Vaccinatie perikelen

Lieve lezers,

Marjolijn was weer bijna terug van vakantie. We hadden afgesproken dat haar man Frans de overeenkomst na hun vakantie zou tekenen, omdat hij al gauw weer zelf op een tweede vakantie zou gaan. We deden de overeenkomst dus bij hen in de brievenbus ter ondertekening, zoals Marjolijn had gevraagd. Een week daarna zouden we de overeenkomst met z’n drieën zelf ook gaan tekenen, waarbij Marjolijn een soort “ceremonie” wilde houden, om het moment te markeren. We keken erg uit naar dit bijzondere moment. We vroegen in de app of Marjolijn nog wel een nieuwe afspraak had gemaakt bij de psycholoog, maar hier reageerde ze een beetje gepikeerd op, met dat ze echt nét terug was van vakantie. We excuseerden ons en zeiden dat we ons alleen afvroegen of psycholoog Vivian nog was ingegaan op haar nieuwe datumvoorstellen. Hier reageerde ze niet meer op…
Een paar dagen later was Frans jarig en feliciteerden we hem via de app. Even later belde Marjolijn ons op en we vertelden over elkaars vakantie. Ze liet ons weten het niet meer te gaan redden om met Frans naar de overeenkomst te kijken, omdat hij die dag jarig was en de volgende dag op vakantie zou gaan. Volgens Marjolijn zou het niets uit moeten maken dat we de overeenkomst pas na de vakantie van Frans zouden ondertekenen, omdat Marjolijn toch pas eind augustus haar menstruatie verwachtte en vervolgens een tijdje daarna haar ovulatie. Zelf waren we hier een beetje verward over, aangezien wij zelf dachten dat Marjolijn juist eind augustus zou ovuleren zoals we eerder hadden uitgeteld, maar dit klopte volgens Marjolijn niet. Marjolijn stelde ons dus een nieuwe datum voor, eind augustus in de avond. Hiervoor moesten we onze eigen plannen wat verschuiven, maar dat kwam wel goed. Al met al toch een beetje een teleurstelling voor ons, maar we wilden ons flexibel opstellen en vooral het contact met elkaar goed houden.

Op de nieuwe dag dat we zouden afspreken, belde Marjolijn ons in de ochtend op. Ze was het afgelopen weekend erg ziek geweest, met koude rillingen die ze niet onder controle kon houden, zo zei ze. Volgens Marjolijn was dit de eerste keer in haar leven dat ze echt ziek was geweest. Het ging nu wel weer oké, en ze had gister en eergister ook alweer gewerkt. Maar omdat ze het toch nog rustig aan wilde doen, vroeg ze of we het voor die avond enkel bij een kort bezoekje met het ondertekenen van de overeenkomst konden houden, onder het genot van een kopje thee. Dat vonden we natuurlijk prima. Fijn dat we nu konden gaan tekenen!
Die avond was Frans er ook voor een deel bij. Hij had er een fijne vakantie op zitten in Noorwegen. Ook de vakantie met het gezin daarvoor was heel fijn geweest, maar wat Marjolijn betrof echt te kort. Op een gegeven moment gingen we over tot het ondertekenen van de overeenkomst. Veel handtekeningen en op iedere pagina een paraaf. Een speciaal moment, dat we vastlegden met een aantal foto’s. Het voelde voor ons bijzonder dat we weer op dit punt waren, klaar voor de start. Om het moment een beetje te vieren, hadden we een cadeau voor Marjolijn meegebracht, een rozenkwarts kaarsenhouder. Rozenkwarts zou namelijk de vruchtbaarheid bij vrouwen kunnen stimuleren. Voor onszelf hadden we ook maar kleine edelsteentjes gekocht die dat bij mannen zouden moeten stimuleren. Niet dat we daar per se in geloofden, maar het was een mooi gebaar en kon natuurlijk geen kwaad. We wilden graag met het cadeau nog eens aan Marjolijn laten blijken hoe blij we waren dat ze ons wilde helpen met onze kinderwens.
Marjolijn vertelde dat ze wel al wat krampen voelde, dus ze verwachtte haar menstruatie één dezer dagen. Ze zou ons op de hoogte houden, zei ze, want dan konden we vervolgens afstemmen welke dagen we zouden gaan insemineren. We gingen daarna maar weer gauw op huis aan, zodat Marjolijn weer verder kon rusten.

Begin september 2021 polsten we al voorzichtig een keertje per whatsapp of de menstruatie al was begonnen. Marjolijn liet weten dat ze wel nog steeds krampen voelde, maar de menstruatie nog steeds niet doorbrak. Ook waren wij dit jaar weer naar de jaarlijkse draagmoederpicknick geweest met z’n tweeën, waarover we Marjolijn in een berichtje vertelden. Marjolijn had helaas geen tijd gehad om mee te gaan. Pieter had er best wel tegenop gezien om te gaan, maar Milan vond dat we ons gezicht moesten laten zien. Het was uiteindelijk een erg mooie dag geworden. Toen we aankwamen, zaten er al drie mannenstellen op ieder hun eigen kleedje op gepaste corona-afstand. We kenden de organisatoren van de picknick al van andere bijeenkomsten. Zij hadden hun zoon bij zich. We stelden ons meteen voor aan iedereen en vroegen waar iedereen vandaan kwam om een beetje het ijs te breken. De organisatoren kwamen zelf uit Utrecht, dus voor hen was het een thuiswedstrijd. De andere twee stellen kwamen uit Den Bosch en uit de buurt van Eindhoven. Een ander stel uit Leeuwarden kwam op dat moment aangelopen. Steeds meer mensen kwamen erbij, nu ook vrouwen, gezinnen en andere mannenstellen. Uiteindelijk waren er echt veel mensen op de picknick afgekomen (overwegend net wat meer mannenstellen dan vrouwen) dit jaar. We hadden ons verhaal aan best wat mensen kunnen vertellen die dag, dat voelde wel goed om te doen. Veel andere mannenstellen zaten nog echt in de oriënterende fase, en eigenlijk niemand was al zo lang zonder resultaat “bezig” als wij. Het was fijn om wat ervaringen en tips uit te wisselen, echt een geslaagde picknick. Moe en voldaan waren we weer op huis aan gegaan. 

De volgende dag liet Marjolijn zelf weten dat ze nog steeds niet ongesteld was geworden. Ze dacht dat het kwam doordat ze laatst zo ziek was geweest. Ze had dit nog niet eerder zo meegemaakt, schreef ze. Daarnaast voelde ze zich nog steeds niet fit, omdat haar zoon en zij nu ook buikgriep-achtige klachten hadden. We vonden het fijn dat Marjolijn dit zo even uit zichzelf liet weten. Het stelde ons weer wat gerust. We konden niet meer doen dan afwachten, zeiden we tegen elkaar…

Een week later vroegen we of Marjolijn alweer opgeknapt was. Ze voelde zich weer helemaal goed, hoorde we. Ze had eerst een onrustige buik gehad en van die premenstruele pijn alsof de menstruatie moest komen, maar het niet krachtig genoeg was om door te breken. Dat had ze nu helemaal niet meer, alles was nu rustig. Ze appte ons ook meteen er achteraan dat we hadden afgesproken dat zij ons wat liet weten als er nieuws was, dus bij voorkeur geen berichtgeving meer daarover, want ze wilde zich ook niet opgejaagd voelen, ze had er immers zelf ook geen invloed op. Dat begrepen wij volkomen en het was ook zeker niet onze bedoeling om haar op te jagen. Dit antwoordden we dus, maar we berichtten ook voorzichtig dat we persoonlijk een week lang radiostilte ook niet zo prettig vonden en dat we ons toch wel wat zorgen maakten of ze überhaupt weer beter was geworden, vandaar ons berichtje. Hier reageerde Marjolijn niet meer op.

Weer een week later belde Marjolijn ons op om te vertellen dat ze vanaf de volgende dag een lang weekend op retraite zou gaan naar Friesland. Even helemaal rustig de tijd hebben voor haarzelf. Ze had die dag al een klein beetje gebloed, zo leek het, en dat zou betekenen dat morgen haar menstruatie eindelijk echt zou beginnen dacht ze, bijna een maand verlaat. Het was dus goed dat ze nu even op adem zou kunnen komen, zei ze. Ze zou ons na dit weekend weer wat laten weten. We hoopten maar dat het nu toch echt zou doorzetten en dat we konden gaan beginnen met de inseminaties binnenkort…

Maar helaas, begin oktober was Marjolijn nog steeds niet ongesteld geworden en ze stuurde ons een berichtje. “Hebben jullie gehoord over menstruatiestoornissen na corona vaccinatie?” Ze had eind juli haar Janssen vaccin gehad, zei ze. Ze verwachtte daarna haar menstruatie dus eind augustus/begin september, maar deze menstruatie was volledig weggevallen. Ze dacht op dat moment in eerste instantie dat dit kwam doordat ze even flink ziek was geweest, maar dit zou ook allemaal kunnen komen door de vaccinatie, dacht ze nu. Op internet en in het nieuws hoorden we ook steeds vaker berichten dat dit kon gebeuren. Wij hadden zelf gehoord dat bij borstvoedende vrouwen de melkproductie ineens zou kunnen stoppen door vaccinatie, dus we konden ons voorstellen dat de vaccinatie ook iets met de hormoonhuishouding van de vrouw en dus met de menstruatie zou kunnen verstoren. Voor nu was dat dus onze conclusie. En zat er (wederom…) niks anders op dan afwachten.

Komt in de volgende blog aan het wachten een eind?
Je leest het overmorgen weer…

Fijne zondag!