Beste lezers,
Het was nu zaak alle informatie die we van fertiliteitsgynaecoloog David hadden gekregen, over te brengen aan Loes. Toevallig had ze de dag ervoor al geappt of we de resultaten van de zaadanalyse al terug hadden. Hierop hadden we geantwoord dat niet alles goed leek te zijn en dat we er de volgende dag over wilden bellen. Diezelfde dag had Loes helaas nog haar menstruatie gekregen, dus ze was jammergenoeg niet zwanger. Het was wel weer een wat langere cyclus van 44 dagen geweest, maar de menstruatie was dit keer wel precies 14 dagen na de laatste positieve ovulatietest opgetreden. Dat gaf dus nog wel enige houvast dat we goed zaten. We stemden af dat we de volgende dag rond 17:00 uur met elkaar zouden bellen.
De volgende dag hadden we eerst het gesprek met David, waar we uitgebreid in onze vorige blog over hadden verteld en gauw daarna konden we met Loes bellen. We waren heel erg opgelucht dat er toch niets aan de hand bleek te zijn met ons zaad en zaten hierover nog in een soort van euforische stemming. We hadden daarnaast dus veel tips van David gekregen over hoe we de cyclus meer regelmatig konden maken, om daarmee onze kansen te vergroten. Dit hadden we ook overgebracht naar Loes. We merkten tijdens het telefoongesprek dat Loes erg verbaasd was over het resultaat van de zaadanalyse en dat dit verder geen consequenties zou hebben. Toen we begonnen te vertellen over de cyclusnormalisatie met behulp van Clomid viel Loes compleet stil. We legden uit dat we nu van twee gynaecologen hadden gehoord dat de informatie die haar eigen huisarts over Clomid had gegeven niet helemaal klopte. Ook op dat we blij waren dat we eventueel terecht konden bij David voor de verdere behandeling, kwam niet echt een reactie. Loes zei dat het allemaal wel veel informatie was en ze het even allemaal moest laten bezinken.
Enkele minuten na ons telefoongesprek appte Loes ons dat ze snel weer met ons wilde bellen, omdat ze echt overdonderd was door ons telefoongesprek. Dat vonden we erg vervelend en we zouden dit natuurlijk zo snel mogelijk willen proberen uit te praten. We zeiden dat we de rest van de avond nog bereikbaar waren. Loes wilde die avond niet meer bellen en vroeg hoe we de volgende dag zaten. De volgende avond zouden we ook gewoon kunnen en we wilden het ook liefst zo gauw mogelijk uitpraten, als Loes iets in de weg zou voelen zitten. Maar toen het moment de volgende dag naderde, moest Loes het toch afzeggen wegens knetterende hoofdpijn. De avond daarna kon ze niet bellen vanwege een vergadering, dus het zou al snel weer woensdag worden. ’s Woensdags voelde Loes zich nog steeds niet goed en ze kon daardoor wederom niet bellen. We kregen een beetje de indruk dat Loes het gesprek voor zich uit schoof. Wij hoopten juist sterk dat dit wel nog vóór het weekend uitgepraat kon worden, omdat we dat weekend naar Terschelling zouden gaan met Annet, de zus van Milan, en haar goede vriendin Els, waarmee we ook twee keer naar Cyprus waren geweest. Loes en Hanne zouden toevallig ook een weekend met z’n tweetjes weggaan.
Donderdagavond rond 21:00 uur konden we dan eindelijk bellen met elkaar. Loes gaf nogmaals aan dat ze echt heel erg overdonderd was door ons telefoongesprek. Dat snapten we ook eigenlijk wel. Het was al met al wel erg veel informatie geweest en we hadden dit achteraf ook op een betere manier kunnen overbrengen. Dat wij eerder niets over het resultaat van de zaadanalyse aan haar hadden verteld, voelde voor haar als een gebrek aan vertrouwen. We probeerden haar uit te leggen dat het voor ons een verwarrende tijd was geweest, waarbij we aan de ene kant van de huisarts kregen te horen dat er waarschijnlijk geen consequenties aan zaten, maar we dat zelf ook moeilijk konden geloven. We dachten dus dat één van ons misschien wel sowieso niet biologisch de vader van het kind zou kunnen worden en dat kwam erg heftig aan. We hadden even de tijd voor onszelf hierin nodig om dit verder uit te zoeken, wat dit nu echt betekende en hadden daarom informatie ingewonnen bij het ziekenhuis en bij fertiliteitsgynaecoloog David, die we via via kenden. Hier ging wat tijd overheen. En we wilden juist richting Loes met een duidelijk verhaal kunnen komen, vandaar de vertraging met vertellen richting haar. Toch kon Loes zich hier nog niet helemaal bij neerleggen, merkten we tijdens het gesprek… Het andere punt dat Loes erg dwars zat, was dat wij informatie over Loes (geanonimiseerd) met een onbekende (David) hadden gedeeld, zonder haar toestemming. Het voelde voor haar heel ongemakkelijk dat we met z’n drieën over haar hadden zitten praten. We vonden het erg vervelend dat Loes zich hier zo over voelde en hadden hier eigenlijk ook totaal niet bij stilgestaan. Tijdens ons telefoongesprek met David waren we zó opgelucht dat er toch geen vruchtbaarheidsprobleem bij één van ons leek te zitten, en daarna had David informeel naar de rest van onze situatie geïnformeerd. Hierbij hadden we het gehad over de leeftijd van Loes, haar vorige draagmoederschap waarbij ze snel zwanger was geworden en haar onregelmatige cyclus. Loes vond het ook erg onprofessioneel van David dat hij dit bij ons had uitgevraagd zonder haar medeweten en Loes had hierdoor bij voorbaat al geen vertrouwen meer in David, zo zei ze. Wij legden van onze kant uit dat ze dit David eigenlijk niet kwalijk zou kunnen nemen, want hij zou ervan uit zijn gegaan dat wij dit zonder toestemming niet zouden vertellen, zeker omdat Milan een collega-arts is. We vonden dat Loes dan dus hierin echt vooral de schuld bij ons moest zoeken. En, ja eigenlijk waren wij er op onze beurt weer vanuit gegaan dat het bespreken geen probleem voor Loes zou zijn, aangezien Loes ons ook verschillende keren in het verleden had gevraagd om bij Noortje, een bevriende gynaecoloog-in-opleiding van ons (dus ook een arts die haar niet kende), te polsen wat zij een verstandige vervolgstap vond in ons moeizaam lukkende proces. Maar als Loes dit zo sterk voelde en dus zo ongemakkelijk had gevonden, dan moeten we dat respecteren. We boden dus verschillende keren onze excuses aan en zeiden dat we dit inderdaad beter hadden moeten afspreken. We beloofden dit in het vervolg ook zeker te gaan doen.
Nu we beiden een weekend weg zouden gaan, was het goed om het even allemaal te laten voor wat het was. Na het weekend liet Loes weten toch wel open te staan voor een gesprek met David, maar dat ze nog wel steeds een negatief gevoel had over Clomid. Dat vonden we superfijn om te horen en we probeerden meteen een videobelafspraak met David en ons allen in te plannen. Hierover de volgende keer meer.
Veel groetjes, M&P