Begin maart 2020 werd de eerste patiënt positief getest op COVID-19 in de huisartspraktijk waar Milan werkt. Dit was dus aan het begin van de coronacrisis in Nederland. Een paar dagen later werden er maatregelen in Nederland en België afgekondigd. België ging hier een stuk verder in dan Nederland. We begonnen ons af te vragen of we nog wel zouden kunnen insemineren…
Halverwege maart had Milan zijn eerste dienst in beschermende kleding op de huisartsenpost. Vanaf die dag mochten Pieter en Loes ook niet meer fysiek op hun werk komen en moesten ze vanuit thuis werken. Ook de kinderen van Loes en Hanne konden niet meer naar school en daardoor raakten de kinderen een beetje van slag. Een dag later ging Frankrijk al in complete lockdown. “Wat gebeurt er toch allemaal?” vroegen we ons af. Loes stoorde zich bovendien aan het gedrag van haar schoonmoeder, die het niet zo nauw nam met de coronaregels en overal naar toe bleef gaan. De schoonouders wonen namelijk ook op hun erf in een aangrenzende woning.
Een paar dagen later vertelde Loes per whatsapp dat ze zich erg down voelde. Ze had erg veel menstruatiepijn, terwijl ze eigenlijk had gedacht dat het deze keer “raak” zou zijn. Wij raakten hier op onze beurt ook wel wat down van, maar probeerden haar zoveel mogelijk op te vrolijken. Loes vertelde dat ze namelijk veel heldere afscheiding had gehad, wat kan duiden op een vroege zwangerschap. Hanne antwoordde hierop dat de pijn ook de innesteling zou kunnen zijn. Hier hoopten we dan maar op, maar dat probeerden we ook weer niet teveel te doen, om onszelf in bescherming te nemen. Het was immers rond dag 33 van haar cyclus en we bedachten om de volgende dag toch maar een zwangerschapstest te gaan uitvoeren. Deze had Loes niet in huis en door het coronavirus was dat ook lastiger om er op uit te gaan. Een dag later bleek de plaatselijke kruidvat ook niet open te zijn… Loes’ schoonmoeder zou later die dag een zwangerschapstest van de supermarkt meebrengen. Inmiddels waren de hevige krampen gewijzigd in een meer zeurderige pijn. Die dag kregen we ook te horen dat België de grenzen met Nederland nu officieel had gesloten. We begonnen steeds meer hoop te krijgen dat het nu toch “raak” zou zijn, want of we überhaupt de komende tijd nog zouden kunnen gaan insemineren was dus een groot vraagteken… Maar helaas, de zwangerschapstest bleek negatief te zijn.
De volgende dag vertelde Loes dat wanneer de zwangerschapstest die avond weer negatief zou zijn, ze dan schijnzwanger zou kunnen zijn. Loes voelde zich namelijk super zwanger. Hierdoor kregen wij toch weer hoop en waren dan toch opnieuw erg benieuwd. In de avond kwam Loes echter opeens met de boodschap dat als een test negatief was, je dan beter drie dagen kunt wachten voordat je weer test. Hier baalden we een beetje van, maar we volgden haar voorstel. Later vertelde Loes ook dat ze allerlei corona-achtige klachten had waarvoor ze de huisartsenpost had gebeld. De huisartsenpost had verteld dat ze dan maar gewoon thuis moest uitzieken. De tekenen van een naderende menstruatie waren overigens wel helemaal weg.
Drie dagen later was de zwangerschapstest opnieuw negatief. We snapten er niets meer van… Misschien dan toch maar een bloedtest laten uitvoeren bij de huisarts? Dan weten we het echt helemaal zeker. Dat vond Loes een goed idee. Ze voelde zich inmiddels ook alweer beter in vergelijking met eerder. De volgende dag zei Loes dat ze toch weer een zwangerschapstest ging kopen in de winkel. We vroegen haar waarom ze nu toch niet meer naar de huisarts wilde gaan. Het bleek dat Hanne niet wilde dat Loes in een wachtkamer zou gaan zitten in deze tijden. We begrepen het ergens wel, maar we vonden het vooral vervelend dat achteraf de plannen weer gewijzigd werden. Het zou eigenlijk handiger zijn als Hanne ook meteen bij het maken van de plannen erbij zou zijn, maar hier hield ze zich telkens wat afzijdig in helaas. We lieten het hier maar bij, om geen ellelange discussie te gaan voeren over whatsapp en probeerden het vooral luchtig te houden. Weer een dag later bleek het kruidvat opnieuw gesloten te zijn. Loes maakte hierop alsnog een afspraak voor de volgende ochtend bij de huisarts.
De huisarts vond dat we veel te vroeg aan het testen waren. Hij vond dat je beter eerst vier dagen overtijd zou kunnen zijn voordat je zou gaan testen. Toch had hij wel meteen bloed geprikt om de test uit te voeren. Aan het einde van de dag zou Loes kunnen bellen voor de uitslag. Opnieuw kregen we de boodschap dat het zwangerschapshormoon in het bloed zo laag was, dat Loes echt niet zwanger kon zijn. We vonden het fijn om het in ieder geval nu zwart op wit te hebben. Misschien heeft Loes wel een menstruatie overgeslagen en zou het kunnen zijn dat een eisprong toch onderweg zou zijn. Om deze niet te missen zouden we vanaf 1 april weer ovulatietesten gaan uitvoeren.
Op 2 april werd Loes dan alsnog ongesteld. Al met al een cyclus die 46 dagen heeft geduurd. Misschien was de cyclus van Loes nu erg in de war door alle corona-ontwikkelingen van de afgelopen tijd en omdat ze ziek werd rond dag 33 van haar cyclus? We zullen het niet zeker weten en probeerden onze ogen te richten naar het volgende ovulatiemoment.
Liefs, Milan & Pieter