Beste lezers…
Eén uur na ons telefoongesprek (zie de vorige blog) vroeg Loes of we toch niet op donderdagavond telefonisch het een en ander konden uitpraten. Dit zagen wij niet echt zitten, omdat ons laatste telefoongesprek waarbij we veel informatie en moeilijke onderwerpen moesten bespreken, ook niet vlekkeloos en zonder kleerscheuren was verlopen. En dit keer was de hoeveelheid informatie nog veel en veel meer… Daarnaast zou Milan ook zijn eerste coronavaccinatie krijgen op die avond en kwam dat dus echt niet uit voor ons.
De volgende ochtend appten we hier verder over. Overdag ging het helaas ook niet lukken omdat we allebei erg druk waren op ons werk en allerlei vaste afspraken hadden staan die we niet zomaar konden en wilden afzeggen. We hadden ook het gevoel dat Loes wat haar betreft vooral wilde praten over een compensatie bij een meerlingzwangerschap en we vonden het heel belangrijk om dit persoonlijk met elkaar te bespreken en niet via de telefoon. Bovendien vonden we eigenlijk dat er eerst ook nog allerlei andere zaken besproken moesten worden waar we ons allemaal aan hadden geërgerd de afgelopen tijd. We probeerden daarom toch nogmaals vrijdagavond voor te stellen. Loes schreef dat ze het gevoel had dat wij het telkens afremden om het over de meerlingzwangerschap te hebben. Daarnaast stonden haar een aantal punten heel erg in de weg, net zoals bij ons, die ze heel graag wilde uitpraten, appte ze. Dat was exact ons punt dat wij ook heel erg zo voelden en we stelden voor om hiervoor op vrijdagavond goed de tijd te nemen om met elkaar te praten. Loes zag echt niet voor zich hoe ze die avond een slaapplek en een rustige praatplek kon creëren om met ons te kunnen praten. We stelden voor dat we ook onze eigen slaapspullen inclusief luchtbed zouden kunnen meenemen, maar we wilden ons ook niet teveel opdringen. Loes schreef dat hun huis nu volledig op z’n kop stond met de komst van de puppy’s en de kinderen voelden zich nog steeds ziek. We probeerden nog voor te stellen dat we ook gewoon terug konden rijden naar huis en dus bereid waren om de avondklok te doorbreken (in de hoop dat ons bezoek aan een draagmoeder als een goede reden zou worden gezien). Loes voelde zich heel erg onder druk staan, zo schreef ze, en wist het niet meer op dat moment. Als laatste stelde Loes nog voor dat we toch gewoon zouden kunnen insemineren, maar dat we verder nu geen contact zouden hebben en het later zouden uitpraten. Wéér later, dachten we. Zodat het nog meer kan broeien in ieders hoofd… De andere optie was om deze cyclus nu niet meer te benutten, appte ze. Dat vonden we erg zonde van alle ritjes die Loes nu op en neer naar het ziekenhuis in Nederland had gereden. We lieten het daarom op dat moment even bezinken.
In de avond besloten we om dan toch maar te insemineren op vrijdagavond en het dan verder nog niet uit te praten. We voelden dat er geen andere keuze was… Loes stelde nog voor om zaterdag bij het ziekenhuis af te spreken om het daar verder uit te praten. Dat vonden we wel erg omslachtig: dat we op vrijdagavond elkaar zouden zien waarbij we 2 uur heen en terug moesten rijden, en dat we op zaterdag dan ook nog een dik uur heen en terug moesten rijden om het uit te praten. Daarnaast vroegen we ons af waar we dan konden afspreken. In het ziekenhuis zouden we niet zomaar even ergens kunnen gaan zitten om het uit te praten en alle horeca was vanwege de lockdown gesloten. Dan zouden we al wandelend het buiten moeten uitpraten, maar daarbij stuitten we weer op het probleem dat je maar met twee personen over straat mag. En, het zou die dag ook heel erg koud worden, onder het vriespunt. Uiteindelijk mengde Hanne zich ook nog in het appgesprek (sinds lange tijd) met dat het vrijdagavond überhaupt niet uitkwam omdat ze met haar (schoon)broer en zijn vrouw hadden afgesproken. Hier zakte op dat moment onze broek eerlijk gezegd echt van af… Uiteindelijk kregen we toch een half uurtje van Loes en Hanne om op vrijdagavond tussen 20:00 en 20:30 langs te komen. We kregen er een vervelend gevoel van dat Loes en Hanne zich niet meer leken te willen aanpassen. Het over en weer naar elkaar toe bewegen, leek te zijn verdwenen. Op deze manier kon het allemaal nog eens heel lastig gaan worden, voelden we. Zelf speelden we even met de gedachte in ons hoofd om die volgende avond naar België af te reizen, om te vertellen dat we ermee wilden stoppen, want op deze manier gingen we er echt een beetje aan onderdoor. Maar de angst dat we daarna dan echt weer helemaal met lege handen zouden staan, hield ons tegen. We besloten toch te insemineren en het uitpraten dan dus tot een later moment uit te stellen. Voor ons gevoel dus lichtelijk gedwongen…
De volgende avond gingen we op weg naar België en zorgden we ervoor dat we stipt om 20:00 uur arriveerden. We vonden het een klein beetje ongemakkelijk dat er nu zoiets groots tussen ons in stond, maar daar probeerden we ons gauw overheen te zetten. De kinderen waren ook nog wakker, dus dat zorgde wel voor wat afleiding en luchtigheid. Ze wilden nog graag een taartje met ons eten, omdat hun oudste dat weekend jarig zou zijn. We moesten wel snel zijn met alles, omdat we maar een half uur de tijd hadden. Wonderbaarlijk genoeg was het ook allemaal gelukt binnen die tijd en gingen we weer huiswaarts.
De volgende dag was het alweer dag 21 van deze elfde cyclus en tijd voor de volgende echo. Er was voor die dag erg veel sneeuwval voorspeld in de loop van de dag. Gelukkig had Loes de echo in de ochtend en was het voor haar nog gewoon veilig om te rijden. Zelf maakten we ons wel een beetje zorgen dat we dan later op de dag nog naar België moesten rijden voor een inseminatie en wilden dit liever dus niet, aangezien we de dag daarvoor al geweest waren. Loes berichtte ons op dat moment dat ze aan het advies van David zat te denken over de inseminatiemomenten: 1) insemineren voordat er een eisprong(gevoel) is en 2) insemineren zodra er echt eisprong buikpijn wordt gevoeld. Loes vroeg of we dus wel hiervoor paraat wilden blijven staan. Er bekroop ons een gek gevoel na het lezen van dat bericht, alsof Loes ons een soort van in haar greep wilde houden. Voor ons was er nog steeds niet echt bewezen dat het buikpijngevoel echt altijd klopt met de ovulatie, aangezien ze er de vorige cyclus met haar buikpijn ook “naast” zat. Een echo na buikpijn was toen helaas niet uitgevoerd ondanks ons verzoek. Door alle frustraties die ondertussen speelden, werden we er een beetje recalcitrant van. We probeerden dat gevoel van ons af te schudden. Het zou averechts werken…
In de middag appte Loes ons dat we niet naar hen hoefden te skiën, aangezien de eisprong nu achter de rug was. Er waren geen follikels meer te zien op de echo. Ze had er dus deze keer niets van gevoeld. We hoopten dat we er dan de dag tevoren toch op tijd bij waren geweest. Aan de ene kant was het een opluchting dat we de sneeuw en gladde snelwegen niet hoefden te trotseren, maar aan de andere kant voelden we ook wel angst en onduidelijkheid over deze eisprong/cyclus. Er was nu verder niets meer aan te doen helaas… Het was nu verder aankijken of het deze keer toch raak zou zijn.
De volgende dag vroegen we of we onze afspraak konden gaan inplannen om dingen te gaan uitpraten. Vanwege de verjaardag van hun kind reageerde Loes pas de volgende dag en vroeg ons wanneer wij de komende twee weken zouden kunnen. Die dag was Milan een aantal keren bijna uit de bocht gevlogen en bijna tegen andere auto’s aangebotst tijdens het rijden van de huisartsvisites, door alle glibberige wegen. Het leek ons daarom niet verstandig om dat aankomende weekend af te spreken, maar we stelden de twee daaropvolgende weekenden voor. In de app verliep het plannen heel moeizaam en kregen we na herhaaldelijk doorvragen te horen dat het eerste weekend niet kon vanwege een verjaardag van een petekind op zaterdag en een puppybezoek op zondag. Zelf konden we ons niet voorstellen dat zulke dingen het hele weekend in beslag zouden nemen, maar dat moesten we maar accepteren. Het tweede weekend konden Loes en Hanne ook niet (reden onbekend). We kregen hier een heel slecht gevoel door en zagen in dat Loes niet meer bereid was om onze kant op te bewegen. Ons gevoel over het stopzetten van ons traject, van een paar dagen geleden, kwam heel sterk weer terug. We zagen geen heil meer in het uitpraten en we wilden er meer en meer een punt achter gaan zetten.
Een paar dagen later gaven Loes en Hanne aan de voorkeur te hebben voor een doordeweekse dag. Dat werd voor ons dan weer erg lastig door ons werk. We zouden dan op z’n vroegst pas om 20:00 uur in België kunnen zijn, om dan nog ingewikkelde onderwerpen te gaan bespreken, terug te rijden, en de volgende dag weer vroeg te gaan werken. Maar ons gevoel dat we ermee wilden stoppen, was in die afgelopen dagen alleen maar sterker geworden en we gingen wat proberen te regelen om zo snel mogelijk met elkaar in gesprek te kunnen gaan. De mogelijkheden die wij echter doordeweeks voorstelden, sloeg Loes één voor één plat. Uiteindelijk stelde ze zelf het eerste weekend van maart voor. Dat zou betekenen over één maand! We konden niet begrijpen dat ze zo met ons om kon gaan. Daarnaast zou het ook betekenen dat ze dan weer aan een nieuwe cyclus zou gaan beginnen en dus weer met Clomid verder zou gaan. Dat vonden wij erg vervelend voor haar, aangezien wij nu echt wilden gaan stoppen met haar. Maar ja, dat moesten we nog wel vertellen, en anders dan tijdens een fysiek gesprek zo’n langdurig traject afsluiten, vonden we niet acceptabel. We vroegen of ze zich wel realiseerde dat dit betekende dat dit in haar volgende cyclus zou zijn. Hierop antwoordde Loes dat de volgende cyclus voor haar een secundaire rol speelde en dat ze echt wilde praten voor we verder zouden gaan. Jeetje, ja wij ook, dachten we. Maar die kans krijgen we maar niet… Wij hadden het ook heel graag nog uitgepraat, maar we raakten extreem gefrustreerd en boos dat ze onze afspraak zolang bleef uitstellen. Met alle gevolgen van dien. Dit alles bevestigde voor ons alleen nog maar meer dat het tijd was om te gaan stoppen. De koek leek aan beide kanten op te zijn… En, zo beseften we, we waren inmiddels ver afgedreven van datgene waar we voor stonden. Zo gingen we hieraan onderdoor. Het was tijd voor zelfbescherming, hoe verdrietig ook…