Tussen hoop en vrees

Beste lezers,

We waren blij met weer eens een contactmoment met Marjolijn. Al was het wel alleen met Milan, die thuis zat met corona en belde met Marjolijn om weer eens flink bij te praten. Na een dik uur met elkaar aan de telefoon te hebben gehangen, hadden ze het over allerlei dingen gehad die in elkaars leven speelden nu (werk, gezin/familie, ons nieuwe huis, etc), behalve over het traject waarin we ons samen bevonden. Over de moeilijkheden die we de afgelopen tijd hierin ervaarden, praat je niet zo makkelijk met elkaar aan de telefoon en hiervoor wilden we ook liefst beide aanwezig zijn. Aan het einde van het telefoongesprek vroeg Milan of Marjolijn dus nog kon kijken voor een datum dat we weer met z’n drieën konden afspreken. Marjolijn vond dat ze nu toch al genoeg hadden gepraat, maar gaf ook aan dat ze nog wel voor een datum zou gaan kijken…

Een paar dagen later kregen we bericht van Marjolijn dat ze ongesteld was geworden en dat we er dus weer voor konden gaan. Hier waren we blij mee, want dit betekende dat ze niet zwanger was van haar man. Het was weer een cyclus geweest van 29 dagen, waarbij we nu een duidelijk beeld hadden dat Marjolijn telkens een regelmatige cyclus had gehad de afgelopen 4 maanden, van telkens 27 of 29 dagen.

Halverwege februari 2022 kregen we een e-mail van de advocaat van Marjolijn, Nicoline Veenendaal, dat ze ging stoppen als advocaat en de overstap ging maken naar de rechterlijke macht. In diezelfde mail had Nicoline een aantal advocaten aangedragen als potentiele opvolgers. Daarnaast hadden we al via via gehoord dat onze advocaat, Wilma Eusman, ook binnenkort zou gaan stoppen vanwege pensionering. Dit kregen we vervolgens ook officieel te horen in deze mailwisseling, aangezien Wilma in de cc had gestaan en direct hierop reageerde met haar eigen boodschap. We zouden dus met een heel nieuw team van advocaten aan de slag moeten in de toekomst. Zelf neigden we ernaar om JoAn van der Tol en/of Kim Smienk in de arm te nemen, omdat we deze namen al vaak hebben horen vallen, en besloten meteen met beiden contact op te nemen. De opvolger van Wilma, Vincent Kuit, zagen we nog niet meteen zo zitten. In hun advocatenkantoor neemt Wilma namelijk dit soort zaken op zich en we vroegen ons af of Vincent hier dus wel genoeg verstand van zou hebben. 
Op de website van JoAn stond een telefoonnummer en we kregen haar ook meteen aan de lijn. We legden onze situatie voor en we kregen meteen een heel prettig gevoel bij haar. Ze schetste ook direct alle stappen die we moesten doorlopen wanneer er een zwangerschap zou zijn. Maar omdat we voor nu alles goed hebben doordacht en de overeenkomst helemaal klaar was, luidde haar advies om haar pas te contacteren op het moment dat er een zwangerschap was. Belangrijke dingen moeten pas bij de 20ste week van de zwangerschap ondernomen worden. 
Kim Smienk had een contactformulier op haar website dat we netjes invulden. Met haar spraken we telefonisch de volgende dag. Kim zag het allemaal net zoals JoAn, maar we vonden Kim wel meteen heel zakelijk en weinig persoonlijk aan de telefoon overkomen. Daardoor hadden we zelf een beter gevoel bij JoAn. 
We besloten ook maar een belafspraak met Vincent in te plannen en tot onze verbazing kregen we ook wel een heel goed gevoel bij hem. Hij bleek juist wel verstand te hebben van alles wat er nog moest gebeuren wanneer er een zwangerschap zou zijn. Daarnaast is het wel net zo makkelijk om ons dossier te laten overdragen binnen hetzelfde advocatenkantoor. Wij wilden zelf dus al met al het liefst voor Vincent gaan en lieten de keuze voor JoAn, Kim of nog een hele andere advocaat bij Marjolijn. We hadden Marjolijn de websites van de verschillende advocaten doorgestuurd, zodat ze eens een kijkje kon gaan nemen. Voor nu had het geen acute haast, dus we lieten het verder maar even los. Marjolijn leek ook geen aanstalten te doen om al een nieuwe advocaat te willen kiezen.

We waren snel daarna alweer aanbeland bij de volgende inseminatieronde. Het plannen hiervan ging ook weer prima. Marjolijn had wel bereikbaarheidsdienst, maar gelukkig was ze niet opgeroepen toen we eenmaal bij haar waren aangekomen. Dat zou wel heel rot zijn als dit wel het geval was geweest..! Voor de rest konden we ons weer prima aanpassen aan elkaars schema’s en was het weer afwachten op het hopelijk uitblijven van de menstruatie dit keer. 

En… die bleef uit..! We konden het bijna niet geloven, maar het was inmiddels dag 31 van de cyclus, en we hadden nog niets gehoord van Marjolijn. Was ze nu overtijd of was ze al ongesteld geworden maar had ze het nog niet aan ons laten weten? Zelf begonnen we toch wel wat hoop te ontwikkelen, maar het zou niet de eerste keer zijn dat Marjolijn liet weten dat ze twee of meer dagen geleden ongesteld was geworden. Voorzichtig stuurden we haar een berichtje met de vraag hoe het zat. Marjolijn antwoorde: “Oh is het al zo ver? Ik ben inderdaad nog niet ongesteld geworden.” We konden het bijna niet geloven, dus we moesten onze verwachtingen en hoop actief temperen. We vroegen of ze geen corona te pakken had. Dit had namelijk ook echt bijna iedereen om ons heen gehad op dat moment en zou de cyclus ook in de war kunnen schoppen. Marjolijn antwoordde dat ze wel iets verkouden was. Dit vonden we wel echt heel spannend worden en we zouden erg graag antwoord willen door middel van een zwangerschapstest, zeiden we tegen elkaar. Maar op verzoek van Marjolijn hadden we in de overeenkomst gezet dat we pas tussen dag 5 en 7 over tijd een zwangerschapstest gingen uitvoeren (uitgaande van haar langste cyclus wat nu dus 29 dagen leek). Zelf hadden we dit liever een stuk eerder gedaan, zoals nu bij 2 dagen over tijd, maar hier was Marjolijn destijds erg stellig in geweest. 
Zelf liet ze verder ook helemaal niks los over haar gevoelens en gedachten in de app, dus we besloten haar de volgende avond te bellen. Maar helaas, ze had dienst en zou ons later op de avond proberen te bellen. Laat op de avond hadden we nog steeds niks gehoord en lieten we haar weten het morgen opnieuw te proberen omdat we zelf naar bed gingen, want we moesten weer vroeg op de volgende dag vanwege ons werk. Opnieuw zou ze dienst hebben de volgende avond waardoor het lastig werd, berichtte ze al. Dus we belden haar aan het eind van de volgende middag meteen op toen we thuis kwamen van ons werk, maar op dat moment zat ze bij de zwemles van haar kinderen en kon ze ook niet bellen, zo onderbrak ze ons meteen. Ze zou ons nog proberen te bellen als haar dienst rustig was, zei ze. 
Maar het was opnieuw laat op de avond en we hadden nog niets gehoord van Marjolijn. We merkten dat het bellen dus nogal lastig was en we besloten haar toch maar een berichtje te sturen om een plan te maken over de zwangerschapstest die ze vanaf de volgende dag zou kunnen uitvoeren, omdat ze die dag 5 dagen over tijd zou zijn. We besloten het bericht voorzichtig in te steken: we lieten haar weten dat we wel wat hoop aan het krijgen waren en vroegen hoe dat bij haar was. Haar antwoord was enkel en alleen dat ze liever met ons belde. Het was erg frustrerend dat ze zo kortaf was tegen ons en we geen mogelijkheid hadden om haar even te spreken. Maar we waren bereid alles op de koop toe te nemen als ze maar zwanger zou zijn, zeiden we tegen elkaar. 

Die week leefden we echt een beetje tussen hoop en vrees. Hoop dat het nu eindelijk zover zou zijn, maar vooral ook vrees dat Marjolijn misschien een onregelmatige cyclus zou hebben door de drukte en stress die ze heeft (o.a. door de vele avond- en nachtdiensten die ze naast het overdag opstarten van het nieuwe bedrijf deed). Daarnaast kan een prille zwangerschap natuurlijk ook uitmonden in een miskraam, waardoor het ook kan lijken dat de “menstruatie” later komt dan normaal. Maar dit zou voor ons dan wel echt al een stap dichterbij ons doel zijn, omdat we tot nu toe nog geen enkele keer een positieve zwangerschapstest hadden gehad bij inseminaties, ook niet met onze vorige draagmoeder. Voor ons zou dat dan wel hoop geven en demonstreren dat we op de goede weg zaten. Door simpelweg een zwangerschapstest uit te voeren, zou er meteen duidelijkheid zijn, vooral in dit stadium. Allemaal dingen die we dachten en met elkaar bespraken, maar die we allemaal nog niet met Marjolijn konden bepraten jammergenoeg. We lieten Marjolijn dus als antwoord op haar berichtje “dat ze liever met ons belde” weten dan écht graag te willen bellen de volgende dag.

Maar die volgende dag bleek onze vrees werkelijkheid: Marjolijn liet per whatsapp weten dat ze was begonnen met vloeien…
Wordt vervolgd…