Het einde met Marjolijn

Fijne Pasen voor onze lezers!
We posten op deze Eerste Paasdag een verdrietige blog, een blog waarin we het laatste gesprek beschrijven met Marjolijn, onze derde draagmoeder. Een gesprek waar we lang op hadden gewacht en goed over hadden nagedacht, zoals in de vorige blog was te lezen.

Het was inmiddels april 2022 en de dag waarop we met Marjolijn gingen praten. Een uur voordat de afspraak aanving, ging de telefoon van Milan: Marjolijn belde. We waren bang dat ze het alsnog last-minute zou afzeggen, maar dit was gelukkig niet het geval: ze vroeg waar we zouden afspreken, omdat we blijkbaar de locatie nog niet hadden afgesproken. Wij waren er vanuit gegaan dat we bij haar thuis zouden praten, maar dit kwam haar niet uit. Ze was nu namelijk in haar bedrijf aan het werk en vroeg ons om daar naartoe te komen. Marjolijn zou ons het adres sturen, want het zou ons eerste bezoek aan dit splinternieuwe bedrijf zijn. We kregen op deze manier wel een beetje het gevoel dat dit gesprek iets was wat ze even tussendoor leek te willen afronden, doordat we daar afspraken. Maar we zeiden ook tegen elkaar: we laten ons hier niet door beïnvloeden, we doen het gewoon op onze manier, en het komt wel goed.

Eenmaal gearriveerd, liepen we Marjolijns bedrijf binnen en troffen we haar in de hal. Na een begroeting volgde een korte rondleiding. Het was allemaal nog verre van af, dus ook hier zou Marjolijn nog flink tijd in moeten investeren. Toen we eenmaal waren gaan zitten, vielen we meteen met de deur in huis en namen we de regie in het gesprek, zoals we onszelf ook van tevoren hadden voorgenomen. We vertelden dat we besloten hadden om het draagmoederschapstraject met Marjolijn te gaan stoppen… We wachtten daarna Marjolijns reactie af, en zij zei dat dit goed uitkwam, want zij dacht er hetzelfde over. Wij zeiden dat we dat ook al wel een beetje verwacht hadden, onder andere door het telefoontje dat we van haar kregen toen we op het terras zaten. Wat wij eerder hieruit verondersteld hadden, bleek te kloppen. Marjolijn vertelde dat ze eigenlijk op dat moment erg opgelucht was toen ze ongesteld werd, na vijf dagen over tijd te zijn geweest. Er was haar een gevoel bekropen van paniek, dat ze op dit punt in haar leven wel eens zwanger had kunnen zijn. Ze was nu namelijk zo ontzettend druk met alles in haar leven, dat ook haar man en vrienden/familie om haar heen zeiden het jammer te vinden dat ze zo weinig contact hadden met haar. Ook had ze angst vanwege het feit dat ze wellicht zwanger zou kunnen zijn van een “vreemde man”, want Marjolijn besefte zich dat ze Pieter (in tegenstelling tot Milan) eigenlijk helemaal niet zo goed kende, zo verwoordde ze. Marjolijn is namelijk primair Milans vriendin en heeft Pieter via hem leren kennen.

We vroegen of Marjolijn het goed vond als we zouden vertellen hoe wij tot onze keuze waren gekomen en vertelden dat hier twee belangrijke redenen voor waren. De eerste reden had te maken met de drukte van Marjolijn met allerlei dingen die in haar leven spelen (nieuw bedrijf, veel diensten, gezin, hobby’s, sociaal leven), zoals ze zojuist ook al zelf had aangegeven. Dit is ook in onze ogen geen ideale situatie om zwanger te worden, laat staan om zwanger te worden voor iemand anders (wat nog allerlei “extra’s” met zich meebrengt). Bovendien had Marjolijn hierdoor al een hele tijd geen ruimte gehad om met ons af te spreken, om iets leuks te ondernemen samen, buiten de inseminaties om. Het contact was al tijden erg zakelijk en kort geweest. Een punt dat wij denken dat erg belangrijk is, om in de vriendschap te investeren. Ook in het versturen van berichten naar haar, merkten we dat we alleen antwoord kregen op de praktische zaken en dat antwoorden op vragen zoals hoe het verder met haar ging, uitbleven.
De tweede belangrijke reden volgde hieruit en was voor ons de communicatie en bejegening richting ons, die steeds verder verwijderd raakte van waar wij voor staan. Wij vinden open en eerlijke communicatie erg belangrijk, en wanneer communicatie in het geheel niet meer mogelijk wordt gemaakt, is dit heel erg lastig. Bovendien voelden we dat er bij deze communicatie vanuit Marjolijn weinig oog was geweest voor hoe wij in het hele proces stonden, hoe wij tegen dingen aankeken, wat wij voelden en ervaarden, hoe onze point-of-view was. Dat ze dingen eigenlijk alleen vanuit haar eigen beleving wou bekijken. We vertelden dat we het weken geleden al langzaam mis zagen gaan, toen Marjolijn steeds meer de deur dichtgooide om met ons te communiceren en af te spreken. We hadden graag gewild dat het proces op die manier meer gelijkwaardig had gevoeld, ook al is dat in beginsel natuurlijk niet helemaal zo. Het is hierin belangrijk om dingen uit te praten, maar je kunt communicatie nu eenmaal ook niet afdwingen, die moet van twee kanten komen.
Marjolijn snapte onze uitleg gelukkig en beaamde dat ze had onderschat hoe belangrijk de onderlinge communicatie was geweest, en vertelde dat ze ook niet die ervaring daarin had, die wij wel hadden van eerdere constructies. 

We vertelden ook hoe belangrijk communicatie was geweest in de laatste week voordat Marjolijn ongesteld was geworden (na de over tijd periode). We hadden meerdere malen met haar geprobeerd te bellen die week, maar het kwam telkens niet uit. Marjolijn probeerde ons nog uit te leggen dat dit geen afwijzing was geweest richting ons en ze echt welwillend was, maar ze het gewoon te druk had. We hadden dit ook niet per se als een afwijzing gezien, maar hadden hierdoor wel een “mond-dood” gevoel gekregen. Het had ons bijvoorbeeld al kunnen helpen als Marjolijn wat meer context had kunnen geven in die periode en niet alleen de summiere en zakelijke berichtgeving. Misschien had dit het heel anders laten voelen voor ons. We legden uit dat communicatie, toelichting, al is het maar kort, veel verschil kan maken.
Om een ander voorbeeld te geven van wat we bedoeld hadden met “onze point-of-view”, vroegen we haar of ze zich beseft had, wat het met ons had gedaan toen ze ons een kort appje had gestuurd over haar ongesteldheid, midden op de dag toen wij aan het werk waren, en na alle afgekapte telefoontjes van eerder. Dat Milan tussen twee patiënten moest lezen dat het opnieuw niet gelukt was, terwijl wij enorm hoopvol waren geweest toen Marjolijn over tijd was. Marjolijn had hier niet bij stilgestaan, zei ze, en dit voelde voor ons als tekenend voor dat ze weinig met ons gezichtspunt bezig was geweest. Ze wilde ook zo snel mogelijk laten weten dat ze was begonnen met menstrueren, zei ze. Dat begrepen we dan ook wel weer en vonden we ook fijn, reageerden wij. Maar hoe het daarna geëscaleerde met het berichtje over dat ze gelukkig baas is over haar eigen lichaam, was voor ons een doodlopend eind, dat we als heel heftig hadden ervaren. Marjolijn zag dit niet zozeer als een heftig appje, maar ze vond wel dat ze haar eigen autonomie aan had moeten geven, want zij had ons appje daarvoor over de zwangerschapstest als zeer dwingend gelezen. Wij probeerden op onze beurt uit te leggen dat we dit berichtje weloverwogen hadden gestuurd, omdat we juist toen ook ons gezichtspunt wilden benoemen. Allemaal uitingen dus van interpretatie van berichtjes, die je natuurlijk op allerlei manieren kunt lezen en interpreteren. Marjolijn zei dat ze dacht achteraf wel een zwangerschapstest te hebben willen uitvoeren, als we haar toen hadden gebeld op dat moment, en hadden uitgelegd wat we precies bedoelden met het perspectief dat een zwangerschapstest ons zou kunnen brengen. Ze zei ook dat ze toen juist wél tijd had gehad om te bellen. Maar wij voelden daar toen geen ruimte voor, nadat we haar al een week hadden geprobeerd te bellen en telkens korte zakelijke appjes van haar hadden gekregen. Waarom zij dan niet met ons had gebeld (zij wist immers als enige dat ze ruimte had om te bellen op dat moment), kon ze niet goed zeggen.
Achteraf gezien had het resultaat van een zwangerschapstest voor Marjolijn overigens waarschijnlijk heel andere consequenties gehad dan voor ons, omdat zij op dat moment al aan het twijfelen was om überhaupt wel door te willen gaan. Bij een positieve zwangerschapstest hadden wij juist weer heel veel hoop gekregen dat we op de goede weg waren, dachten we.

Als een van de laatste punten liet Pieter weten erg geschrokken te zijn van de uitspraak van Marjolijn aan het begin van ons gesprek vandaag, dat ze Pieter eigenlijk helemaal niet goed kende. Het maakte hem verdrietig dat ze zo over hem dacht. Het deed hem ook realiseren dat Marjolijn maar weinig tijd en moeite had gestoken in de investering van hun relatie onderling. Naar hem had gevraagd en geïnteresseerd was geweest. In het begin hadden we immers met z’n drieën vaak afgesproken om over dit proces te praten en ook om elkaar te leren kennen, maar vaak had Marjolijn hierbij de gesprekken grotendeels haar richting in getrokken. Bovendien was verdere investering in de relatie er de laatste maanden door de aanhoudende drukte bij Marjolijn niet meer van gekomen. Ondanks onze vele pogingen dit te organiseren. Marjolijn snapte dit en zei dat ze gewoon het initiatief en de tijd had moeten nemen om ook eens bijvoorbeeld een wandeling met Pieter alleen te maken, daar had ze achteraf spijt van.

Marjolijn vroeg hoe we dit proces nu af zouden sluiten. Was dit met een zwaar gevoel, met een verwijt, of iets anders? Wij zeiden dat we het met verschillende gevoelens afsluiten. We wilden ook vooral dankbaar zijn naar haar dat ze dit met ons geprobeerd had. Maar we voelden tegelijkertijd ook wel een licht verwijtend en zwaar gevoel, omdat we allemaal misschien wel te naïef waren geweest dat draagmoederschap in Marjolijns leven had gepast. We hadden er vaak over getwijfeld of we dit wel met haar drukke leven en ambitie van het eigen bedrijf moesten doen, maar Marjolijn probeerde ons er destijds van te verzekeren dat dit moest lukken. Ze vertelde nu dat de wens zo groot was om ons te helpen, dat ze niet genoeg rationeel had nagedacht of het wel echt haalbaar was voor haar. En dat ze ons het erg gunde.
We zaten nu vooral ook met een zwaar gevoel, vertelden we, omdat we er heel erg tegenop zagen om weer opnieuw te moeten beginnen met een traject. Dat we nu al drie draagmoeders hebben gevonden waarbij het nog steeds niet tot succes heeft geleid, kan overkomen als een “red flag” voor mensen die ons verhaal zullen lezen, ook al kunnen we alles wat is gebeurd voor ons gevoel goed uitleggen. Maar of we die kans krijgen, dat weten we niet…

Marjolijn vond het heel spijtig zoals het gelopen was en bedankte ons voor de feedback (zoals ze het zelf verwoordde). Ze vond het fijn om onze kant van het verhaal nu beter te begrijpen. Dit was voor haar ook een teken om haar man serieuzer te nemen en meer aandacht te geven, zei ze, omdat hij ook al vele malen heeft aangegeven dat Marjolijn er niet genoeg zou zijn voor hem. We gaven Marjolijn een grote bos bloemen, een cadeau en natuurlijk een dikke knuffel om afscheid van haar te nemen.
Een raar moment om zo een einde te maken aan dit proces met Marjolijn, dat een dik jaar heeft geduurd. Het voelde gek om naar de auto terug te lopen en te weten dat dit nu achter ons was. Tegelijkertijd voelde het ook als een opluchting en voelden we ons krachtig dat we veel hadden kunnen vertellen en uitleggen over de laatste maanden en onze gevoelens.

In de auto praatten we na. Het voelde goed dat Marjolijn op verschillende punten had erkend dat ze tekort was geschoten en dingen achteraf anders had moeten doen. Dat ze nu wel enigszins het gevoel had gegeven onze kant te zien. Hadden we dit soort open en eerlijke communicatie maar eerder kunnen hebben met elkaar, dachten we ook een beetje. Het had zo machteloos gevoeld. Maar tja, dan nog was er het punt van het te drukke leven van Marjolijn op dit moment, dat de komende maanden en waarschijnlijk zelfs jaren zo zal blijven, zo is de verwachting met het nieuwe bedrijf. Het zou hoe dan ook tot deze beslissing zijn gekomen.
We moesten dus toch proberen langzaam verder te kijken, zeiden we tegen elkaar.  

Met die woorden reden we naar huis.
Op naar de toekomst…