We waren inmiddels alweer in 2021 aanbeland. Dit betekende ook dat we nu echt praktisch alweer één jaar bezig waren om laagtechnologisch zwanger te worden met Loes en dat we haar al bijna twee jaar geleden hadden ontmoet. Het was frustrerend dat het nog niet gelukt was, maar we hoopten dat wanneer we de cyclus meer onder controle zouden krijgen, het dan hopelijk toch zou gaan lukken… We vroegen onszelf af hoe lang we nog door wilden gaan, want op een gegeven moment zou je toch je conclusies moeten trekken. Maar we wilden de Clomid ook goed de kans geven. We zaten te denken om het nog een half jaartje te blijven proberen.
Twee weken na de buikpijn (op dag 16 van de cyclus) peilden we weer voorzichtig hoe Loes zich voelde. Ze vertelde ons dat ze de afgelopen drie dagen wel wat last had van buikpijn, hetgeen misschien op een naderende ongesteldheid zou kunnen wijzen. Daarnaast had Loes ook last van misselijkheid. We vonden het weer spannend met z’n allen. In de dagen die daarop volgden, nam de buikpijn langzaam af maar de misselijkheid toe. Zou dit al zwangerschapsmisselijkheid kunnen zijn? Is dat niet wat aan de vroege kant? We zochten het op het internet op. Daar vonden we dat de misselijkheid te maken heeft met het hCG-hormoon dat stijgt in het bloed vanaf de implantatie van een embryo in de baarmoeder. Sommige vrouwen zijn hier erg gevoelig voor en krijgen dus al erg vroeg last van misselijkheid. Na het lezen hiervan steeg onze hoop dat we nu echt zwanger waren. Bij Loes was dat ook het geval en ze besloot een afspraak bij de huisarts te maken voor een zwangerschapstest de volgende dag. Op die dag was ze alweer vier dagen overtijd en zaten we op cyclusdag 34. Normaal gesproken zouden we in de avond de uitslag kunnen horen. We hoopten het zo ontzettend met z’n allen!
Toen Loes de volgende dag bloed liet prikken, liet Loes weten dat ze de uitslag niet ’s avonds zou hebben. Het laboratorium waar de test uitgevoerd zou worden, was namelijk gehackt, waardoor er die dag geen uitslagen gedeeld konden worden. Loes zou de volgende ochtend kunnen bellen voor de uitslag. Wij moesten die dag allebei werken, wat betekende dat wij de uitslag pas in de avond zouden kunnen horen. We konden de spanning bijna niet meer aan en zagen het al helemaal zitten om eindelijk vaders te worden. We moesten elkaar telkens even weer met beide benen op de grond helpen en niet te vroeg juichen. Maar wat kan dan een andere verklaring zijn dat Loes al vier dagen overtijd en misselijk was? Er was weliswaar geen echo uitgevoerd na de vermeende eisprong, maar toch… Ze had het toch gevoeld rond dezelfde dag als bij de vorige cyclus Clomid?
De volgende avond was het dan zover. We vertelden Loes dat we thuis waren van ons werk en er klaar voor zaten om het nieuws te ontvangen. Loes belde ons op en viel meteen met de deur in huis. De test was negatief en dus was Loes niet zwanger… We konden het bijna niet geloven. Konden we dit resultaat wel vertrouwen nadat het laboratorium gehackt was? Zo spookten een aantal gedachten door ons hoofd. We baalden er ook van dat de menstruatie dan dus ook weer lang uitbleef na een cyclus met Clomid. Heeft de Clomid dan überhaupt wel iets gedaan deze cyclus? We hadden ook angst dat deze cyclus dan weer lang zou gaan duren. We besloten het aan David voor te leggen door hem te berichtten. Hij stelde voor om weer progesteron te laten bepalen om te zien of er wel een goede eisprong was geweest. We vroegen ook of dit een reden zou kunnen zijn om de dosis op te hogen. David vond dit ook een goed idee als de menstruatie nu weer uit zou blijven. Later die avond appte Loes dat ze inmiddels wat druppeltjes bloedverlies had.
De volgende ochtend bevestigde Loes dat het die dag de eerste dag van haar menstruatie was. Het was zaterdag, maar we appten David opnieuw om over een nieuw plan te overleggen. David stelde in eerste instantie voor om met dezelfde dosis Clomid verder te gaan, omdat er toch een eisprong opgetreden was, af te leiden uit de menstruatie van nu. We hadden teruggeteld dat de vermoedelijke eisprong dan rond dag 22 zou zijn opgetreden. Dit was niet echt verschillend met een normale cyclus van Loes (als er überhaupt een eisprong was) en rond dag 22 had Loes bovendien niets gemerkt. Wij hadden zelf het gevoel dat de Clomid nu niets had bewerkstelligd en daardoor hadden we niet echt vertrouwen in deze dosis. We hoorden echter niets terug van David, het was tenslotte ook weekend… Aan het begin van de avond liet Loes weten dat het bloeden toch weer gestopt was en dat het bij een klein beetje in de ochtend gebleven was die dag. En ja, zolang het bloeden niet goed doorzet, kun je het nog geen volgende cyclus noemen. Verwarrend weer allemaal…
De dag erna appte Loes dat ze inmiddels flink aan het bloeden was en dat die dag dus gerekend kon worden als dag 1 van haar nieuwe cyclus. We belden met Loes om te vragen hoe het ging. Ze was nog steeds erg misselijk, maar op zich ging het verder wel goed. We vroegen haar hoe ze ertegenover stond om de Clomid op te hogen de komende cyclus, in de hoop dan beter grip te krijgen op de cyclus. Dit zou wel betekenen dat Loes weer extra gemonitord zou moeten worden in het ziekenhuis bij David met echo’s. Hier stond Loes wel voor open als David dat ook nodig zou vinden en Loes zou graag met hem overleggen. Dit gaven wij weer door aan David en hij stelde voor om die dinsdag met Loes te bellen. We vroegen aan Loes om direct even met David kort te sluiten over hoe laat.
Die dinsdagochtend was het alweer de dag 3 van de nieuwe cyclus, de dag waarop Loes met een eventuele opgehoogde dosis van Clomid zou moeten gaan beginnen. Loes had nog niets van David gehoord over hoe laat ze zouden bellen om te overleggen. Ze appte ons dat ze zo niet kon doorgaan. Ze snapte niet waarom de eerdere dosis niet goed zou zijn. Loes vond het bovendien erg eng om een dubbele dosis te gaan nemen. Ook dacht ze dat ze misschien wel even zwanger was geweest, maar dat het weer was afgebroken. We vonden het erg vervelend voor haar en ook voor onszelf dat dit nu niet soepel verliep. We stuurden een bericht naar David met de vraag of hij Loes zo snel mogelijk zou kunnen bellen die dag. Ook wilden wij eigenlijk het liefst meebellen om te overleggen over het wel of niet ophogen van de Clomid dosis. David liet weten dat hij aan het einde van de middag kon bellen. Om 17:00 uur belde David, maar Loes kon niet meer opnemen omdat ze op dat moment erg druk was met haar gezin. Milan was ook aan het werk, dus alleen Pieter stond David te woord. Pieter legde uit dat Loes op zich wel open stond voor een ophoging van Clomid, maar dat ze het wel spannend vond en zich afvroeg of het meerwaarde had. David dacht dat het ophogen wel beter zou zijn, zodat er een duidelijkere groei in de follikel te zien zou zijn op de echo’s dan voorheen. De kans dat Loes even heel kort zwanger was geweest, achtte David heel klein. David zou Loes nog wel later op de avond willen bellen om haar te woord te staan, maar Loes gaf aan de rest van de avond ook niet meer te kunnen bellen, omdat ze allerlei werkafspraken had staan. Loes zei nu wel even kort met Pieter te kunnen bellen, met veel lawaai op de achtergrond. Pieter praatte Loes zodoende bij en Loes ging akkoord met de volgende dosis van 100mg Clomid (het dubbele van de eerdere 50mg). We hadden er zelf wel weer vertrouwen in dat het nu beter zou moeten gaan lukken!
Op hoop van zegen..!