Uitstel

Beste lezers,

Zoals te lezen was in onze vorige blog, waren we op een moeilijk punt aanbeland in ons traject met Marjolijn. Marjolijn wilde per se met “mama” aangesproken worden door het kind en door ons in het bijzijn van het kindje. Voor ons voelde dat niet zo goed, omdat wij de term “mama” met een opvoedende rol associëren en deze rol zou Marjolijn niet hebben.
Het was eigenlijk lastig dat we nu pas op dit punt waren gekomen, nu we al zo ver waren in de voorbereidingen met de overeenkomst en de advocaten. Het verbaasde ons eigenlijk ook dat dit punt niet op de checklist stond van de Zwanger voor een ander website. Bij onze vorige twee draagmoederconstructies was dit punt eigenlijk ook helemaal niet aan bod gekomen. Maar volgens ons zouden de vorige dames het ook niet verwacht hebben dat ze met “mama” aangesproken zouden worden, maar zeer waarschijnlijk gewoon met hun voornaam. Waarschijnlijk omdat zij toch fysiek verder van ons afstonden en daarmee ook op emotioneel vlak. We wisten eigenlijk ook niet hoe andere mannenstellen met een draagmoeder dit hadden aangepakt en besloten een berichtje op de facebook groep voor wensouders te plaatsen:

“Vraag aan mannenstellen met een laagtechnologische draagmoeder (eicel van de draagmoeder zelf). Wat voor afspraken hebben jullie gemaakt over hoe jullie de draagmoeder zullen noemen in het bijzijn van het kind? Gewoon bij de voornaam, of moeder + voornaam of mama? Of nog iets anders?
Hoe wil de draagmoeder aangesproken worden?
En hoe noemt het kind de draagmoeder?
We zijn erg benieuwd hoe anderen dit aanpakken. Alvast bedankt!
Je mag ook in een pb’tje antwoorden.”

De reacties die volgden, waren voornamelijk dat wensouders zelf de draagmoeder bij de voornaam noemden, maar dat ze de keuze bij het kind zouden laten en het niet erg zouden vinden als het kindje “mama” zou gebruiken. Een andere reactie was nog dat ze de ene keer “mama” zeiden en de andere keer de voornaam. Ook was er nog een reactie van iemand die “supertante” ging gebruiken. Hier voelden we zelf weinig voor en we wisten ook zeker dat Marjolijn dat ook absoluut niet zou willen. Het meest voelden we zelf nog voor een soort mix, waarbij je zelf niet per se verplicht bent om “mama” te zeggen maar dit wel gebruikt tegenover het kind, afwisselend met “moeder” in derde persoon, en de voornaam. Het zou misschien ook iets zijn dat moet groeien en later natuurlijker zou voelen, maar omdat het nu zo zwart-wit in de overeenkomst staat, heb je daar zelf geen keuzevrijheid meer in en word je daar wel toe verplicht, en dat voelde voor ons ook niet goed. We lieten het nog een aantal dagen rusten voordat we weer contact zochten met Marjolijn.

Toen we een week later weer een afspraak met Marjolijn probeerden in te plannen, bleek dit ineens lastiger te gaan dan voorheen. Marjolijn kon niet in het weekend en wilde eigenlijk overdag doordeweeks met ons praten, omdat we nu zo’n gewichtige thema’s aan het bespreken waren. De keren dat we in de avond afspraken, hadden onze gesprekken natuurlijk wel wat losgemaakt en dat blijft nog wel even in je hoofd doormalen wanneer je eigenlijk wil gaan slapen. Dat begrepen we goed, maar Pieter werkt fulltime overdag doordeweeks en Milan heeft ook niet veel gaatjes in zijn agenda doordeweeks. We stelden toch dinsdagochtend en woensdagmiddag voor. Dit ging voor Marjolijn niet lukken en ze stelde op haar beurt donderdag en vrijdag voor. Dit waren juist net twee dagen dat Milan overdag in de huisartsenpraktijk werkt, en dus echt niet flexibel is. Waar Marjolijn eerder nog zo flexibel was, leek dat nu een stuk minder te zijn en we kregen er een rottig gevoel bij. We besloten haar de volgende dag op te bellen om de lucht een beetje te klaren. We vertelden haar aan de telefoon dat we al een stuk luchtiger over de term “mama” dachten en we er wel uit dachten te gaan komen samen. Marjolijn vroeg hier meteen op door, maar we vonden het beter om dit weer face-to-face te bespreken. Marjolijn vertelde dat ze ook nog een aantal andere punten had uit de overeenkomst die ze nog met ons wilde bespreken. Door deze uitspraak werden we wel een beetje gespannen natuurlijk… We besloten in de week daarna op dinsdag op een terrasje af te spreken. Phoeh, dat duurt wel weer even, dachten we, maar goed het is niet anders.

Het was op dat moment alweer een tijdje geleden sinds we elkaar voor het laatst hadden gezien, dus we hadden eerst weer best wat bij te praten over andere zaken dan draagmoederschap die de afgelopen tijd hadden plaatsgevonden. Na een half uur besloten we te switchen naar hetgeen waarvoor we nu eigenlijk bij elkaar waren. Allereerst was dat natuurlijk het punt over “mama”. We vertelden Marjolijn dat we dit punt wel konden accepteren, omdat we dit de laatste tijd ook wat meer hadden kunnen laten bezinken en eraan hadden kunnen wennen. De associatie van het woord “mama” met een opvoedende rol ligt vooral bij onszelf en het kindje zal zelf een andere associatie daarmee krijgen, omdat de rol van Marjolijn nu eenmaal anders zal zijn dan die van een “traditionele mama”. Het zal nog steeds een bijzondere band zijn en met het woord “mama” hopen we ook dat er geen grote onduidelijkheden zullen zijn over de ontstaansgeschiedenis van het kindje. Natuurlijk speelde voor ons ook mee dat Marjolijn ons in feite geen andere keus had gelaten dan haar wens op dit punt te accepteren, maar dat spraken we bewust niet op die manier uit. Wel vertelden we dat het voor ons nog wat te ver voelde gaan om het zo zwart-wit in de overeenkomst te zetten dat wij Marjolijn echt altijd zouden moeten aanspreken met “mama” in het bijzijn van het kind. Het is ook iets dat moet groeien, maar we beloofden dat we er ons best voor zouden gaan doen en formuleerden het allemaal zorgvuldig samen in de overeenkomst.
De andere dingen die Marjolijn nog wilde bespreken, waren in principe meer bepaalde bewoordingen van punten uit de overeenkomst. Dit betroffen eigenlijk standaarddingen die de advocaten erin hadden gezet, maar hierdoor voelde Marjolijn zich soms als een soort “broedmachine”. We vonden het prima als zij het zou aanpassen, zodat zij zich er comfortabeler bij zou voelen.
Daarnaast hadden wij ook nog enkele kleine punten die wij in de overeenkomst wilden aanpassen, en hier zouden wij op onze beurt een voorzet voor doen. Marjolijn moest ook nog steeds een afspraak maken met een verzekeringsagent voor informatie over een levensverzekering en nog met een psycholoog, op aanraden van Nicoline. We hoopten dat ze hier gauw voor zou gaan bellen. Al met al toch nog een aantal losse eindjes dus…

We maakten de overeenkomst weer zo snel mogelijk gereed en stuurden deze opnieuw op naar Marjolijn. Een dikke week later vroegen we haar of ze deze al had kunnen lezen en of ze al wat had gehoord over de verzekering en de psycholoog. We hoopten dat we de overeenkomst nu zo gauw mogelijk konden afmaken, zodat we de volgende cyclus echt konden gaan starten. Helaas had Marjolijn nog steeds niets gehoord over deze dingen. Ze was daarnaast ook erg druk met het plannen van de verjaardag van haar dochter. Even later stuurde Marjolijn ons ook nog een bericht met de boodschap dat ze er tegenop zag om in de zomer zwanger te raken met de warme dagen. In het eerste trimester is vermoeidheid de meestvoorkomende klacht en ze wou niet de hele zomer vermoeid zijn wanneer haar eigen kinderen vakantie zouden hebben. Dat viel wel even erg rauw op ons dak, het was volstrekt nieuwe informatie voor ons. Vooral omdat we het zo in een bericht moesten lezen. We wisten even niet goed hoe we erop moesten reageren. Even later liet Marjolijn nog per bericht weten dit heel erg vervelend voor ons te vinden, maar dat het in principe maar om een paar weken “vertraging” zou gaan. We snapten het vanuit haar kant ook wel goed en we hadden verder ook niet echt iets om er tegenin te brengen. We hoopten dat we dan wel de uitgerekende eisprong van begin augustus zouden kunnen gaan benutten, stuurden we. Maar helaas zou Marjolijn dan op vakantie zijn en zou het dan toch alweer gauw eind augustus of begin september worden, antwoordde zij op haar beurt… Hier baalden we natuurlijk wel best van, maar er zat niets anders op dan dit te accepteren en geduldig af te wachten… Onze tijd zal wel komen, zeiden we tegen elkaar… Maar zou dat?

Tot over twee dagen met het vervolg in onze volgende blog!

M&P