Na een kleine week van stilte hoorden we uiteindelijk weer iets van Loes. Ze had te horen gekregen dat de functie waarop ze had gesolliciteerd toch niet zou worden vervuld. Ze was er helemaal kapot van geweest en had daarom een aantal dagen haar telefoon uitgezet. Loes had wel de Clomid pillen ingenomen volgens het schema. Ook had ze nog wel een fijn gesprek gehad met David, de dag na haar sollicitatie. We vonden het super rot voor Loes en hadden zoiets al een klein beetje opgemaakt uit het gegeven dat onze berichten niet bij haar aankwamen. Het was natuurlijk wel zo fijn geweest als Hanne hierover bijvoorbeeld misschien een kort berichtje had gezet in de app. We vroegen of ze tijd had om met ons te bellen, want we waren natuurlijk super benieuwd hoe het gesprek met David was geweest. Loes liet weten dat ze zondag tijd zou hebben om met ons te bellen…
Op zondagavond hadden we uitgebreid kunnen bellen met Loes. Ze had haar frustraties over haar sollicitatie flink kunnen uiten. We leefden erg met haar mee. Het gesprek met David had Loes dus erg fijn gevonden. Hierin had David nog eens alles kort verteld, wat hij ook aan ons had verteld. Over de ovulatietesten had hij gezegd dat deze gewoonweg niet bleken te werken bij Loes en dat Loes echt kon vertrouwen op haar buikpijn. Dat vonden wij eerlijk gezegd wel een beetje kort door de bocht, omdat de ovulatietesten in eerdere cycli wel leken te werken (blijkende uit 14 dagen tussen positieve ovulatietest en menstruatie). Bovendien had Loes ook wel eens vaker buikpijn gehad in de cycli, waarbij het moment achteraf (bij de menstruatie) helemaal niet leek te kloppen met het teruggerekende ovulatiemoment. David had voorgesteld om nog één echo uit te voeren op het moment dat Loes weer buikpijn had of vlak daarna, om dan echt te kunnen zien dat dit de eisprong was. Om dus op die manier het fenomeen “buikpijn” beter te kunnen duiden. Daarnaast zei Loes dat ze haar bedenkingen ook nog had kunnen bespreken met David. Loes vroeg zich namelijk erg af of dit hele medische traject niet juist nadelig zou werken om zwanger te worden. Dit omdat ze had gelezen op internet en van haar huisarts had gehoord dat stress rondom het zwanger-worden erg nadelig is en ze er juist niet al teveel mee bezig moest zijn. Door alle echobezoeken die ze had afgelegd, was dat “niet teveel mee bezig zijn” natuurlijk niet gelukt. David had zelf veel onderzoek gedaan naar stressfactoren bij fertiliteitsbehandelingen en het tot stand komen van een zwangerschap. Hij zei dat het klopte wat ze had gehoord, maar dat dit alleen grote effecten heeft wanneer je echt zou decompenseren door alle stress (dat wil zeggen: echt volledig in je dagelijks leven belemmerd) en dat was bij Loes niet zo. Het belangrijkste was om de eisprong van Loes onder controle te krijgen, volgens David, en daar leken we nu goed mee op weg te zijn. Voor Loes waren hiermee de belangrijkste bedenkingen wel weggenomen en konden we onze ogen richten op de toekomst. We moesten weer een plan gaan bedenken hoe en wanneer we weer wilden gaan insemineren. Met de kerstdagen in aantocht moesten we dat wel even goed gaan plannen. We dachten dat het ’t beste zou zijn om vlak voor en vlak na de kerst in ieder geval te insemineren, zodat we verder ieder onze kerst konden vieren met onze families. We zouden nu puur afgaan op de dagen rond cyclusdag 17, omdat Loes daar in de vorige cyclus Clomid ook de eisprong had gehad. Mocht Loes nog op een andere dag buikpijn krijgen, dan gingen we ook proberen om op dat moment extra langs te komen. Loes wilde geen ovulatietesten meer doen, want deze vertrouwde ze niet meer en ze vertrouwde wel op haar buikpijngevoel. Wijzelf waren wel een beetje huiverig om geen ovulatietesten te gaan doen, maar daar wilden we niet tegenin gaan. We vonden het verder een prima plan en daar gingen we dan dus voor.
Het was inmiddels de dag van kerstavond en we waren vroeg in de ochtend onderweg om de eerste keer te gaan insemineren deze cyclus. Het was dag 13 van de cyclus en dit was dus wel aan de vroege kant, maar dan hadden we in ieder geval de twee volgende kerstdagen gedekt en konden we ongestoord kerst vieren zonder “inseminatiestress”. Het was een kort maar krachtig bezoekje, zodat Loes en Hanne weer gauw verder konden gaan met hun voorbereidingen voor de kerstdagen.
We waren weer op tijd thuis en ’s middags had Milan nog een afspraak met een collega-huisarts bij ons thuis, om even aan hun website te werken. In de avond belde deze collega op met de boodschap dat hij wat klachten had gekregen nadat hij bij ons was weggegaan en een coronasneltest had uitgevoerd. Deze bleek positief te zijn, hetgeen dus betekende dat hij met het coronavirus besmet was! Hij en Milan hadden ongeveer 45 minuten met elkaar achter een laptop gezeten zonder mondkapjes (wel ieder aan één kant van de tafel), en daarbij kon Milan dus potentieel besmet zijn geraakt (binnen de anderhalve meter)… Dit alles had tot gevolg dat we al onze kerstplannen met onze families moesten afzeggen en kerst met z’n tweetjes thuis moesten vieren. We baalden hier ontzettend van. Maar wat nog het ergste was, was dat we misschien ook niet meer konden gaan insemineren wanneer Loes haar eisprong voelde en dat we dus de kans hadden om opnieuw een cyclus te missen. We besloten dit de volgende ochtend aan Loes te vertellen. Loes vond het ook super rot dat dit gebeurd was, maar er was nu eenmaal niets aan te doen… We hoopten maar dat de inseminatie van dag 13 voldoende zou zijn geweest als Loes weer haar eisprong op dag 17 zou krijgen.
Na de twee kerstdagen hadden we eigenlijk helemaal geen klachten. De collega van Milan had met de kerst op bed gelegen en zijn vriendin had nu inmiddels heftige koorts. We hadden zelf het idee dat we niet besmet zouden zijn, maar het was nu pas dag 3 na de blootstelling en de klachten zouden natuurlijk pas later kunnen komen. We besloten ons wel alvast te gaan laten testen via ons werk in de vroege ochtend, zodat we in de middag het resultaat zouden krijgen. Deze test bleek inderdaad negatief te zijn bij ons allebei. We belden met Loes om even te overleggen. Wij hadden namelijk het idee om toch naar België te rijden om eventueel een potje sperma af te geven bij hun poort voor de inseminatie, maar natuurlijk alleen als Loes en Hanne dat echt goed zouden vinden. Als we verder gewoon in de auto zouden blijven en het potje bij de poort zouden afzetten, zouden we voor niemand een besmettingsgevaar zijn. Loes had ook al een beetje buikpijn gekregen en vond dit een heel goed idee. Ze wilde dit wel nog overleggen met Hanne, maar zij vond het ook goed. We waren erg blij dat we dit dan toch nog zo konden doen! We vroegen nog aan Loes of wij David zouden berichten voor de mogelijkheden van een echo, maar zij wilde hem de volgende dag op maandag zelf appen. In de avond appte David ons uit zichzelf al om te zeggen dat hij er de volgende dag niet zou zijn, maar dat als Loes klachten zou hebben een collega de echo zou kunnen doen.
De volgende dag had Loes nog wat vlagen van buikpijn en dacht dat wij het beste de volgende dag konden langskomen om te insemineren. Loes wilde David nu toch niet appen, omdat ze wist dat het dus zijn vrije dag was. We zeiden dat hij het niet erg zou vinden, omdat hij de dag daarvoor uit zichzelf appte (op zondag) en dat hij wel wat zou kunnen regelen voor de echo. Loes vond de buikpijn echter erg mild en vond het niet nodig om David hierover in te lichten. We belden Loes op om te vertellen dat juist deze echo handig zou zijn om te kijken of er nu een eisprong was opgetreden na de buikpijn van gisteren en milde buikpijn van vandaag, zodat we in het vervolg echt zouden weten of we hier volledig op zouden kunnen vertrouwen. Loes berichtte dus toch David en even later liet Loes weten dat David het prima vond om het de volgende maand te doen. We snapten er even niets van, maar waren de discussie hierover ook wel even moe en besloten het maar te laten rusten…
De dag erna voelde Loes helemaal geen buikpijn meer. Wij hadden ons nogmaals laten testen op corona. Het was inmiddels de 5de dag na de blootstelling en we waren weer negatief, wat betekende dat we uit onze quarantaine mochten. Maar omdat Loes geen buikpijn meer had, dachten we dat het insemineren ook geen zin meer zou hebben en besloten we het hierbij te laten voor deze maand. Het was nu weer zoals iedere cyclus afwachten geblazen…
Tot de volgende blog!