In onze vorige blog vertelden we dat Loes een hele lange cyclus had van 58 dagen en toen plotseling ongesteld werd op de dag nadat ze bij haar huisarts was geweest voor een HCG-bloedtest. Het was voor ons erg verwarrend dat Loes af en toe zo’n lange cyclus had, want haar bloeduitslagen van laatst bij de gynaecoloog zagen er goed uit en wezen bijvoorbeeld echt niet op een naderende overgang. We besloten het toch maar even aan te kijken.
Het was inmiddels augustus 2020. Het volgende uitgerekende ovulatiemoment beloofde een uitdaging te worden, want dan zouden Loes en Hanne op vakantie zijn met hun kinderen in de Ardennen. Wij waren zelf prima bereid om in ieder geval één keer op en neer te rijden als dat nodig zou zijn. We konden ons natuurlijk wel goed voorstellen dat ze daar niet zo 1-2-3 op zaten te wachten als ze lekker op vakantie zouden zijn. Maar we waren tegelijkertijd inmiddels alweer 8 maanden met elkaar bezig en we waren helaas nog steeds niet zwanger. En als er dan af en toe ook nog van die erg lange cycli tussen zitten, kunnen we al helemaal niet alle momenten voor ons gevoel goed “benutten”. We besloten in het weekend even met Loes te bellen om het alvast een beetje af te stemmen, want het moest voor haar en Hanne dus wel goed voelen. We spraken Loes terwijl ze met haar honden in het bos wandelde. Zij stond er zelf ook wel voor open, maar wilde het ook echt even bespreken met Hanne en hier zou ze nog op terugkomen. We hoopten zo erg dat Hanne hier ook voor open zou staan..!
Een paar dagen later kwam Loes erop terug en vertelde dat zij en Hanne het ook wel zonde zouden vinden als we het deze maand niet door zouden laten gaan. Als we het puur bij de inseminatie zouden houden, vonden ze het goed, want dan stond de vakantie er niet van in het teken. Ook wilde Loes dan niet elke dag over de ovulatietest appen, maar ons pas iets sturen wanneer zij dacht dat er een ovulatie aan kwam. Dat vonden we allemaal prima. Het was wel bijna 3,5 uur rijden voor ons, maar dan zouden we zelf wel iets zoeken waar we konden overnachten en er voor onszelf een uitstapje van maken.
We vonden het spannend of we bericht kregen over een positieve ovulatietest en hoe we het dan allemaal snel gingen regelen, omdat wij natuurlijk wel die week gewoon moesten werken. Op dag 20 peilden we voorzichtig of er voor Loes haar gevoel al iets gaande was. Loes zei dat de test en overige signalen negatief waren, dus het liet nog even op zich wachten… “Als dit maar niet weer zo’n lange cyclus zou worden, want die hadden we net achter de rug…” zeiden we tegen elkaar. Loes gaf ook aan om met ons te willen bellen over een paar dagen. Dat hoorden we niet vaak vanuit haar kant, en begonnen ons dan ook een beetje zorgen te maken over wat ze aan ons wilde vertellen.
Inmiddels waren Loes en haar gezin alweer terug uit de Ardennen (dag 24 van de cyclus). Loes voelde wel verschillende lichamelijke signalen die wezen op een ovulatie, maar de test was nog steeds negatief. De dag daarna was het nog steeds hetzelfde verhaal. We besloten om die dag toch maar langs te gaan om te insemineren. Loes gaf wel aan dat het een van hun drukste dagen was van het jaar, omdat ze net terug waren van vakantie en hun kinderen ook weer de volgende dag naar school moesten. Dat snapten en respecteerden we volkomen, we zouden niet te lang blijven plakken. Toch was dat niet helemaal gelukt, omdat Loes tijdens ons bezoek begon te vertellen waarover ze ons nog wilde spreken. Ze vertelde dat ze er een beetje ‘cynisch’ van werd dat het ons nog steeds niet gelukt was. Ze zou eigenlijk meer willen doen om het te laten slagen en begon te speculeren over een IVF-traject. Wij vonden het zelf ook erg frustrerend dat het ons nog steeds niet gelukt was, maar zagen een nieuw IVF-traject echt niet zitten na Cyprus. Wij zagen als voornaamste reden dat het nog niet gelukt was de onregelmatige cyclus van Loes, waarbij je lang niet elke maand een kans hebt. Pieter had laatst van een collega (met vruchtbaarheidsproblemen) gehoord, dat zij aan zogenaamde Clomid pillen ging om een betere ovulatie te induceren en de menstruatie cycli beter onder controle te houden. Milan kende dit ook wel een beetje vanuit de huisartsenpraktijk. In Nederland wordt Clomid eigenlijk alleen door gynaecologen uitgeschreven omdat je vervolgens de rijpende eicel goed in de gaten moet houden met behulp van echobeelden, want je wil namelijk kunnen zien dat het echt maar één eicel is die rijpt en niet meerdere. Loes stond hier wel voor open, om er eens met een gynaecoloog over te praten. Ze zei ook dat we het bijvoorbeeld eens met een vriendin van Milan konden bespreken, een gynaecoloog-in-opleiding (Noortje). We spraken af dat wij hier het voorwerk voor gingen verrichten, en om te kijken waar we terecht konden. Loes vond het wel belangrijk dat we het niet alleen bij haar zouden zoeken en vroeg of wij ons zaad ook nog eens zouden willen laten controleren. We vonden dit prima om te doen natuurlijk. Zelf hadden we er eigenlijk geen twijfels over, ons zaad was immers al eerder gecontroleerd en we waren nu al beide bijna een jaar alcoholvrij en hielden rekening met warmtefactoren (warme baden, laptop op schoot, etc.), dus dat zou misschien alleen maar beter zijn geworden. Eigenlijk zaten we dus weer hartstikke op één lijn om nog meer onze schouders eronder te zetten om het te laten slagen. Dat gaf weer een heel goed gevoel!
We hoopten natuurlijk heel erg dat het allemaal niet nodig zou zijn. Maar, de volgende dag waren de lichamelijke signalen van Loes weer helemaal verdwenen en de ovulatietest was nog steeds helemaal negatief… Poeh…
Volgende blog vertellen we verder!
Veel groeten!