Het zorgwekkende was dus dat de menstruatie van Loes maar uitbleef… Misschien werkte de Lucrin wel té goed nu? Loes voelde zich ook uitermate vrolijk en verre van “PMS-erig”. Hanne zou wel elke maand zo’n spuit willen zetten bij Loes, zei ze nog grappend. Een paar dagen later had Loes een paar dagen krampen ervaren, maar deze waren op een gegeven moment weer opgehouden, zonder menstruatie. De enige bijwerking die ze verder van de Lucrin had, was dat haar gewrichten wat stijver werden. De menstruatie moest wel gauw op gang komen, zodat we met de medicatie konden starten en het schema van behandeling konden volgen. We hadden immers alles al gepland en uitgestippeld voor 3 dagen Cyprus en er was eigenlijk geen ruimte voor speling hierin. We vroegen aan Dr. Vedat waar we nog in konden schipperen, mocht de menstruatie niet op tijd komen. Hierop antwoordde Dr. Vedat dat we 2-3 dagen vertraging wel zouden kunnen gaan inlopen, maar niet meer. En de 2-3 dagen zou ook al eigenlijk niet helemaal optimaal zijn. Wat een stress! En die stress zorgt er op zijn beurt natuurlijk ook weer voor dat een menstruatie uitblijft. We zaten vast in een vicieuze cirkel… We probeerden Loes wel zoveel mogelijk gerust te stellen. Overal is wel weer een oplossing voor te vinden, zeiden we.
Maar dan uiteindelijk net op het nippertje, dag 39 van de cyclus, was daar dan eindelijk de menstruatie. We waren nog nooit zo blij geweest met een menstruatie met z’n allen. Loes voelde zich overigens erg chagrijnig, maar dat hoort er begrijpelijk bij. Dit moment van de menstruatie paste nog precies in het schema, gelukkig. Loes maakte hierop de grap dat ze altijd al een “deadline-pusher” was geweest! Diezelfde dag had Loes ook de eerste afspraak om de baarmoeder te laten checken. De resultaten hiervan waren goed en we kregen groen licht om met de medicatie te starten.
Daar kwam echter het volgende probleem. Omdat we nog best veel medicatie over hadden van Carla, hadden we een deel nieuw besteld en een deel van Carla opgestuurd naar Loes. Loes had helaas dit deel van Carla nog niet ontvangen en dit was precies datgene waarmee ze die eerste dag moest beginnen. Wat dom van ons! We zagen via de PostNL website dat het pakketje de volgende dag pas zou aankomen. We proberen normaal gesproken juist alles zó zorgvuldig uit te stippelen, maar dit was iets wat we dus over het hoofd hadden gezien… We overlegden gauw met Dr. Vedat, en hij liet ook wel doorschemeren dat het dom was van ons… Maar hij puzzelde erop los en kon nog wel een oplossing vinden door het ene medicament eerder te nemen en het andere op te hogen…
Toen Loes een paar dagen de medicatie had gebruikt, voelde ze zich op een gegeven moment ook wel erg misselijk. Gelukkig hoefde ze niet te braken, want het zakte ook wel telkens weer af. Het gaf ons een deja-vu gevoel richting de vorige poging, met Carla. We stelden voor dat ze anti-misselijkheidsmedicatie kon gebruiken, mocht ze het echt niet meer houden. Voor nu ging het nog wel (zonder medicatie). Na verloop van een paar dagen zakte de misselijkheid ook wel weer af gelukkig.
Bij de tweede echo had Loes een erg onvriendelijk vrouwelijke gynaecoloog die haar behandelde alsof ze in een fabriek werkte. De resultaten waren gelukkig wel positief, met een baarmoederslijmvlies van 9.2 mm. Hierdoor concludeerde Dr. Vedat dat ze goed reageerde op de medicatie en ze mocht zelfs de dosis van de Estrofem iets verlagen van 8 naar 6 per dag.
Een week later was het alweer tijd voor de derde en laatste echo. De week was verder voorspoedig gegaan qua inname van medicatie. Het gekke was dat de dikte van het baarmoederslijmvlies wel iets was afgenomen, namelijk 7,45 mm, maar nog wel steeds triple lining. Dr. Vedat vroeg of de echo’s telkens door een andere persoon waren gemaakt en dat was ook zo. Hij sloeg daarom verder geen alarm.
Verder hadden we inmiddels uitgedacht hoe we de reis naar Cyprus gingen aanpakken. We hadden namelijk een vroege vlucht vanaf Schiphol, wat betekent dat je er niet op tijd genoeg kan zijn met het openbaar vervoer. Loes zou daarom de avond ervoor naar ons huis in Nijmegen komen, blijven avondeten en slapen, zodat we met de auto vanuit ons huis konden vertrekken (lekker vroeg). Op de terugweg zouden we haar dan weer thuis afzetten in België.
Het kon dus weer gaan beginnen wat ons betrof! Reis nummer 4! Daarover in de volgende blog meer.
Liefs, Milan en Pieter