In sneltreinvaart door het papierwerk

Dag allemaal,

Het was eind maart 2021 en we spraken weer af met Marjolijn om de checklist verder te bespreken. Het werd een lange avond met goede gesprekken, waarbij we de checklist bijna helemaal hadden doorgenomen. Een groot bespreekpunt was dat Marjolijn het erg belangrijk vond om het kindje een zo goed mogelijke start te geven d.m.v. het geven van borstvoeding. Dit zou ze graag via directe borstvoeding doen. We spraken lang met elkaar over hoe we dit dan praktisch voor ons zagen. Uiteindelijk hadden we bedacht dat Marjolijn bij ons thuis de kraamweek zou kunnen doorbrengen. We vonden het vanuit onze kant erg belangrijk dat het kindje ook goed aan ons als vaders zou kunnen hechten en spraken af dat we de borstvoeding dan 50/50 live/gekolft zouden doen. Dit ook omdat Marjolijn de week na de kraamweek niet meer bij ons zou zijn, en we dit ook niet een te grote plotselinge verandering voor het kindje wilde laten zijn (en voor ons als vaders zijnde). In de tweede week zou Marjolijn nog eenmaal per dag langskomen voor directe borstvoeding, daarna niet meer. We zouden daarna zien hoe lang de borstvoeding dan stand zou houden en mogelijk zou blijven. Aan het financiële stuk kwamen we toen na de lange gesprekken niet meer toe, het was al laat. Hier besloten we de week daarna weer opnieuw voor af te spreken.

In het weekend verwerkten we alle punten van de checklist, die nodig waren voor de overeenkomst. We konden fijn onze vorige overeenkomst met Loes aanpassen. Deze was immers destijds ook nauwkeurig doorgenomen en goedgekeurd door advocate Wilma en vormde daardoor een hele goede basis. Sommige grote stukken konden er wel uit, omdat dit sloeg op het verschil Nederland-België. Een ander ding dat wel ingewikkeld zou blijven, was dat Marjolijn getrouwd is met een man, wat bij Loes dus anders was.

De week daarna spraken we dus weer met Marjolijn af. Dit keer voor het eerst bij haar thuis. Milan was hier wel al een paar keer eerder geweest, maar Pieter nog nooit. Zo ontmoette Pieter ook de man van Marjolijn, die we Frans noemen in de blog, en hun kinderen. De jongste had Pieter al een keer eerder ontmoet, toen we een middagje op hem pasten voor Marjolijn. Frans en de kinderen zaten nog midden in een Smurfen aflevering voor het slapen gaan, dus we konden niet echt storen natuurlijk. Marjolijn gaf ondertussen een rondleiding aan ons door haar huis. Daarna konden we in de huiskamer gaan zitten, want Frans ging de kinderen naar bed brengen. We hebben Frans daarna de rest van de avond helaas niet meer gesproken of gezien.
We hadden de voorlopige overeenkomst uitgeprint meegenomen en deze kon Marjolijn op een rustig moment doornemen en aan ons haar op- en aanmerkingen laten weten. We bespraken allereerst of Marjolijn nog had nagedacht over een advocaat, en of ze Nicoline Grijmans dan zou willen. Omdat wij bij haar een goed gevoel hadden, ging Marjolijn daarin mee. Dit zouden we voor haar in gang gaan zetten.
Daarnaast was het enige grote punt uit de overeenkomst dat nog openstond om te bespreken het financiële stuk. Marjolijn had hier een berekeningsoverzicht van gemaakt. Bij sommige kostenposten vroegen we ons even af of deze daadwerkelijk wel zo hoog zouden uitvallen. We merkten dat toen we erop doorvroegen, Marjolijn hier een beetje van aangeslagen raakte. Marjolijn schetste toen dat ze met een zwangerschap wel een risico loopt op haar gezondheid en dat daarmee in vergelijking de 500 euro vergoeding van de staatscommissie eigenlijk een lachertje is. Uiteindelijk kwamen we tot een akkoord waar we voor wilden gaan, fijn. Toch altijd niet zo’n favoriet bespreekpunt natuurlijk, de geldzaken…
Als laatste was er nog wat uitzoekwerk te doen voor de verzekeringen, maar hier zou Marjolijn met haar man Frans over gaan overleggen, want Frans zou hier meer over weten. Om de sfeer weer even wat luchtiger te maken, veranderden we van onderwerp. Marjolijn vroeg ons wat voor eigenschappen we van onszelf hoopten terug te zien in een kindje. Hier fantaseerden we een beetje over. Marjolijn vertelde plotseling ook dat ze al een soort ziel van ons toekomstige kindje bij zich voelde, eigenlijk al een jaar lang en dat dit de laatste drie maanden steeds sterker was geworden. Dat vonden we een mooie gedachte en hoopten maar dat dit een goed teken was, dat het ons deze keer eindelijk zou gaan lukken!

In de dagen die volgden, maakten we onze voorlopige overeenkomst verder gereed met de input van Marjolijn. Deze stuurden we door naar onze advocate Wilma Eusman. Daarnaast regelden we advocate Nicoline Grijmans voor Marjolijn. We bespraken met Nicoline dat we de overeenkomst net naar Wilma hadden gestuurd en we deze binnen twee weken terug zouden verwachten. Dan zou Nicoline een gesprek met Marjolijn kunnen hebben hierover. Nicoline zei nog expliciet tegen ons dat Frans hier dan ook bij moest zijn, aangezien hij in eerste instantie juridisch vader wordt en dus ook nodig is in het hele proces. We kregen ook een hele hoop formulieren toegestuurd van Nicoline die we samen met Marjolijn moesten invullen. Er was dus weer wat werk aan de winkel!

Een week later hadden we een belafspraak met Wilma staan om de punten uit de overeenkomst te bespreken die aangepast moesten worden. Wilma heeft wel altijd veel woorden nodig om haar punt uit te leggen, dus de tijd tikt dan voor je gevoel weg. Uiteindelijk, na één uur gebeld te hebben met Wilma, waren alle punten besproken. Wilma vond dat we als een speer door de overeenkomst heen waren gegaan. Hier konden we wel om lachen en we waren blij dat we alweer bij deze stap waren aanbeland. We vroegen Wilma om haar wijzigingen zelf in de overeenkomst te verwerken, zodat het geen langslepende kwestie zoals de vorige keer zou gaan worden. Wilma stuurde de aangepaste overeenkomst een paar dagen later naar ons op.
Die dag kregen we ook te horen dat Marjolijn al een afspraak met Nicoline had gemaakt voor de week daarna. Het ging dus lekker vloeiend en we stuurden Nicoline de conceptovereenkomst, zodat ze deze kon bespreken met Marjolijn de week erna. Marjolijn had niet meer van Nicoline gehoord dat Frans bij de afspraak met Nicoline moest zijn en zou nog naar Nicoline gaan mailen om te vragen of dat per se nodig was. Af en toe kregen we het gevoel dat Marjolijn Frans niet wilde betrekken, of dat Frans ook echt niet betrokken wilde zijn. Nicoline vond dit wel echt per se nodig, omdat het hele traject ook consequenties heeft voor Frans. Gelukkig kon Frans toch ook bij het gesprek aanwezig zijn, hoorden we. 

Het was inmiddels eind april 2021 toen Marjolijn het gesprek had met Nicoline. Ze berichtte ons dat het een heel fijn en nuttig gesprek was geweest. Er waren ook hier en daar nog wat extra punten naar voren gekomen die we nog moesten bespreken. Marjolijn belde de dag erna om ons helemaal bij te praten. De belangrijkste punten die we nog moesten bespreken, waren onder andere dat we naast een minimaal aantal contactmomenten in het jaar ook een maximaal aantal contactmomenten zouden moeten afspreken, zodat je hier geen verkeerde verwachtingen in hebt naar elkaar. Daarnaast zouden Marjolijn en wij erover moeten nadenken wat de rol van Marjolijn’s eigen ouders en zus zou worden t.o.v. het kind. Ook had Nicoline een punt aangedragen over het geboortekaartje. Vernoem je hier Marjolijn wel of niet op? Of doe je iets symbolisch? Daarnaast moest Marjolijn nog een overlijdensrisicoverzekering regelen naast de arbeidsongeschiktheids- en ziektekostenverzekeringen die ze al had. Dit om haar inkomen voor hun gezin te verzekeren. Als laatste zouden Marjolijn en Frans een wijziging in hun testament moeten maken, waarbij het kind geen erfgenaam zou worden van hen. Deze punten zou Nicoline in de overeenkomst wijzigen en vervolgens naar Marjolijn sturen. 

Weer veel stof om de komende tijd over na te denken en te bespreken met elkaar dus.
In de volgende blog meer!

Milan & Pieter

De naam Frans is gefingeerd.