Hallo lezers!
Op 20 januari 2021 werd de avondklok in Nederland geïntroduceerd. Dat zou de ritjes naar België in de avond nog wel eens lastig kunnen maken. Toch maar dan die verklaring invullen wanneer het nodig zou zijn. Hopelijk zou men dat dan accepteren… Loes wilde overigens graag met ons praten over het geval dat ze zwanger zou zijn van een tweeling. Ze zei dat ze nu al na één dag 100mg Clomid merkte dat die pillen iets met haar deden. Daar wilden wij het ook graag over hebben de volgende keer dat we elkaar zouden zien. Een belangrijk punt.
De volgende dag dachten we eraan dat er waarschijnlijk nog geen afspraak voor het echomoment was gemaakt, voor de week erna op dag 10-12. We vroegen Loes of ze het fijn vond als wij die afspraak voor haar maakten. Dat vond ze goed en voor haar kwam het de donderdag (dag 12) het beste uit, zei ze. Milan belde naar de afdeling, maar daar deden ze nogal lastig. Milan had het patiëntnummer van Loes niet bij de hand en had net op tijd nog haar geboortedatum en andere personalia in de app kunnen terugvinden, want die had men dan nodig ter controle. Omdat dit alweer dag 3 was van de cyclus van Loes waren we eigenlijk te laat om een afspraak te maken, volgens de balieassistente. Er stond namelijk in de informatie die Loes eerder had gekregen dat zo’n echo-afspraak al op de eerste dag van de cyclus gemaakt moest worden. Er was ook nog maar amper spreekuurruimte beschikbaar, omdat de afdeling die week een audit had. De assistente zou met David overleggen wat ze konden doen. Ondertussen berichtten we David gauw dat het tot dusver goed ging met de 100mg Clomid en dat Loes een voorkeur had voor een echoafspraak op donderdag, maar dat het erg lastig was in zijn agenda (mede gezien de audit). David schreef terug dat het inderdaad vol was, maar dat de assistente toch maar een plekje moest vrijmaken. We hoorden terug van de assistente dat er een laatste gaatje was vrijgemaakt om 8:45 uur en dat het anders echt niet kon. We waren er al bang voor dat dit voor Loes eigenlijk echt niet zou uitkomen (8.45 uur is natuurlijk heel vroeg als je ook nog een eind moet rijden), maar het was nu eenmaal niet anders merkten we. We gaven dit door aan Loes (met de nodige toelichting) en Loes zei al meteen dat het lastig ging worden. Dit aangezien Hanne niet van huis kon omdat één van hun honden op het punt stond te bevallen en Loes de kinderen ’s ochtends naar school moest brengen rond die tijd. Ze zouden op zoek gaan naar iemand die dat zou kunnen en willen overnemen, zei ze. Loes vroeg nog of het echt niet aan het einde van de dag kon. Wij bevestigden nogmaals dat dit nog maar het enige plekje was jammergenoeg, volgens de assistente. Loes vroeg hierbij ook nog of wij David niet zelf hadden bericht, “omdat zijn assistente hem afschermt”. We zeiden dat we David inderdaad hadden geappt. We hoopten maar dat Loes een oplossing kon vinden… Loes zou ook nog zelf opnieuw naar de poli of naar David kunnen bellen om een andere afspraak te regelen, appten we. Voor ons is dat toch lastig merkten we, omdat we niet in haar agenda kunnen kijken en tegelijkertijd ons een beetje bezwaard voelden tegenover David om nogmaals iets te veranderen. Loes appte dat ze haar best ging doen. Zelf dachten we dat het niet al te moeilijk zou zijn voor hen om iets te regelen, aangezien de schoonouders van Loes op hetzelfde terrein wonen in een aanleunwoning. We wisten wel dat ze niet teveel gunsten aan de schoonouders wilden vragen, maar we hoopten dat het dit keer toch wel zou kunnen. Bijvoorbeeld dat de schoonmoeder dan even bij de hond zou gaan zitten die zou moeten bevallen en Hanne de kinderen dan naar school zou brengen. Zelf voelden we ons een beetje bezwaard om dit idee aan te dragen, omdat we dachten dat dit een inkoppertje was en er misschien frustratie/irritatie door zou ontstaan… We wilden ons ook niet met hun leven en planning bemoeien…
In het weekend hadden we sindsdien niets meer van Loes gehoord of ze een oplossing had gevonden. We zaten er zelf nog aan te denken of Loes misschien van ons verwachtte dat wij zouden voorstellen om hun kinderen in de ochtend naar school te brengen. Dat zou betekenen dat Pieter een dag vrij zou moeten nemen van zijn werk en dan rond 4:30 uur ’s ochtends naar België moest rijden. We vonden dit een beetje buiten proportie, aangezien de schoonouders van Loes dus vlak achter hen wonen. Loes appte overigens deze dagen wel nog over een openstaande rekening van de laatste bloedafname bij de huisarts, die wij meteen overmaakten.
Op maandag vroegen we hoe het ging en of ze een fijn weekend hadden gehad. Het gesprek werd eigenlijk meteen afgekapt omdat Loes net uit een vergadering kwam en haar dochter Frans moest overhoren. We voelden geen ruimte om te vragen of er al iets gelukt was qua regelen voor de echoafspraak die aanstaande donderdag.
De volgende dag was Milan jarig en hadden we er zo’n leuk mogelijke dag van gemaakt samen, ondanks de lock-down. We ontvingen felicitaties van Loes over de app en ze wenste ons een fijne dag. We hadden nog kort verteld over Milans verjaardag in de app en vroegen toch maar of Loes al iets had kunnen regelen. Loes reageerde hierop alleen dat het als een zalige dag klonk.
De volgende ochtend, alweer de dag vóór de echoafspraak, appte Loes dat ze nog niets had kunnen regelen. De enige hoop was dat hun hond vandaag zou bevallen. We vroegen of het erop leek dat dit ging gebeuren. Loes zei dat de hond gisteren was uitgerekend en dat deze hond verder niet echt van tevoren signalen over een naderende bevalling afgaf. De puppies zouden er ineens uit kunnen komen. Daardoor konden ze die hond geen seconde alleen laten, aldus Loes. We vroegen aan Loes wat dan het alternatief was in haar ogen. Loes gaf aan echt geen andere oplossing te kunnen bedenken. Onze broek zakten hier wel echt een beetje van af. Het voelde een beetje alsof ze ditzelfde ook al eerder had zien aankomen maar voor zich uit had geschoven. Aan het einde van de middag appte Loes dat ze eventueel haar schoonmoeder zou kunnen vragen, maar dat ze dit eigenlijk liever niet deed omdat hun kinderen in de ochtend best druk zijn of iets dergelijks. We weten de precieze reden niet, omdat Loes dit bericht weer gauw verwijderde op Whatsapp. Loes schreef in de avond dat ze het niet geregeld kregen en dat ze nu met David zat te appen voor een oplossing. Mogelijk zou het dan toch allemaal niet lukken deze maand, schreef ze. Ons bloed zat op dat moment even te koken en we konden maar even beter niet meteen iets terugsturen. Een uur later stuurde Loes dat ze met David had afgestemd en David alsnog een andere oplossing zou zoeken de volgende dag. Ze zou ook graag met ons bellen die volgende dag. We konden er echt even niet bij dat ze dit alles zo tot het laatste moment had laten doorsudderen en daar raakten wij heel erg gefrustreerd van. We schreven terug dat dit alles veel met ons deed. Loes schreef terug dat dat bij haar ook het geval was en ze vond het essentieel om hierover te bellen…
Loes had geregeld met David dat ze die volgende dag rond 14.30 uur zou langs kunnen komen voor de echo. We vonden het erg lief van David dat hij alsnog een gaatje had gemaakt in zijn agenda, en zich zo flexibel had opgesteld. De schoonmoeder van Loes zou dan gelukkig de kinderen ’s middags van school kunnen afhalen. Dat was ook lief van haar schoonmoeder, appten we terug. Loes appte ons in de avond dat er één follikel zat en ze tot 19:00 uur kon bellen met ons. Ze zou op zondag (dag 15) terug moeten voor een volgende echo bij een collega van David. We belden haar meteen op om het een en ander te bespreken. Aan de telefoon bespraken we nog even kort wat er op de echo gezien was. Daarna spraken we uit dat we wat spanningen tussen ons voelden de laatste week. Milan vertelde dat hij er echt slecht van had geslapen dat er zo lang onduidelijkheden waren geweest over de echoafspraak en dat Loes het zo lang in de lucht had laten hangen. Loes was op haar beurt teleurgesteld en ook gefrustreerd hierover en vroeg zich af waarom wij niet hadden voorgesteld om haar kinderen naar school te brengen. Wij legden uit dat we hier wel even over hadden nagedacht, maar we dat een beetje buiten proportie vonden, omdat we dachten dat haar schoonouders relatief makkelijk zouden kunnen inspringen. Bovendien zeiden we dat we niet begrepen waarom Loes ons dan niet gewoon dit had gevraagd. We hadden in haar appjes niks uit deze verwachting richting ons kunnen opmaken. Loes vertelde dat haar schoonouders de laatste jaren fysiek erg achteruit waren gegaan en ze hen niet graag meer opzadelde met dit soort klussen. Dat was iets wat wij helemaal niet eerder zo hadden begrepen. Opnieuw was dit in onze ogen weer een geval van “dingen en verwachtingen eerlijk en laagdrempelig blijven uitspreken naar elkaar”. Omdat Loes niet veel tijd meer had om verder te bellen (het was bijna 19.00 uur), bespraken we als laatste nog een plan om aankomend weekend te insemineren en om face-to-face verder te praten met elkaar. Loes zou nog met Hanne bespreken wat hier verder de mogelijkheden voor waren, aangezien ze het erg druk hadden. Wij konden ons op zich het hele weekend aan hen aanpassen, maar Milan had wel een dienst op de huisartsenpost op zondagmiddag, vertelden we.
We vertellen in een volgende blog verder…