Hallo!
In onze vorige blog vertelden we dat de bom een beetje was gebarsten tussen Loes en ons. Er waren heel wat frustraties opgekropt geweest, zo bleek, en deze kwamen er uit tijdens een appgesprek. Voor ons voelde het niet prettig om het via de app of een telefoongesprek uit te praten en we wilden graag met Loes face-to-face afspreken. Daar gingen helaas twee weken overheen, waarbij het voor Loes nog steeds niet helemaal de ideale tijd was, omdat haar vrouw Hanne er niet bij kon zijn. Maar we wilden het met z’n allen ook niet nóg langer uitstellen, want dan zouden we waarschijnlijk een volgende ovulatie missen.
In de twee weken die volgden, zaten we best wel in spanning over hoe het na ons gesprek verder zou gaan. Valt dit nog uit te praten? Of is dit het einde? Hoe moesten we het gesprek gaan insteken? Zouden de kinderen ons niet de hele tijd storen in ons serieuze gesprek? Zou Loes nu niet dichtklappen?
Met lood in onze schoenen reden we naar België. Eenmaal aangekomen konden we buiten aan de tuintafel met elkaar kletsen. Het was een mooie zonnige dag. De kinderen waren geïnstrueerd om zichzelf binnen te vermaken en dat ging gelukkig ook goed. Zo konden we ongestoord met elkaar een serieus gesprek aangaan. Het was natuurlijk wel wat ongemakkelijk aan het begin, maar al met al ging het gesprek heel goed. Het voornaamste was dat onze e-mail met de verschillende bespreekpunten voor de gynaecoloog, zoals we al een beetje gedacht hadden, compleet verkeerd was gevallen, op een verkeerd moment. De e-mail was gestructureerd opgesteld en oogde daardoor zakelijk. De interpretatie van Loes was daarbovenop dat wij steeds meer gecontroleerd aan het werk wilden gaan en haar misschien niet zo vertrouwden. We begrepen en respecteerden dat Loes af en toe meer tijd nodig heeft om dingen te overdenken en uit te spreken, maar daarbij moet ze wel oppassen dat die dingen geen eigen leven gaan leiden in haar hoofd. Aan de andere kant kunnen bepaalde dingen ook niet altijd geparkeerd worden en zouden dan toch onder ogen gekomen moeten worden, bijvoorbeeld vanwege een naderende afspraak of deadline. Dat is wel iets waar Loes aan zou willen werken, zei ze. We zagen dit alles ook als persoonlijke groei van onszelf. We moeten vooral in ons hoofd houden vanuit welk grondbeginsel we dit met elkaar zijn aangegaan. Wij hebben een sterke kinderwens. Loes wil graag een homostel helpen met een eigen kindje en wil nog een keer zwanger zijn. Hierin zijn we elkaar tegen het lijf gelopen en we hebben eigenlijk een hele goede klik met elkaar, en hebben ook het beste met elkaar voor. Door dit alles naar elkaar uitgesproken te hebben, voelde het voor ons allen wel weer goed en wilden we zeker met elkaar verder. We hadden overigens ook met Loes besproken dat we hadden gemerkt dat Hanne in de loop der tijd steeds meer naar de achtergrond was getreden. En dat we ons afvroegen of ze Loes nog wel echt steunde in het hele proces. Loes vertelde ons dat Hanne er nog wel steeds echt achter stond dat Loes met dit alles bezig was, maar dat ze het tegelijkertijd toch ook echt Loes’ “project” vond. Loes beloofde ons dat ze ervoor zou zorgen dat Hanne toch ook weer wat meer betrokken zou raken. Ook goed om eens benoemd en besproken te hebben, vonden wij. Vooral ook als je je realiseert dat we hierna (als het tenminste zou lukken) de rest van ons leven met elkaar te maken blijven krijgen.
Het was die dag ook inmiddels alweer dag 18 van de cyclus, en we wilden dit moment ook niet onbenut laten om toch even te insemineren, ook al was de ovulatietest nog niet positief. Gelukkig hadden we er met z’n allen wel weer een goed gevoel over om gewoon door te gaan. Het was nu weer afwachten geblazen wat de ovulatietest verder ging laten zien…
De volgende dag had Milan een botsing met zijn auto tijdens het rijden van de visites… Bij een stoplicht trapte zijn voorganger hard op de rem bij het oranje licht en doordat Milan er even niet helemaal bij was, klapte hij daar achterop. Gelukkig was het alleen maar blikschade en verder niets ernstigs. Het had ons allemaal de afgelopen tijd erg veel energie gekost en helaas moest Milan het op deze manier bekopen. Dat maakte het naar België rijden de komende dagen wel extra lastig ook, want de auto moest gerepareerd worden…
De dag erna had Loes duidelijke signalen van onder andere de billingtest (waar we het eerder over hadden gehad). Even later kon Loes de ovulatietest uitvoeren en die leek ook positief te zijn. We hadden nog wel enige twijfel want de controlestreep was lichter dan normaal, maar wel even intens als de teststreep. We besloten die avond in ieder geval weer te gaan; het was tenslotte ook dag 20 van de cyclus, dus het was het te verwachten ovulatiemoment van Loes. We konden de auto van de ouders van Milan voor een paar dagen lenen, maar dat betekende dat we eerst met het openbaar vervoer naar Veghel moesten reizen. Dit was voor ons de eerste keer met een mondkapje in de trein sinds de coronacrisis was losgebarsten. We waren uiteindelijk rond 20.00 uur in België gearriveerd na een reis van zeker drie uur. We hadden deze keer ook slaapspullen meegenomen, zodat we daar konden overnachten en de volgende ochtend ook nog konden insemineren. De volgende ochtend moesten we wel weer op tijd opstaan, omdat we beide moesten werken.
De dag daaropvolgend was de ovulatietest nog steeds positief. Dat was dus al de derde dag op een rij. We wisten niet zo goed wat we nu moesten doen, maar besloten uiteindelijk die avond ook nog maar eens te insemineren. Het werd wel wat hectisch, omdat Milan ook nog tussendoor vanuit België een corona-webinar moest volgen waar hij zich voor had ingetekend. Na wat passen en meten was het allemaal weer gelukt.
Weer een dag later was de ovulatieteststreep ietsjes lichter dan de controlestreep en we besloten het er dus nu maar bij te houden. Nu was het weer wachten tot Loes een paar dagen overtijd zou zijn, om eventueel te gaan testen op een zwangerschap. Een paar dagen voor de uitgerekende eventuele menstruatie peilden we of Loes een menstruatie voelde aankomen, maar dit vond ze erg lastig te zeggen. Dus het was nog even verder geduld hebben… Wederom spannend!
Lieve groetjes!