Day: April 18, 2022

We zijn weer bij.
In de afgelopen weken hebben we in een vaart onze ervaringen van het afgelopen jaar opgetekend. Beschreven op deze website, in 13 blogs, waaronder zelfs een “magische” 100^e blog in totaliteit. Het heeft ervoor gezorgd dat we alles nog eens opnieuw hebben beleefd. Nog eens hebben gevoeld hoe dingen waren, wat gebeurtenissen met ons deden. Juist door er met een zekere afstand naar te kijken, wat meer uitgezoomd dan toen we er middenin zaten, zie je hoe de grotere lijn was. En ja, achteraf zie je zoiets altijd makkelijker en scherper. Het heeft ons een stukje verwerking gebracht, dat schrijven. Sommige dingen schreven we van ons af, andere dingen werden voor ons (nog) duidelijker. Het daarnaast kunnen delen van onze ervaringen met andere wensouders en geïnteresseerden, geeft ons een sterk gevoel. Een beetje troost, naast alle verslagenheid.

Tijdens het schrijven van de afgelopen blogs over Marjolijn, hebben we menigmaal tegen elkaar gezegd: “Wat hebben we toch weer meegemaakt!”. Want wat kan er toch allemaal gebeuren in een jaar tijd. Net als met de vorige 2 draagmoeders, was het afgelopen jaar een periode met veel ups en downs, waarin we vaak hebben gebalanceerd tussen hoop en vrees. Een periode die ons weer veel heeft geleerd, en heeft doen realiseren. Eens te meer hebben we diep ervaren hoe belangrijk onderlinge communicatie is in een traject als dit. Wat goed met elkaar communiceren kan geven, maar een gebrek hieraan ook kan afbreken.
De periode met Marjolijn heeft ons bovendien geleerd hoe belangrijk het is om voldoende aanlooptijd te nemen. Tijd om elkaar écht door en door te leren kennen. Natuurlijk hadden we hier bij Marjolijn ook al echt ruim de tijd voor genomen, en hadden we letterlijk álle dingen die we konden bedenken uit de checklists besproken. Maar we hebben ons misschien onvoldoende beseft dat ook wij inmiddels een flinke “rugzak” met ons meedragen. Een boel ervaring, maar inmiddels ook een boel teleurstelling en verdriet. Juist die dingen zouden we ook een volgende keer goed willen bespreken tijdens een aanloop. Al is het maar om te proberen te voorkomen dat dingen opnieuw lopen zoals eerder, bijvoorbeeld op communicatief vlak. 
Al met al hebben we duidelijk gevoeld in de afgelopen weken, dat we een juiste keuze hebben gemaakt door af te sluiten met Marjolijn. Verder gaan, doorzetten, lijmen, had onszelf alleen maar verder afgebroken. De essentie was niet zoals het had moeten zijn, zo zien we nu. 

In de afgelopen weken zijn verschillende emoties de revue gepasseerd. Natuurlijk was er in eerste instantie veel verdriet. Teleurstelling, verslagenheid. We hebben ons een beetje “moe-gestreden” gevoeld, na die 6 jaar vechten voor onze kinderwens. Tevergeefs tot dusver, terwijl we zo zó graag willen, en er al zo lang zo klaar voor zijn. 
Tegelijk met het verdriet was er ook boosheid en frustratie. In eerste instantie, toen we nog niet hadden afgesloten met Marjolijn, was er ook enige boosheid naar haar toe. Een gekwetst gevoel door de manier waarop we de laatste periode waren behandeld. Nadat we met haar hadden gesproken en ons traject gezamenlijk hadden afgerond, voelden we de frustratie vooral in brede zin. Gericht op onze kinderwens die maar niet vervuld wil raken, ondanks 6 jaar hard werken en veel “laten” in ons leven. En ondanks 3 draagmoeders die ons zo lief hebben willen helpen. We voelden eens te meer hoe oneerlijk het kan voelen dat anderen wel ogenschijnlijk eenvoudig een gezin stichten. Ook verschillende queer koppels overigens. Zou het dan puur pech zijn, dat wij keer op keer hebben? Het brengt een bepaalde lading met zich mee, soms al met de kleinste dingen. Een jong gezin dat je op straat ziet wandelen op een zonnige weekenddag, een kindje op het huisartsenspreekuur van Milan, maar ook andere dingen in het leven die zo relatief voelen in vergelijking met een gezinsleven.
Tot slot kwam ook angst voorbij. Angst om uiteindelijk niet te slagen, ongewenst kinderloos te blijven. Geen nieuwe draagmoeder meer te kunnen vinden, nu we in feite al zoveel kansen hebben gekregen. “Wat moet een potentiële nieuwe draagmoeder wel niet van ons denken?” hebben we verschillende keren tegen elkaar gezegd, denkend aan de afgelopen jaren en de 3 draagmoeders met wie het niet is gelukt. “Ik zou zelf misschien ook wel een niet-pluis gevoel krijgen, als ik dat zou horen”. Ook is er soms even angst dat je niet allebei op één lijn blijft zitten met de kinderwens: wat als één van ons niet meer verder wil of kan? Hoe komen we daar dan samen uit? Gelukkig voelen we daarin nog steeds onverminderd dezelfde diepe wens, die bij ons beide alleen maar groter is geworden in de loop der jaren. Gegroeid met de tijd en de belevenissen.

We dachten de afgelopen weken ook terug aan hoe alles begon en tot nu toe is gelopen.
Aan hoe we 6 jaar geleden begonnen waren met het oriënteren op onze kinderwens, vlak na ons geregistreerd partnerschap. Hoe we via een ronde langs Dito!, Meer Dan Gewenst en verschillende super lieve andere wensvaders de beslissing hadden genomen op zoek te gaan naar een draagmoeder. Onze blog opstartten en op een gegeven moment via een reactie op onze blog in contact kwamen met onze eerste draagmoeder Carla (42 jaar). Zij durfde al snel samen met ons het spannende avontuur aan, ook voor haar een eerste hoogtechnologische draagmoederschapstraject, na eerder laagtechnologisch draagmoeder te zijn geweest. Wat volgde was een ingewikkelde oriëntatie op de mogelijke plekken waar we terecht zouden kunnen in Europa, waarbij – na een teleurstelling in België – uiteindelijk alleen Cyprus als optie overbleef. Daarnaast de gelijktijdige zoektocht naar een eiceldonor. Milan’s zus Annet was zo super lief om zichzelf op te werpen en net als Carla alle medicatie te doorstaan.
Twee Cyprus reizen volgden met Carla en Annet. De eerste reis in april 2018 begon met het creëren van embryo’s, waarbij we 3 blastocysten (dag-5) overhielden. 2 hiervan werden bij Carla teruggeplaatst, hetgeen resulteerde in een korte zwangerschap die na ongeveer een week uitmondde in een miskraam. In november 2018 reisden we een tweede keer met Carla en Annet af naar Cyprus, waarbij we dit keer via een andere kliniek en een andere gynaecoloog een poging waagden. De opbrengst van eicellen en embryo’s was dit keer helaas minder, waardoor we besloten tot een dag-3 terugplaatsing. Na flink wat miscommunicatie met de kliniek, plaatsten we uiteindelijk 3 embryo’s terug en lieten een 4e doorgroeien en invriezen. Dit keer was er direct een negatieve zwangerschapstest.
Begin 2019 herpakten we onszelf langzaam na deze twee reizen. De tweede reis was onze laatste poging geweest, dat was duidelijk van tevoren afgesproken. Zowel Carla als Annet waren daar heel helder over geweest. We besloten een oproep te doen op de Facebookgroep, waarna we in contact kwamen met een nieuwe draagmoeder uit België, Loes (39 jaar). Loes wilde laagtechnologisch, met haar eigen eicellen, zwanger worden, en vele berichten en een eerste ontmoeting volgden. Vlak hierna stond een laatste afscheidsafspraak met Carla gepland, waarbij Carla ons tot onze verbazing aanbood tóch nog een laatste keer naar Cyprus te willen gaan, om de laatste 2 ingevroren embryo’s te benutten. Dit stelde ons voor een duivels dilemma. Gelukkig gaf Loes ons de ruimte om nog een laatste keer met Carla naar Cyprus te gaan, terwijl we tegelijkertijd met Loes verder zouden kennismaken.
Terwijl de juridische situatie met Loes als draagmoeder uit België ingewikkelder bleek te zijn dan van tevoren bedacht, was het ook erg complex om de 2 resterende embryo’s naar de juiste fertiliteitskliniek op Cyprus te krijgen. Toch lukte dit en konden we met Carla naar Cyprus afreizen in september 2019. Daar aangekomen bleek het baarmoederslijmvlies van Carla niet voldoende dik te zijn voor een terugplaatsing, waarschijnlijk doordat ze flink ziek was geweest tijdens de voorbereidende medicatie. Dit was voor Carla dan écht het einde van wat ze voor ons kon doen.
Maar ook toen hadden we weer geluk: Loes bood aan de laatste 2 embryo’s te willen benutten (hoogtechnologisch), voordat we laagtechnologisch met haar zouden starten. We zetten de laatste ingewikkelde puntjes op de i op juridisch vlak, met zowel een Nederlandse als een Belgische advocaat, en reisden in november 2019 voor een 4e keer af naar Cyprus. De terugplaatsing resulteerde jammergenoeg niet in een zwangerschap. Hiermee was onze hoogtechnologische reis dan echt helemaal ten einde…

Na de ondertekening van de draagmoederovereenkomst met Loes, startten we op 1 januari 2020 met haar de inseminaties. Een complex proces, door verschillende factoren. Ten eerste was er de reistijd van 2 uur, soms op de gekste momenten. Zo ook tijdens de lock-downs, waarbij de grenzen soms zelfs werden gesloten en we op de Belgisch-Nederlandse grens afspraken. Ten tweede was de cyclus van Loes erg onregelmatig en soms ook extreem lang, waarbij ovulatietesten lang niet altijd in de juiste richting wezen. Het was een zoektocht hoe we het beste konden timen, en hierin ook lichamelijke sensaties van Loes moesten interpreteren. Drukte en chaos in het leven van Loes leken soms extra te verstoren. Op een gegeven moment gingen we nadenken over een manier om met de onregelmatige cyclus van Loes om te gaan. Loes zelf dacht aan een homeopathische oplossing en won advies in bij haar huisarts en gynaecoloog, hetgeen soms tegenstrijdig was met de informatie die wij inwonnen. Langzaam ontstond bij ons allemaal frustratie en de communicatie werd moeizamer en moeizamer. De reistijd en de corona-maatregelen maakten directe communicatie soms lastig, en ook Loes hield direct contact op sommige momenten af.
Na 8 maanden insemineren waarbij timing erg uitdagend bleef met de onregelmatige cyclus van Loes, kwamen we in contact met gynaecoloog David. Met hem bespraken we de mogelijkheid van Clomid, een medicijn om de cyclus beter te reguleren. Loes stond, na goed nadenken en in eerste instantie sceptisch te zijn, hiervoor open. Vanaf de 9e cyclus gebruikte zij, onder echo-controle, Clomid. Vanaf de 11e cyclus, inmiddels januari 2021, probeerden we zelfs een dubbele Clomid-dosis. In die cyclus werd het plannen van de echo’s steeds ingewikkelder en liepen de spanningen op. Dit had te maken met steeds stroever wordende communicatie (waarbij fysieke communicatie helaas telkens niet mogelijk was) en misverstanden over de echo-uitslagen (de hoeveelheid aanwezige follikels). Doordat er inmiddels zoveel thema’s speelden en niet werden uitgepraat, merkten we dat er aan beide kanten irritaties ontstaan waren die ook steeds verder uitgroeiden. En tja, dat versterkt dan ook weer de dingen die daarna gebeuren. Het gaf ons een machteloos gevoel: we zagen wat er gebeurde, bij Loes en onszelf, maar konden het niet veranderen, omdat er geen gelegenheid werd geboden om dingen te bespreken, hoe vaak we dit ook bleven vragen. We zien nu veel parallellen met de afgelopen periode met Marjolijn…
Al met al voelde het met Loes steeds ongemakkelijker worden, en ook uitzichtlozer. Gynaecoloog David zei tegen ons dat we onszelf moesten gaan afvragen hoe lang we het zo nog wilden blijven volhouden. Meer en meer bleek in de periode hierna de koek op te zijn, zowel objectief gezien qua kansen, als subjectief in ons onderlinge contact. We merkten dat Loes niet meer met ons meebewoog en we uiteindelijk pas een maand later de mogelijkheid tot een fysiek gesprek kregen met elkaar. In dit gesprek besloten we gezamenlijk na ongeveer twee jaar ons traject af te sluiten, en ieder onze eigen weg te gaan. Een ingrijpend besluit, maar voor iedereen de beste.

Snel hierna startte het contact met Marjolijn (40 jaar), en begon een nieuw, dit keer Nijmeegs avontuur. Dit hebben jullie de afgelopen weken kunnen teruglezen op deze website. Nu jullie dit zo lezen, horen jullie misschien ook veel overeenkomsten terug, vooral tussen het proces met Loes en dat met Marjolijn.
Al met al dus 3 trajecten, met 3 lieve vrouwen, ieder traject met een eigen verhaal. 1x hoogtechnologisch, 2x laagtechnologisch. 2x met flinke reistijden, 1x een “thuiswedstrijd” in Nijmegen. Veel verschillen dus, maar bij alle 3 één belangrijke gemeenschappelijke deler: eindigend met de teleurstelling dat we, telkens gezamenlijk, hebben moeten besluiten te stoppen zonder het gewenste resultaat.
Enigszins gedesillusioneerd sluiten we deze, voorlopig laatste, blog weer af. Het duizelt ons nog steeds een beetje. Maar één ding weten we zeker: we geven niet op, laten ons hoofd niet afhangen, en vechten door. Vroeg of laat moet het ook ons gaan lukken. Op dit moment weten we nog niet goed hoe: weer laagtechnologisch, of toch weer hoogtechnologisch. Maar… we komen er wel.

De tijd zal ons leren wanneer we weer nieuwe informatie te delen hebben, en dus deze blog weer oppakken.
Voor nu dank voor het lezen van onze blogs tot nu toe, en voor jullie betrokkenheid.

Veel lieve groeten, Milan & Pieter
18 april 2022