Na het weekend waarin Loes best wel heftige buikpijn had gehad, maar waarbij de ovulatietesten niet positief waren, had Loes een volgende echoafspraak op dinsdag bij David. De afspraak was om 17:30 uur dus Loes dacht dat ’t het handigst was als wij er dan ook waren (of in ieder geval één van ons) om daarna meteen te kunnen insemineren. We moesten even nadenken over hoe we dit gingen aanpakken, want wij vertrokken die ochtend net voor een kleine vakantie naar Gouda, waar de ouders van Milan een midweek verbleven. Er bleven drie mogelijkheden over:
1) De ovulatietest zou dinsdagochtend positief zijn en dan zagen we elkaar inderdaad bij de echoafspraak.
2) De ovulatietest is negatief, maar de echo zou toch laten zien dat de eisprong heel dichtbij was. Dan zouden we onze vakantie onderbreken en toch nog naar België rijden (in de avond) voor de inseminatie.
3) De test en de echo zou niets laten zien en er hoeft dan ook nog niets te gebeuren.
Dit gingen we dus maar eens afwachten.
Op dinsdagmiddag bleek de ovulatietest helemaal negatief te zijn. Er was geen enkel licht streepje meer te zien. Loes vroeg of ze het telefoonnummer van David mocht hebben, omdat hij Loes had voorgesteld dat hij de deur voor haar kon openen als er verder niemand meer was op de afdeling. We vertrouwden Loes erop dat David dit inderdaad zo had bedoeld en gaven zijn (privé)nummer door. We hoopten ook dat ze zorgvuldig met het telefoonnummer zou omgaan in de toekomst. We besloten op tijd te gaan dineren, voor het geval we die avond toch nog naar België moesten gaan rijden. Rond 18:00 uur werden we gebeld door Loes. Op de echo was geen follikel meer te zien en deze was hoogstwaarschijnlijk dus al gesprongen in het weekend toen Loes zoveel buikpijn had. Dit kwam toch echt als een verrassing bij ons binnen. Dit omdat de vrijdag voor het weekend de follikel was blijven steken op 14mm grootte en we dus echt geen eisprong hadden verwacht op basis van die grootte én het ontbreken van positieve ovulatietesten. Het had nu dus ook absoluut geen zin meer om nog te insemineren. We baalden hier met z’n allen flink van. David had nu wel nog het advies gegeven dat Loes bloed moest laten prikken om te zien of de eicel daadwerkelijk gesprongen was. Dit zou je namelijk kunnen zien aan een flink verhoogd progesteron gehalte in het bloed.
Donderdags had Loes het bloed laten prikken bij de huisarts. De huisarts zou haar ’s middags bellen met het resultaat, maar hij vertelde ook dat de kans groot was dat hij het zou vergeten. In dat geval zou Loes zelf moeten bellen in de avond. Daarnaast gaf Loes aan in de app dat ze “een aantal bedenkingen had” en of we hierover met elkaar in gesprek konden gaan de week daarna. Door dat bericht begonnen er veel gedachtes in ons hoofd te spelen en we vonden het een beetje vervelend dat Loes het zo vaag verwoordde. We gingen er vanuit dat haar bedenkingen over dit medische traject gingen en lieten haar weten dat we het beste met elkaar konden praten nadat we David hadden gesproken, zodra we de resultaten van de bloedtest zouden hebben. Dan hoefden we voor de rest ook niet te veel te gaan speculeren, dachten we.
De volgende dag hadden we nog steeds niets gehoord over de uitslag en we zaten ons af te vragen of we een herinnering moesten sturen naar Loes, maar door alle kleine irritaties van de laatste tijd besloten we dit maar niet te doen. Toen we er uiteindelijk toch naar vroegen, liet Loes weten er totaal niet meer aan gedacht te hebben. Ze was heel druk geweest met een belangrijke sollicitatie op haar werk voor een eventuele promotie. Het was inmiddels ook alweer te laat die dag om nog te bellen naar de huisarts en daarom zou Loes na het weekend bellen voor de uitslag… We moesten weer wat meer geduld opbrengen om te weten of er wel een goede eisprong was opgetreden…
David zou op dinsdag tijd hebben om met ons te spreken over de uitslagen en de eerste cyclus Clomid. Hij kon nog geen exacte tijd geven, maar dacht tussen 16:00 en 17:00 uur. Loes liet weten dat ze dinsdag nog flexibel was in haar tijd. Loes had eerst bedacht om uitgebreid de tijd te nemen om over alles te spreken, maar nu wilde ze eigenlijk alleen kort de bloeduitslagen bespreken, omdat ze zich voor de rest wilde focussen op haar sollicitatiegesprek dat ze de week daarna zou hebben. Loes liet ons weten dat de uitslag er normaal uitzag en dat ze dit naar David had gemaild. We vonden het een beetje jammer dat ze de uitslag niet met ons had gedeeld, omdat “normaal” wel een erg vaag begrip was. We lieten Loes subtiel weten dat ze ons daarmee wel in spanning hield. Hierna stuurde ze de resultaten ook door naar ons. Hierin zagen we dat Loes inderdaad in de periode na de eisprong zat (luteale fase), af te lezen uit de progesteron waarde. Loes liet overigens weten hier nooit aan getwijfeld te hebben…
De volgende dag hadden we tegen 17:00 uur nog geen telefoontje gehad van David. Loes moest met één van haar kinderen naar een doktersafspraak en zou het niet erg vinden als we het telefoontje zelf zouden afhandelen. David belde uiteindelijk pas na 18:00 uur. Hij vertelde dat hij eigenlijk toch wel positief over deze cyclus was. De Clomid had dus kennelijk wel echt zijn werk gedaan, omdat Loes nu een eisprong had rond dag 17-18, wat beduidend eerder is dan normaal bij Loes. Ook was David blij dat er op de echo maar één follikel te zien was. David zou nog met Loes willen spreken over het timen van de inseminaties op basis van haar gevoel en over waarom de ovulatietesten niet werkten. Hiervoor zou Loes een afspraak met hem kunnen maken. Deze afspraak maakte ze met David voor een week later, een dag na haar sollicitatie.
In het weekend liet Loes weten dat ze alweer haar eerste dag van de menstruatie had. Dit verraste ons, omdat we zelf een foutje hadden gemaakt in onze berekening, maar het klopte achteraf precies met de 14 dagen na de hevige buikpijn van Loes. Dit betekende wel dat Loes weer met Clomid moest starten op de dag van haar sollicitatiegesprek, maar ook dat ze dan nog niet met David had gesproken. We peilden bij Loes of ze het dan toch goed vond om met dezelfde dosis Clomid verder te gaan, waarbij er dan geen nieuwe echo’s gemaakt hoefden te worden. Loes vroeg nog aan ons waarom de ovulatietesten het niet deden, maar dit snapten wij ook niet en zou ze dus met David moeten overleggen. Ondanks de bedenkingen van Loes, die ze dus nog niet naar ons had uitgesproken of gespecificeerd, vond ze het wel goed om op deze manier door te gaan.
We wensten Loes veel succes met haar sollicitatiegesprek. Loes liet weten dat ze de Clomid weer had genomen en dat het een pittig gesprek was geweest. Ze zou over 1-2 dagen iets horen over de uitslag van haar sollicitatie. We wensten haar daarnaast ook succes met het gesprek met David die ze de volgende dag zou hebben.
De volgende dag informeerden we proactief naar het gesprek met David, maar het bleef erg stil bij Loes de dagen die erop volgden… Wat zou er aan de hand zijn?
Milan & Pieter