In onze vorige blog vertelden we dat we een nieuwe teleurstelling te verwerken hadden gekregen tijdens onze derde Cyprus reis. De embryo terugplaatsing kon namelijk niet doorgaan, omdat het baarmoederslijmvlies er niet goed uitzag. Na de eerste klap te hebben verwerkt in het kantoor van Dr. Vedat en hem flink wat vragen te hebben gesteld over het eventuele vervolg, werden we weer teruggebracht door de chauffeur van de kliniek en we vroegen hem of hij ons in het centrum kon afzetten. Het was namelijk inmiddels alweer wat later in de middag en we hadden nog niet geluncht. We besloten om onze zinnen, voor zover mogelijk, te verzetten bij een koffietentje dat we eerder die ochtend hadden gespot. De lunch was een vreemde gewaarwording: van de ene kant zat ieder van ons drieën in z’n eigen hoofd, van de andere kant wil je ook samen napraten en verwerken. En ja, emoties laten zien in zo’n Turks tentje, laat staan als twee mannen elkaar troosten, zit er dan niet echt in helaas…
We typten ook maar een appje naar de familie om hen op de hoogte te stellen, want ook zij waren natuurlijk gespannen:
Helaas heel slecht nieuws, het baarmoederslijmvlies van Carla was niet goed genoeg voor de terugplaatsing, de kans op zwangerschap zou nu vrijwel 0 zijn dus advies was niet terug te plaatsen. Dat hebben we dus ook besloten. We zullen het eventueel in een nieuwe menstruatiecyclus opnieuw moeten proberen, nu is er niks meer mogelijk. Gelukkig waren de embryo’s nog niet ontdooid. Een flinke domper, we zijn er kapot van. Even onzeker dus of en wanneer het verder gaat. We bellen straks even. Bedankt dat jullie hebben meegeleefd ❤
Na de lunch zijn we terug gewandeld naar het hotel. Een kwartier tot 20 minuten loopafstand. Het was niet echt een mooi stuk van de hoofdstad, zo tussen ons hotel en het stadscentrum. Een grote drukke weg met vervallen gebouwen erlangs. Veel bouwprojecten zijn ooit begonnen, maar nooit afgemaakt. Er ligt hier en daar ook veel straatvuil. We hadden zó gehoopt dat dit onze laatste keer was geweest op Cyprus, want we waren op dat moment even helemaal klaar met het land en ook de mensen. Cypriotische mensen op straat en in winkels zijn vaak een stuk minder vriendelijk dan we gewend zijn in Nederland, men spreekt slecht Engels en denkt vaak maar aan één ding en dat is geld verdienen. Ook terugdenkende aan de ervaringen die we in de vorige klinieken hadden met Team Miracle en het personeel van de klinieken… poeh, we waren er even klaar mee. We trokken ons allen even terug op onze hotelkamers om uit te rusten en met de familie te bellen.
’s Avonds besloten we er toch nog maar iets van te gaan maken en nog een keer de stad in te lopen om ergens te gaan eten. Op zich was de sfeer nog verrassend goed. Het heeft tenslotte ook geen enkele zin om bij de pakken neer te gaan zitten. Een positieve flow is goed. Onze embryo’s waren gelukkig niet ontdooid en dus nog niet verloren gegaan, daar hielden we aan vast: er was nog steeds een kleine kans. Maar of Carla het nogmaals voor ons wilde doen, was erg onzeker en durfden we ook niet meteen te polsen. Toch hadden we zelf wel voorzichtig kenbaar gemaakt dat wij het nog wel wilden proberen en dat Carla zich niet verplicht hoefde te voelen om daar nu al antwoord op te geven, maar eens goed de tijd voor moest nemen om erover na te denken. Tegelijkertijd voelden we ook wel de druk van Loes en Hanne, dat Carla er ook weer niet té lang over moest gaan nadenken, maar dat snapte Carla waarschijnlijk ook wel dachten we. Na lekker gegeten te hebben, keerden we weer terug naar ons hotel met een taxi.
Op ons hotel aangekomen, gingen we ook Loes en Hanne maar eens op de hoogte stellen. “Zij zullen wel denken: dat Cyprus verhaal is een gebed zonder einde” dachten we. Dat vonden we ook vervelend, dat we hen weer moesten gaan vragen om het laagtechnologische traject “on hold” te gaan zetten voor iets wat een kleine kans van slagen zou hebben… We stuurden hen hetzelfde appje als naar de familie, met daaraan toegevoegd dat we theoretisch nogmaals zouden kunnen gaan, maar dat het nog onzeker was of Carla dit nog wel zou willen. Wijzelf twijfelden ook wel, maar als we het op korte termijn nog eens zouden kunnen proberen, zouden wij dat graag willen proberen. Tot onze verbazing antwoordde Loes:
Wat een rot nieuws voor jullie. Jullie zijn in onze gedachten ❤ Anders moeten we die bij mij terugplaatsen. Het is ook zonde als je die embryo’s niet gebruikt.
Hier waren we op dat moment even stil van en héél blij tegelijkertijd. Maar we probeerden even met beide benen op de grond te blijven en het niet al te serieus te nemen. Er komt namelijk heel wat bij kijken. Loes was op zich wel op de hoogte van ons hoogtechnologische traject met Carla, maar ze wist natuurlijk niet alle details. Loes zei per whatsapp ook wel dat het er spontaan uitkwam, maar dat ze het ook wel echt meende. We vroegen haar om te bellen met ons als we de volgende dag thuiskwamen, om er verder over te praten. Het gaf ons al met al wel een goed gevoel. Er waren toch al snel weer nieuwe mogelijkheden!
Er stond weer een lange reisdag voor de deur. Op het vliegveld was het weer lang wachten, maar dat deden we onder het genot van koffie en wat te eten. “Wat maken we toch allemaal mee he?” zeiden we terugblikkend tegen elkaar. Carla vertelde ons op dat moment opeens dat ze er toch wel tegenop zag om het nogmaals te ondergaan en dat ze er geen moeite mee zou hebben als Loes het voor ons zou willen doen. Dit kwam ook voor ons weer als een donderslag bij heldere hemel! Dit kon toch geen toeval meer zijn dat beide dames met hetzelfde voorstel kwamen, zonder dat ze dit van elkaar wisten?! We vroegen aan Carla of ze het die week eens goed kon laten bezinken en erover na wilde denken.
De terugvlucht ging voorspoedig. Eenmaal thuis aangekomen, was het nog niet tijd om te rusten voor ons, want we wilden meteen met Loes bellen. We vertelden haar nog eens over wat er nu precies allemaal gebeurd was. We waren blij met haar voorstel, maar hier moest ze wel serieus over nadenken. Hoogtechnologisch draagmoederschap moet niet onderschat worden, want het brengt wel echt meer risico’s met zich mee, zoals zwangerschaps-hoge bloeddruk en er komt tevens heel veel medicatie bij kijken. Omdat Loes ook wetenschappelijk is ingesteld net zoals wij, stuurden we haar nog een aantal bronnen toe met informatie over hoogtechnologisch draagmoederschap (zie de drie links onderaan het artikel). Ook aan haar de vraag of ze alle informatie even goed wilde laten bezinken en er goed over zou willen nadenken..! En dan… afwachten maar. En terugvallen in ons dagelijkse leven.
Lieve groet!
Artikel 1: klik hier.
Artikel 2: klik hier.
Artikel 3: klik hier.