Dag lezers,
We hadden dus een goed gesprek gehad met elkaar aan de telefoon. We begrepen elkaars kanten goed en respecteerden elkaar daar ook in, zo voelde het. Het voelde daardoor gelukkig weer goed voor iedereen en we probeerden alweer een plan te maken voor de volgende cyclus. Loes vroeg zich daarbij af of wij nog een homeopathisch middel kenden, dat zou kunnen helpen bij het normaliseren van haar cyclus en hoe wij daar dan tegenaan zouden kijken. We konden hier niet zo snel iets voor bedenken en zijn ook geen hele grote voorstanders van een homeopathische oplossing. Een ander idee van Loes en Hanne was dat bijvoorbeeld Pieter twee weken bij zijn ouders in Roermond zou kunnen blijven logeren om dan op die manier vaker te kunnen insemineren. Dit zodat de afstand dan korter is en omdat Pieter ook gemakkelijker vanuit thuis zou kunnen werken dan Milan. Zelf zagen we dit niet zo zitten, omdat we graag met z’n tweeën wilden blijven komen. Het is daarnaast natuurlijk ook niet niks om twee weken apart van elkaar te leven, en in je ouderlijk huis. We bedachten dat het goed zou zijn om de komende cyclus veel vaker een ovulatietest te doen, vanaf dag 8 tot aan het einde van de cyclus. Ook wilden we alvast momenten kiezen, zodat we minimaal 5 keer zouden insemineren en we daarmee een bredere periode zouden kunnen dekken. Uiteraard zouden we dan nog in de momenten kunnen schuiven aan de hand van ovulatietesten of andere lichamelijke tekenen. Het op en neer rijden was wel zwaar voor ons, maar ook wel weer te overzien. Bovendien hadden we een schema gemaakt van de afgelopen cycli met daarin de menstruaties, ovulatietesten en ovulatiegevoelens. Hierdoor kregen we een goed inzicht in wat goede momenten zouden kunnen zijn. Als laatste bedachten we dat we ook nog advies zouden kunnen inwinnen bij een gynaecoloog. In België kun je best laagdrempelig zonder verwijzing van de huisarts naar de gynaecoloog toe, dus dat wilden we ook in gang gaan zetten. Loes vond dit allemaal goede ideeën.
Een kleine week later vroegen we of Loes er al aan toe was gekomen om de afspraak bij de gynaecoloog te maken. Hier was ze nog niet aan toegekomen, want het was té hectisch geweest. We hoopten dat ze dit wel gauw kon doen, omdat er door de coronacrisis wel eens hele lange wachttijden zouden kunnen zijn. Weer een aantal dagen later vroegen we hoe het in z’n algemeenheid met Loes was en kregen we meteen het antwoord terug dat ze de volgende dag ging bellen voor een afspraak bij de gynaecoloog. Loes was nog steeds erg druk geweest door allerlei uitval op het werk. We werden er wel een klein beetje onzeker van dat Loes het zo ontzettend druk had en vroegen ons af of het wel haalbaar zou zijn voor haar om ons traject voort te zetten, en we spraken dat ook uit naar Loes. Loes en Hanne vonden het geen probleem om gewoon te blijven doorgaan. Het is nu eenmaal een hectische tijd, maar daar waren ze inmiddels wel aan gewend. Dat stelde ons al aardig gerust. Een paar dagen later stond de afspraak met de gynaecoloog vast, voor één maand later. We besloten in het eerstvolgende weekend nog eens goed te gaan bellen met elkaar over de inhoud van dit gesprek met de gynaecoloog.
Loes sprak uit dat het echt een goed teken is dat ze zo open en eerlijk met ons kan communiceren. Ze mag ons heel graag. Dat vinden wij ook heel fijn. Wij vinden het ook heel belangrijk om dingen uit te spreken naar elkaar, zodat ze niet opstapelen. Loes vroeg nog of we doordeweeks in de avond dan telkens pas rond 20:00 zouden kunnen komen, aangezien de kinderen dan al op bed zouden liggen. Dat vonden we natuurlijk geen probleem, veel vroeger was voor ons ook vaak geen optie (gezien onze reistijd) en het zou dan eerder later worden.
Het eerste inseminatie moment was aangebroken. Gelukkig hoefde dit niet meer op de grens te gebeuren omdat de lockdown in België opgeheven was. De test liet een héél licht streepje zien, maar we besloten toch ons oorspronkelijke plan te volgen om al relatief vroeg te starten met de eerste inseminaties. Zaadcellen zouden 3-5 dagen kunnen overleven in de baarmoeder dus dan zitten we zeker goed. Om 19:30 uur vroeg Loes hoe laat we er zouden zijn. We antwoordden dat we er om 20:00 a 20:05 uur zouden zijn, zoals we dus eerder hadden afgesproken. Ze zei daarop dat ze vandaag wat later waren en dat ze niet als een gek de kinderen gauw op bed ging leggen, want dan zou ze helemaal gestrest worden. Voor ons maakte het niet uit, maar we zouden het op haar verzoek in het vervolg wat eerder laten weten, dat we er dan ook echt rond 20:00 uur zouden zijn. Toen we eenmaal waren aangekomen, was het een gezellige boel nog met de kinderen erbij. Het was nog een warme avond en we speelden ook nog even kort met de kinderen buiten. Wat zou het heerlijk zijn als we dit ook met onze eigen kind(eren) zouden kunnen doen, dachten we.
Volgende blog het vervolg…