In onze vorige blog hebben we jullie verteld dat we hadden besloten met ons traject met Loes te gaan stoppen. Wij wilden dit natuurlijk eigenlijk het liefst zo snel mogelijk aan Loes en Hanne gaan vertellen, maar de eerste mogelijkheid vanuit hen was pas volgende maand op 7 maart 2021… We zouden om 15:00 uur bij hen thuis afspreken. Voor de rest bleef het sindsdien ongemakkelijk stil in de groepsapp. Normaal gesproken zouden we tussendoor wel eens peilen hoe het ging met elkaar of over andere ditjes en datjes appen, maar er speelde nu zoiets groots tussen ons, dat het dus angstvallig stil bleef. Ook vanuit de kant van Loes en Hanne, zij voelden dus waarschijnlijk precies hetzelfde.
Het was inmiddels alweer twee weken nadat we voor de laatste keer hadden geïnsemineerd. We wisten niet of we op tijd waren geweest voor de eisprong, aangezien er geen follikels meer te zien waren op de laatste echo en Loes deze keer helemaal niets van een eisprong had gevoeld. Zelf achtten we de kans zeer klein dat Loes nu zwanger zou zijn en we verwachtten dus de menstruatie een dezer dagen.
Drie dagen later begonnen we ons af te vragen of Loes wel de stilte op de app zou durven/willen doorbreken met een bericht dat ze aan het menstrueren was. We besloten dus zelf maar de eerste stap hierin te zetten en te vragen of ze een goed weekend hadden gehad, en of ze van het fijne lente weer hadden genoten. Een paar uur later volgde er een kort antwoord met “ja hoor en jullie?”. Wij vertelden even kort over ons weekend en besloten over te gaan op de wat directere benadering en te vragen of Loes al ongesteld was geworden. “Nog niet” was het antwoord. Wow, oké, dat betekent dat Loes alweer drie dagen overtijd is, dachten wij. Meestal zouden we op deze dag gaan testen samen, maar er kwam verder na dit bericht geen initiatief meer vanuit hun kant. Het voelde allemaal heel ongemakkelijk. “Zul je zien dat ze nu wel zwanger is, op het moment dat je het ’t niet meer verwacht”, dachten we nog. We zaten intussen ook in tweestrijd met onszelf, waarbij we aan de ene kant hoopten dat Loes toch niet zwanger was, omdat het nu zo slecht tussen ons ging en we hadden besloten te stoppen. Aan de andere kant was dit natuurlijk tegelijkertijd wel waar we al vijf jaar lang naartoe hebben gewerkt, dus het mag wel een keer zo zijn. Milan was bang dat in dat geval we er echt niet meer gingen uitkomen samen, dat we te verschillend waren om weer op één lijn te komen en dat het daarmee dus ook nog veel problemen ging geven in de toekomst. Pieter stond hier wat positiever in en dacht dat we goed met elkaar moesten blijven praten (als hier de kans voor werd geboden) en dat we toch nog meer de verschillen aan beide kanten moesten accepteren.
De volgende dag was er nog steeds geen nieuw bericht over de menstruatie en vroegen we wanneer zij wilden gaan testen op zwangerschap. Hierop antwoordde Hanne dat ze morgen een zwangerschapstest gingen kopen. We vroegen ons af of dit een goed idee was, omdat we de afgelopen keren via de huisarts in het bloed hadden laten testen, omdat Loes altijd wat moeite heeft om de urinezwangerschapstest uit te voeren en te interpreteren. We hadden echt geen zin om in dit stadium weer zoveel onduidelijkheid te hebben hierover en stelden toch voor om het bij de huisarts te laten doen, zodat we echt een zwart-witte uitslag zouden krijgen. Dit vond Loes gelukkig ook een goed idee en ze ging de volgende dag kijken voor een plek op donderdag, zei ze (op dinsdag). Maar zoals we inmiddels al gewend waren van Loes, keek ze pas op de donderdag zelf of er nog een plek was bij de huisarts en die bleek die dag al helemaal vol te zitten. Zelf had ze op vrijdag absoluut niet de mogelijkheid om naar de huisarts te gaan, dus dan werd het alweer na het weekend op maandag. Echt weer even een “broekafzak”-momentje waarbij we ons maar moesten neerleggen.
In het weekend begonnen we wel steeds meer hoop te krijgen, want Loes was nu alweer één week overtijd terwijl ze die cyclus 100mg Clomid had gebruikt. Dan kan het toch niet anders zijn dan dat ze zwanger is? Milan kon hier ook geen andere verklaring voor bedenken met zijn medische achtergrondkennis. Pieter probeerde wel weer even een slag om de arm te houden en zei dat we wel vaker voor situaties hadden gestaan waar we eigenlijk geen andere verklaring hadden gehad, en er dan toch een onverwachte “aap uit de mouw” kwam. We moeten echt proberen om met beide benen op de grond te blijven staan en het nog even af te wachten tot maandag. We vroegen ons af hoe Loes het resultaat aan ons zou brengen, want normaal gesproken spraken we elkaar hierover aan de telefoon. Zou toch wel jammer zijn als ze het positieve nieuws zo maar even op de app zou zetten…
Op die maandag hadden we beide een erg hectische en drukke werkdag en dat zorgde voor een goede afleiding om niet te veel aan de zwangerschapstest te denken. Rond 18:00 uur appte Loes ons al. Pieter was op dat moment net thuis, maar Milan was nog op het werk. Het bericht luidde dat de test negatief was. Loes had erg getwijfeld of ze ons zou bellen of appen en had besloten voor een appje te kiezen, schreef ze. Dit omdat we nu zo weinig contact hadden en we mogelijk teveel hoop zouden krijgen bij een telefoontje. Dat begrepen we goed van haar. We hadden inderdaad toch weer hoop gekregen, berichtte Pieter aan Loes. Gelukkig kwam Milan ook net thuis van zijn werk, had hij het appje in de auto al gelezen en konden we elkaar troosten. We snapten er weer helemaal niets van. Hoe kan je met 100mg Clomid en een echo waarbij de follikel is verdwenen daarna 3 weken overtijd zijn? Hierbij had het monitoren van de cyclus na de veronderstelde eisprong wel meerwaarde gehad om te bewijzen dat deze goed was opgetreden, maar hier dachten we toen pas aan. Loes stelde ook op de app voor om naar ons toe te komen op 7 maart, voor het gesprek. Hier schrokken we even van, omdat Loes überhaupt maar twee keer bij ons was geweest in de afgelopen twee jaar en we ervanuit waren gegaan dat wij naar hen zouden rijden. Hier bij ons zouden we wel in alle rust met elkaar kunnen praten… We vermoedden dat Loes naar ons wilde komen omdat zij er ook een punt achter zou willen zetten, maar dit wisten we natuurlijk niet zeker. Misschien wilde zij het toch proberen uit te praten en dan vonden we het lullig dat zij er zo lang voor naar ons zou moeten rijden. Ook zouden we het een mooie afsluiter vinden om nog één keer die kant op te rijden en daarmee ook afscheid te kunnen nemen van de kinderen, want we zouden hen misschien wel nooit meer zien. Gelukkig vond Loes het nog steeds prima dat we bij hen zouden afspreken, toen we dit voorstelden.
Het was daarmee nog een weekje afwachten voordat we het met elkaar konden afsluiten. We bedachten een mooi symbolisch cadeau voor Loes in de vorm van een aantal edelstenen met bepaalde toepasselijke betekenissen, en kochten de dag voor onze afspraak een grote bos bloemen.
De volgende blog meer over deze laatste afspraak…
De WENSVADERS