Eind oktober was het tijd om de Lucrin injectie te zetten. Dit heeft Loes zelf gedaan met hulp van haar vrouw Hanne. Zo noemde Hanne op dat er op de bijsluiter stond dat er verminderde zin in seks zou kunnen optreden. Hanne grapte: “Steek die spuit er maar gauw in!” 😛 Toen was het afwachten geblazen wanneer de menstruatie zou gaan beginnen zodat er met de overige medicatie begonnen zou kunnen worden… Het was weer begonnen!

We hadden nog veel medicatie over van ons eerdere traject met Carla, omdat dit natuurlijk vroegtijdig niet was doorgegaan. We spraken daarom met Carla af om te gaan eten (sushi!) en zo bracht ze ook de medicatie mee. Het was gezellig en vertrouwd. Het was tevens het afscheidsetentje met Carla, want dit zou de laatste keer zijn dat we haar voorlopig zouden zien. Met een groot boeket bloemen namen we dankbaar afscheid van haar, de bijzondere vrouw die twee jaar zoveel voor ons had gedaan en gelaten. Een gek moment. We spraken af dat we in ieder geval met elkaar in contact zouden blijven. En te zijner tijd moest ze zeker op kraamvisite komen! Geen idee hoe en wanneer natuurlijk.

De medicatie stuurden we de volgende dag op naar Loes, want deze zou ze snel nodig kunnen hebben. Maar het gekke was dat de menstruatie bij Loes uitbleef. Dit moest zo niet te lang door blijven gaan, want dit zou anders niet volgens ons plan gaan, het plan dat we weer zo zorgvuldig hadden uitgestippeld. De vluchten en hotelboeking stonden immers al vast. Dit bracht weer een hoop spanningen met zich mee! Het begon er langzaam op te lijken dat we het medicatieschema moesten gaan aanpassen, en misschien wel onze hele reis…

Fingers crossed! M & P

Beste lezers,

We zaten in de nasleep van onze derde Cyprus reis, waarbij we een flinke domper te verwerken hadden gekregen, maar we waren vastbesloten er toch weer tegenaan te gaan. Carla had nog een flinke ongesteldheid gehad, in tegenstelling tot hetgeen Dr. Vedat voorspeld had. Hij dacht namelijk dat de menstruatie misschien wel uit zou blijven (op basis van wat hij op de echobeelden gezien had qua baarmoederslijmvlies). We zouden aan het einde van de week weer met Carla contacten om te peilen wat haar gevoelens en gedachtes waren over een eventuele vierde poging. Loes liet ons al gauw weten dat ze wel onder de indruk was van de wetenschappelijke bronnen en de medicatieschema’s die we haar gestuurd hadden, maar dat het haar toch niet afschrok en ze het echt voor ons zou willen doen. Dat was heel fijn om te horen en ontzettend lief van haar! Wat hadden we toch soms ook een geluk!

Een paar dagen later belden we met Carla. Zij voelde zich gelukkig alweer beter dan eerder. Of het nu aan de medicatie of aan een buikgriep lag, is nooit duidelijk geworden helaas. Carla vertelde dat ze er wel tegenop zag om het nogmaals te doen, maar dat ze het tegelijkertijd echt zonde zou vinden als de embryo’s niet meer benut zouden worden. Wel had ze echt sterk de voorkeur dat Loes het zou doen in plaats van haar. Ze zou zich dan ook absoluut niet gepasseerd voelen, vertelde ze. Toen vertelden we haar dat Loes er nog steeds positief tegenover stond, na het zien van de risico’s en medicatieschema’s, maar dat ze wel nog medische check-ups moest ondergaan voordat we echt zouden weten of het met haar mogelijk zou zijn. Carla gaf aan dat ze graag als het ware “stand-by” wilde blijven staan tot die tijd. Het gaf ons een veilig gevoel dat we nog steeds allerlei opties hadden!

Ondertussen hadden wij (eindelijk!) een e-mail ontvangen van advocaat Wilma Eusman, waarin ze een aantal Belgische advocaten aanraadde die ervaring hebben met kinderen uit regenbooggezinnen en met draagmoederschap. Uiteindelijk koos Loes voor Veronique van Asch uit Gent en daar zou ze aan het einde van september 2019 een afspraak mee hebben. Fijn dat alles weer aan het rollen was.

Maar nu was het eerst eens tijd voor onszelf! Om op vakantie te gaan voor het eerst in jaren. Twee Spaanse collega’s van Pieter zouden namelijk gaan trouwen op Ibiza en hier waren een hoop collega’s voor uitgenodigd. Eén week voor de bruiloft reisden we af naar Ibiza om er een vakantieweekje aan vast te plakken. We waren nog nooit op Ibiza geweest en we wisten ook niet zo goed wat we ervan moesten verwachten. Het heeft een erg groot feest-imago natuurlijk, maar het eiland was echt prachtig en er waren zoveel mooie plekjes om de zonsondergang te bekijken en stranden om te relaxen. Echt een grote tegenstelling met Cyprus, waar we die week daarvoor nog waren. Het was een heerlijke uitlaatklep. We probeerden even zo min mogelijk aan “draagmoeder dingen” te doen en te denken, maar zo af en toe moest er wel even iets in gang worden gezet. Zo moesten we nog op zoek naar in een privékliniek voor een gynaecologische echo voor Loes, want in het ziekenhuis waar Loes bekend was, was pas plek in november. We vonden een kliniek in Maastricht. Op de dag van de bruiloft zou de eigenlijke zwangerschapstestdag zijn en dat was wel even een gek moment. Maar het had anderzijds ook een extreem depressief moment of juist een uiterst euforisch moment kunnen zijn. Het was een erg mooie dag geworden, met een prachtige bruiloft op een klif bij zonsondergang en een knallend feest op het strand.

Twee dagen daarna was het alweer tijd om naar huis te gaan. Dat was ook de dag dat Loes de afspraak had met de Belgische advocate Veronique van Asch. Loes vertelde ons dat het een ingewikkelde zaak zou worden. De erkenning van de biologische vader zou geen probleem zijn, maar de erkenning van de tweede vader wel omdat het om twee verschillende landen gaat. Een woonadres in België voor ons zou dan een uitkomst bieden, want het zou dan wel via binnenlandse adoptie geregeld kunnen worden. Dat vonden we wel erg ingewikkeld klinken… Veronique ging een officiële brief opstellen en contact opnemen met Wilma. Daarbovenop vertelde Veronique ook nog dat we vooral géén overeenkomst moesten maken, want dat zou in België als een rode lap op een stier werken. Dat laatste vonden we heel raar. In onze ogen geeft een overeenkomst juist aan dat je er goed over hebt nagedacht samen en er niet zomaar klakkeloos aan begint. Een aantal dagen later stond helaas niet de verwachte samenvatting in de mail van Veronique, maar meer een soort bevestiging van hun gesprek. We moesten het op dat moment maar doen met de informatie die we van Loes hadden gekregen en het contact tussen de twee advocaten maar afwachten. Maar zoals we nog heel vaak gaan meemaken met de advocaten, hoorden we wekenlang niets… 

Volgende keer meer.

In onze vorige blog vertelden we dat we een nieuwe teleurstelling te verwerken hadden gekregen tijdens onze derde Cyprus reis. De embryo terugplaatsing kon namelijk niet doorgaan, omdat het baarmoederslijmvlies er niet goed uitzag. Na de eerste klap te hebben verwerkt in het kantoor van Dr. Vedat en hem flink wat vragen te hebben gesteld over het eventuele vervolg, werden we weer teruggebracht door de chauffeur van de kliniek en we vroegen hem of hij ons in het centrum kon afzetten. Het was namelijk inmiddels alweer wat later in de middag en we hadden nog niet geluncht. We besloten om onze zinnen, voor zover mogelijk, te verzetten bij een koffietentje dat we eerder die ochtend hadden gespot. De lunch was een vreemde gewaarwording: van de ene kant zat ieder van ons drieën in z’n eigen hoofd, van de andere kant wil je ook samen napraten en verwerken. En ja, emoties laten zien in zo’n Turks tentje, laat staan als twee mannen elkaar troosten, zit er dan niet echt in helaas…

We typten ook maar een appje naar de familie om hen op de hoogte te stellen, want ook zij waren natuurlijk gespannen:

Helaas heel slecht nieuws, het baarmoederslijmvlies van Carla was niet goed genoeg voor de terugplaatsing, de kans op zwangerschap zou nu vrijwel 0 zijn dus advies was niet terug te plaatsen. Dat hebben we dus ook besloten. We zullen het eventueel in een nieuwe menstruatiecyclus opnieuw moeten proberen, nu is er niks meer mogelijk. Gelukkig waren de embryo’s nog niet ontdooid. Een flinke domper, we zijn er kapot van. Even onzeker dus of en wanneer het verder gaat. We bellen straks even. Bedankt dat jullie hebben meegeleefd ❤

Na de lunch zijn we terug gewandeld naar het hotel. Een kwartier tot 20 minuten loopafstand. Het was niet echt een mooi stuk van de hoofdstad, zo tussen ons hotel en het stadscentrum. Een grote drukke weg met vervallen gebouwen erlangs. Veel bouwprojecten zijn ooit begonnen, maar nooit afgemaakt. Er ligt hier en daar ook veel straatvuil. We hadden zó gehoopt dat dit onze laatste keer was geweest op Cyprus, want we waren op dat moment even helemaal klaar met het land en ook de mensen. Cypriotische mensen op straat en in winkels zijn vaak een stuk minder vriendelijk dan we gewend zijn in Nederland, men spreekt slecht Engels en denkt vaak maar aan één ding en dat is geld verdienen. Ook terugdenkende aan de ervaringen die we in de vorige klinieken hadden met Team Miracle en het personeel van de klinieken… poeh, we waren er even klaar mee. We trokken ons allen even terug op onze hotelkamers om uit te rusten en met de familie te bellen.

’s Avonds besloten we er toch nog maar iets van te gaan maken en nog een keer de stad in te lopen om ergens te gaan eten. Op zich was de sfeer nog verrassend goed. Het heeft tenslotte ook geen enkele zin om bij de pakken neer te gaan zitten. Een positieve flow is goed. Onze embryo’s waren gelukkig niet ontdooid en dus nog niet verloren gegaan, daar hielden we aan vast: er was nog steeds een kleine kans. Maar of Carla het nogmaals voor ons wilde doen, was erg onzeker en durfden we ook niet meteen te polsen. Toch hadden we zelf wel voorzichtig kenbaar gemaakt dat wij het nog wel wilden proberen en dat Carla zich niet verplicht hoefde te voelen om daar nu al antwoord op te geven, maar eens goed de tijd voor moest nemen om erover na te denken. Tegelijkertijd voelden we ook wel de druk van Loes en Hanne, dat Carla er ook weer niet té lang over moest gaan nadenken, maar dat snapte Carla waarschijnlijk ook wel dachten we. Na lekker gegeten te hebben, keerden we weer terug naar ons hotel met een taxi.

Op ons hotel aangekomen, gingen we ook Loes en Hanne maar eens op de hoogte stellen. “Zij zullen wel denken: dat Cyprus verhaal is een gebed zonder einde” dachten we. Dat vonden we ook vervelend, dat we hen weer moesten gaan vragen om het laagtechnologische traject “on hold” te gaan zetten voor iets wat een kleine kans van slagen zou hebben… We stuurden hen hetzelfde appje als naar de familie, met daaraan toegevoegd dat we theoretisch nogmaals zouden kunnen gaan, maar dat het nog onzeker was of Carla dit nog wel zou willen. Wijzelf twijfelden ook wel, maar als we het op korte termijn nog eens zouden kunnen proberen, zouden wij dat graag willen proberen. Tot onze verbazing antwoordde Loes:

Wat een rot nieuws voor jullie. Jullie zijn in onze gedachten ❤  Anders moeten we die bij mij terugplaatsen. Het is ook zonde als je die embryo’s niet gebruikt.

Hier waren we op dat moment even stil van en héél blij tegelijkertijd. Maar we probeerden even met beide benen op de grond te blijven en het niet al te serieus te nemen. Er komt namelijk heel wat bij kijken. Loes was op zich wel op de hoogte van ons hoogtechnologische traject met Carla, maar ze wist natuurlijk niet alle details. Loes zei per whatsapp ook wel dat het er spontaan uitkwam, maar dat ze het ook wel echt meende. We vroegen haar om te bellen met ons als we de volgende dag thuiskwamen, om er verder over te praten. Het gaf ons al met al wel een goed gevoel. Er waren toch al snel weer nieuwe mogelijkheden!

Er stond weer een lange reisdag voor de deur. Op het vliegveld was het weer lang wachten, maar dat deden we onder het genot van koffie en wat te eten. “Wat maken we toch allemaal mee he?” zeiden we terugblikkend tegen elkaar. Carla vertelde ons op dat moment opeens dat ze er toch wel tegenop zag om het nogmaals te ondergaan en dat ze er geen moeite mee zou hebben als Loes het voor ons zou willen doen. Dit kwam ook voor ons weer als een donderslag bij heldere hemel! Dit kon toch geen toeval meer zijn dat beide dames met hetzelfde voorstel kwamen, zonder dat ze dit van elkaar wisten?! We vroegen aan Carla of ze het die week eens goed kon laten bezinken en erover na wilde denken.

De terugvlucht ging voorspoedig. Eenmaal thuis aangekomen, was het nog niet tijd om te rusten voor ons, want we wilden meteen met Loes bellen. We vertelden haar nog eens over wat er nu precies allemaal gebeurd was. We waren blij met haar voorstel, maar hier moest ze wel serieus over nadenken. Hoogtechnologisch draagmoederschap moet niet onderschat worden, want het brengt wel echt meer risico’s met zich mee, zoals zwangerschaps-hoge bloeddruk en er komt tevens heel veel medicatie bij kijken. Omdat Loes ook wetenschappelijk is ingesteld net zoals wij, stuurden we haar nog een aantal bronnen toe met informatie over hoogtechnologisch draagmoederschap (zie de drie links onderaan het artikel). Ook aan haar de vraag of ze alle informatie even goed wilde laten bezinken en er goed over zou willen nadenken..! En dan… afwachten maar. En terugvallen in ons dagelijkse leven.

Lieve groet!

Artikel 1: klik hier.
Artikel 2: klik hier.
Artikel 3: klik hier.