Blog #100: Wankelen…

Hallo lezers,

Een mijlpaal, maar niet echt in positieve zin. We ontdekken dat deze blog onze 100e gaat zijn. 100 blogs over een kinderwens die nog steeds niet in vervulling is mogen gaan. Blogs met “ups” en ook veel “downs”, waarbij deze blog geen uitzondering zal zijn…

Marjolijn was na 5 dagen over tijd te zijn geweest, begonnen met vloeien… We waren op dat moment allebei aan het werk en zagen het berichtje door de drukke bedrijven door voorbijkomen. Een klap in ons gezicht… We hadden juist zoveel hoop dat dit misschien een zwangerschap was en vonden dit dus heel erg verdrietig. Pieter vroeg meteen of Marjolijn dus echt dacht dat haar menstruatie nu was begonnen, nu het vloeien was gestart. Marjolijn antwoordde dat de buikkrampen echt als een gewone menstruatie voelden. We konden het bijna niet geloven dat dit een normale menstruatie zou zijn, na een cyclus van 34 dagen. Pieter maakte in de whatsapp groep kenbaar dat hij eigenlijk wel heel benieuwd zou zijn of Marjolijn misschien wel even zwanger was geweest, omdat de maanden daarvoor de cyclus altijd regelmatig was geweest en tussen de 27-29 dagen had geduurd. Marjolijn reageerde: “Lastig te zeggen… Blijft gissen.” Het bleef erg frustrerend dat Marjolijn telkens zo kortaf bleef tegen ons in haar berichten, zelfs nu bij dit heftige nieuws voor ons. Zowel niet het achterste van haar tong liet zien over zichzelf en haar eigen gedachten en gevoelens, maar ook niet richting ons iets vroeg of teruggaf. Terwijl ook wij, misschien juist op dit moment, ook behoefte hadden aan iets van begrip of steun…
Ondertussen had Milan ook het bericht gelezen tussen twee patiënten door in zijn spreekuur, en konden we even overleggen wat we verder zouden berichten. We belden elkaar en probeerden elkaar te steunen. Na uitgebreid overleg, omdat we juist op een zorgvuldige manier wilden berichten, legden we voorzichtig per whatsapp uit dat het voor ons wel erg zou helpen om vandaag alsnog een zwangerschapstest te doen. Puur om te meten of er wel een zwangerschap geweest was en we stelden voor om een test langs te komen brengen. We dachten namelijk dat als er een prille zwangerschap zou zijn geweest, dat ons toch meer hoop zou geven om zo door te blijven gaan. Wanneer de test negatief zou zijn, zouden we juist te maken kunnen hebben met een onregelmatige cyclus van Marjolijn, hetgeen weer zou kunnen komen door alle stress die ze ervaart. Maar Marjolijn vond dit niet nodig omdat ze nu aan het werk was en dit als een normale menstruatie zag, zo typte ze. Wederom een kort, stellig en wat zakelijk bericht. En helaas alleen vanuit haar eigen gezichtspunt geformuleerd. Opnieuw vonden we het heel erg lastig dat Marjolijn zich niet in ons leek te verplaatsen en weinig ruimte liet om het er samen over te hebben. We belden dus weer met elkaar en overlegden uitvoerig. Moesten we nu dit loslaten? Of moesten we toch ook proberen wat voor onszelf op te komen en naar ons eigen gevoel te luisteren, in de hoop dat Marjolijn dit zou begrijpen? We formuleerden een bericht, en lazen hem beide wel 5x na voor we hem verstuurden. We realiseerden ons dat we het goed wilden doen, zonder Marjolijn te kwetsen of boos te maken. We legden dus uit dat we erg behoefte hadden aan perspectief en hoe we deze cyclus konden interpreteren, en hoopten dat ze nog eens wou nadenken of dat een reden zou kunnen zijn om toch een urinetest te willen doen. Marjolijns antwoord hierop luidde: “Gelukkig ben ik baas over mijn eigen lichaam.” 
Dit antwoord was voor ons heel heftig om te lezen. Te zien dat Marjolijn zo abrupt de deur dicht gooide in ons gezicht en we wisten ook totaal niet hoe we hierop konden reageren. We wilden absoluut niet dat dit zou escaleren. En snapten ook niet helemaal wat er nu gebeurde. Voor ons gevoel hadden we zorgvuldig en netjes een bericht geschreven. We belden nogmaals onderling om het erover te hebben, maar waren beide met stomheid geslagen. We voelden ons verslagen, en ook gekwetst. Door de menstruatie, maar vooral ook door dit contact met Marjolijn. Dit verschil met het begin van ons proces. Hoe onze positie hierdoor voelde. Hoe kon Marjolijn zo kil reageren naar ons? Zij weet toch hoeveel dit met ons doet? Hoe groot onze droom is en hoe lang wij hier al voor vechten? Ze is nota bene bevriend met ons, zo ga je toch niet met elkaar om? En dat terwijl we ook zoveel met elkaar hadden gepraat over het belang van communicatie en oog hebben voor elkaar. We besloten het even een paar dagen te laten rusten en afkoelen, in de hoop dat Marjolijn er nog bij ons op zou terugkomen.

Maar een paar dagen waren verstreken en we hadden geen contact meer met elkaar gehad in de tussentijd. Dit voelde voor ons ook heel naar. Marjolijn had met haar laatste bericht duidelijk aangegeven ruimte te willen, maar toch probeerden we drie dagen later voorzichtig te peilen hoe het met haar ging: “Hoe is het nu? De teleurstelling wat bezonken? Wij hadden onszelf flink laten meevoeren met hoop toen je menstruatie uitbleef. En waren ook een beetje geschrokken van je laatste bericht van afgelopen vrijdag. Het hele proces houdt ons echt bezig en we slapen er soms slecht van. Heb je ruimte om deze week af te spreken en weer wat te praten?” Marjolijn antwoordde dat het nog niet helemaal bezonken was en dat ze het één en ander goed tot zich moest laten doordringen. Wanneer ze zover was, zou ze met ons contact zoeken. We vonden het moeilijk om te horen dat zij het er ook moeilijk mee had, maar ook erg verdrietig dat we opnieuw geen sympathie voelden naar ons, alleen een bericht vanuit haar gezichtspunt geformuleerd lazen, en dat we nu wéér moesten afwachten totdat zij ervoor klaar was om met ons te praten. En dat terwijl we dit keer ook duidelijk in het bericht hadden benoemd dat het ons ook sterk beïnvloedt en dat we er zelfs slecht van sliepen. Dit laatste was ook zeker het geval, de emoties zaten hoog, zo voelden we.

Naarmate de dagen verstreken zonder iets van Marjolijn te horen, zagen we het door deze gebeurtenis en de manier van communicatie van de afgelopen weken en maanden met Marjolijn steeds minder zitten om op deze manier door te gaan. We hadden uit ons proces met Loes vooral meegenomen dat we geen concessies meer wilden doen in de onderlinge communicatie en bejegening, maar juist dit gebeurde nu weer. En juist terwijl we het met Marjolijn zo uitvoerig hadden gehad over de gebeurtenissen met Loes, voelde het extra moeilijk dat Marjolijn nu dezelfde dingen liet gebeuren.
Het hele proces leek Marjolijn ook niet erg meer bezig te houden de laatste maanden, wat voor ons onder andere bleek uit het feit dat ze in eerste instantie niet doorhad overtijd te zijn. Maar ook amper nog reageerde op berichtjes, alleen nog de hoognodige vragen beantwoordde en we elkaar al in geen maanden meer met z’n drieën echt vriendschappelijk hadden gezien of gesproken. Vanwege haar drukke leven had ze geen tijd om in onze vriendschap te investeren en waren we ook bang dat een kindje dragen voor ons ook eigenlijk helemaal niet meer in haar leven zou passen. Veel uitgangspunten van ons proces leken er niet meer te zijn.

Een week later zou Milan met een vriendengroep van zijn huisartsenopleiding naar een kraamvisite gaan van een vriendin in Breda. Ook Marjolijn maakt deel uit van deze groep en ze hadden al een tijd geleden afgesproken om samen te rijden. Maar de dag van de kraamvisite naderde al gauw en we hadden het gevoel dat we eerst nog met elkaar moesten praten voordat we een uur met elkaar in de auto zouden zitten, maar Marjolijn liet niets weten. Ook in de groepsapp van de vriendengroep, waarin het al enkele dagen ging over het kraamcadeau, reageerde Marjolijn op geen enkel bericht. De dag vóór de kraamvisite, een week na het laatste bericht, waren we in de stad om het cadeautje te halen. Milan besloot Marjolijn toch op het laatste moment, na veel twijfelen of dit nu wel of niet verstandig was, maar een appje te sturen met de vraag of ze nog wel naar de kraamvisite wilde gaan en of ze met het cadeau mee wilde doen. Marjolijn antwoorde: “Ik ben nog in dubio.” Weer een kort antwoord waar je niet mee verder kunt. Milan stuurde even later daarom of het eventueel zou helpen als ze erover zouden praten. Toen belde Marjolijn Milan plots op. Wij zaten op dat moment even op een terras, waardoor Pieter niet met het gesprek kon meedoen of meeluisteren. Marjolijn vertelde dat ze de afgelopen periode als een emotionele rollercoaster had gezien. Dat beaamde Milan en zei dat het ons ook allemaal erg bezighield. Marjolijn wou het verder niet hebben over het hele proces en stuurde aan op een afspraak met ons drieën, ergens na de kraamvisite. Wat haar betreft kon de kraamvisite wel gewoon doorgaan en konden Milan en Marjolijn samen rijden, maar ze wou het dan in de auto niet hebben over onze kinderwens en alles van de afgelopen tijd. Milan besloot toch voorzichtig te informeren waar Marjolijn nu het meeste mee zat van de afgelopen tijd, puur om dit in globale zin te weten. Marjolijn vond ons berichtje over de zwangerschapstest erg dwingend en verstikkend, en ze had het gevoel dat ze echt even haar autonomie had moeten aangeven. Daarna vertelde ze Milan ook iets, wat ons best verraste. Ze vertelde dit omzichtig en globaal, waarbij ze zei dat ze het er later uitgebreider over wou hebben, maar haar woorden waren eigenlijk al duidelijk. Ze zei dat ze zelf ook even het gevoel had gehad dat ze zwanger was geweest, maar realiseerde toen wat voor consequenties dat zou hebben voor haar leven op dit moment. Wat ze hier verder precies mee bedoelde, had ze op dit moment niet gezegd, omdat ze dit met ons face-to-face wilde bespreken. Milan benoemde dat de volgende dag ook eigenlijk weer de volgende inseminatieronde zou zijn begonnen, maar het leek Marjolijn verstandig om deze cyclus maar over te slaan. Ze wilde wel graag naar de kraamvisite, maar zou dan ook haar kinderen mee moeten nemen, omdat Frans moest werken. Milan zou dus met haar mee kunnen rijden. Milan stemde hier mee in, maar zag er wel een beetje tegenop dit zo te doen omdat het wel erg ongemakkelijk zou kunnen voelen. 

We praatten nog lang na op het terras over Marjolijns woorden. De zin over “de consequenties voor haar leven” was een belangrijke geweest, waaruit we leken te horen dat Marjolijn zelf ook had gerealiseerd dat dit niet het juiste moment voor haar was om zwanger te zijn. Een pijnlijke maar ook niet-onverwachtse constatering voor ons. En ook een bevestiging van ons gevoel dat er nauwelijks nog toekomst zat in de draagmoederconstructie op deze manier. De fundamenten van vertrouwen, communicatie en ruimte wankelden in ons hoofd…

Wordt vervolgd.
In blog #101.