In één van onze voorgaande blogs vertelden we dat we allerhande gedoe met onze advocaten hadden. Begin november 2019 hadden we één van de laatste versies van de draagmoederschapsovereenkomst naar onze advocate Wilma Eusman gestuurd voor input en verbetering. Na weer een aantal keren bellen, waarbij we weer te horen kregen “eind deze week stuur ik bericht”, “ik zal begin volgende week berichten” en “ik zal morgen een bericht sturen”, kregen we zo’n 5 weken later eindelijk een email… In de mail stond dat ze de overeenkomst alsnog niet geheel had gereviseerd omdat ze hier en daar nog wat vraagtekens had en ze stelde voor om hierover die week nog te bellen. Op dat moment hadden we net een dagje uit bij een wellnesscentrum, dat we cadeau hadden gekregen van vrienden om even te kunnen ontsnappen en op te laden. Toch konden we het niet laten om alvast naar de opmerkingen in de overeenkomst op onze telefoon te kijken. Voor ons waren de opmerkingen echter inkoppertjes en we besloten Wilma direct terug te gaan bellen terwijl we in het wellnesscentrum zaten. We wilden dit niet nog langer laten wachten en de rest van de week waren wij niet beschikbaar tijdens kantooruren vanwege ons werk.
Gelukkig kregen we Wilma direct te pakken aan de telefoon. Ze bood haar excuses aan voor de stroeve en vertraagde communicatie van de afgelopen maanden. We konden de laatste vraagtekens meteen met haar doornemen en oplossen. Ze beloofde ons de laatste punten te verwerken en ons morgen of de dag daarna, de laatste dagen voor haar kerstvakantie, de definitieve overeenkomst te sturen, die we dan vervolgens konden gaan tekenen met Loes en Hanne. We waren opgelucht dat we dit meteen hadden kunnen afhandelen en dat we de overeenkomst gauw tegemoet konden zien.
Maar helaas, niets was minder waar… Vrijdagavond zaten we onze e-mail in de gaten te houden in de hoop een geheel gereviseerde overeenkomst te kunnen aantreffen, voordat Wilma op vakantie zou zijn. “Laten we nog maar even tot morgen afwachten, misschien komt het toch nog…” Maar ook dat niet helaas. De volgende ochtend besloten we maar weer een e-mail te versturen met o.a.:
“Wij zijn beide op ons werk gewend om – als we een belofte om welke reden dan ook niet kunnen nakomen – dit op z’n minst even te laten weten aan onze patiënten/collega’s. We zouden het erg waarderen als we dit ook van jou mogen verwachten. Aangezien we waarschijnlijk nog een lange juridische weg met elkaar te bewandelen hebben, hoop ik echt dat we samen ook in deze onderlinge communicatie en bejegening een weg kunnen gaan vinden… We horen graag van je hoe jij dit ziet.”
Maandagavond werd onze mail beantwoord met de gereviseerde draagmoederschapsovereenkomst. De boodschap was dat we gelijk hadden en dat het omwerken van onze overeenkomst aanzienlijk meer werk was geweest dan ze had ingeschat. Er waren nog een aantal kleine dingen die nog om opheldering vroegen, maar deze konden we zelf nog oplossen die avond. Hiermee was de overeenkomst dan eindelijk klaar. Dat was al een hele bevalling! Gelukkig zaten we met Loes en Hanne super op één lijn en heeft het daar in ieder geval niet aan gelegen.
Onze laatste Cyprus reis was inmiddels alweer een maand geleden. We hadden allemaal goede moed om er nu laagtechnologisch voor te gaan. We besloten om er in die december maand dan ook direct voor te gaan en ovulatietesten te gaan uitvoeren.
Hierover de volgende keer meer!
Liefs, Milan & Pieter